ΤΟ ΣΚΟΝΑΚΙ: «Πληθαίνουν οι τσάμπα επαναστάτες σ' αυτή τη χώρα και κάποιος μπορεί να μπει σε πειρασμό (...) η ατιμώρητη βία γίνεται ενδημική. Αν η πολιτεία δεν εγκαταλείψει την ψευτοδημοκρατική στάση της ανοχής στη βία και αν η κοινωνία δεν απαιτήσει την εφαρμογή των νόμων, η ζούγκλα είναι κοντά» (ο Π. Μανδραβέλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Η ΕΚΛΕΠΤΥΣΜΕΝΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΟΥ: «Πώς να μην συνδέσεις με την ατιμωρησία τα ξεσπάσματα κάθε λογής του κοινού; Παραβιάσεις των διοδίων, των καπνιστικών απαγορεύσεων, χειροδικίες επι δικαίους και αδίκους, διαπομπεύσεις και λοιδορίες πολιτικών» (η Φ. Τσαλίκογλου, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο / ΒΗΜΑ).

Η «ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ» ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ: «Διάχυτη είναι η αίσθηση ότι οι διαφόρων ειδών ασυλίες πρέπει να σταματήσουν. Πρώτη απ' όλες, η επίσημη ασυλία υπουργών και βουλευτών (...) Υπάρχουν όμως και ανεπίσημες ασυλίες (...) ασυλία διεκδικεί, για παράδειγμα, το κόμμα που αρνείται τον νόμιμο έλεγχο των οικονομικών του, ενώ τον ζητεί επίμονα για όλα τα άλλα (...) συχνό φαινόμενο (...) διάφορες ρυθμίσεις της εκάστοτε νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης (...) κρίνονται αυτοδίκαια επαχθείς (...) όσοι θεωρούν ότι θίγονται να εφορμούν ακάθεκτοι, με μπουλντόζες (...) παραβαίνοντας κραυγαλέα τον νόμο (...) βρίσκουν συχνά ηθικούς υποστηρικτές πρόσωπα της δημόσιας ζωής που (...) θεωρούν ότι διαθέτουν την ασυλία να προτρέπουν εκ του ασφαλούς τους πολίτες σε ανυπακοή (...) Στη χώρα μας συνηθίζουμε να βλέπουμε την πολιτική εξουσία σαν κάτι ξένο από εμάς και τους νόμους μας σαν αποφάσεις κάποιων "εκεί πάνω"» (ο Παύλος Σούρλας, καθηγητής της Φιλοσοφίας του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών / ΒΗΜΑ).