Μετά το χτύπημα των συντάξεων και, συνολικά, της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, στο στόχαστρο της αντεργατικής επίθεσης μπαίνουν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Σε μια νέα κατά μέτωπο επίθεση, το κεφάλαιο επιχειρεί να σπάσει τη βασική γραμμή άμυνας των εργαζομένων και να ισοπεδώσει ό,τι έχει απομείνει από τα εργατικά δικαιώματα. Πρόκειται για στρατηγικό στόχο της πλουτοκρατίας, που με επιμονή και συνέπεια υπηρετούν η ΕΕ και η κυβέρνηση. Γιατί οι συλλογικές συμβάσεις δεν αφορούν μόνο τους μισθούς και τα μεροκάματα. Το σπάσιμό τους θα συμπαρασύρει, εκτός από το εργατικό εισόδημα, το ωράριο και το χρόνο εργασίας, τις συνθήκες δουλειάς, τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, τη σύνταξη, θα έχει δραματικές συνέπειες σε όλο τον εργατικό βίο.

Οι προειδοποιητικές βολές άρχισαν με την υπογραφή του Μνημονίου και, επιστρατεύοντας την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ο ΣΕΒ υπέγραψε Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση που μείωνε το εργατικό εισόδημα για την τριετία 2010-2012. Ετσι, ενώ ο επίσημος πληθωρισμός το 2010 έφτασε το 5,5% η Εθνική Σύμβαση «πάγωσε» τους κατώτερους μισθούς και τα μεροκάματα στα επίπεδα του 2009. Δεν είναι, όμως, μόνον η μείωση των μισθών. Εξίσου σημαντική με την υπογραφή της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης, είναι η υιοθέτηση της άποψης από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ πως οι εργάτες πρέπει να θυσιάσουν τους μισθούς τους για να ξεπεραστεί η «κρίση», είναι η αποδοχή εκ μέρους της πλειοψηφίας της βασικής αξίωσης του ΣΕΒ, που είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Γι' αυτό και στη συνέχεια η κυβέρνηση με τροπολογία έσπευσε να γενικεύσει τους όρους της Εθνικής Σύμβασης και να απαγορέψει για τις κλαδικές συμβάσεις κάθε αύξηση πάνω απ' αυτά που ορίζει η Εθνική. Η επίθεση συνεχίστηκε με το νόμο για τις επιχειρησιακές συμβάσεις, με τον οποίο μεμονωμένα σε κάθε επιχείρηση θα επιβάλλονται όροι εργασίας κάτω από τις κλαδικές. Την ίδια στιγμή, με αντίστοιχες νομοθετικές παρεμβάσεις, η κυβέρνηση επιβάλλει ειδικό καθεστώς εργασίας - εκτός συμβάσεων - για τους νεοπροσλαμβανόμενους μέχρι 24 ετών με 592 ευρώ μισθό, ενώ αντίστοιχη μοίρα επιφυλάσσει για τους εργαζόμενους στις εργολαβίες, τις οποίες επεκτείνει όλο και πιο πολύ σε υπηρεσίες του Δημοσίου.

Γίνεται φανερό ότι η επίθεση των κεφαλαιοκρατών στις συλλογικές συμβάσεις γενικεύεται και οξύνεται. Βασική τους επιδίωξη, να σπάσουν την αντικειμενική βάση ενότητας και αλληλεγγύης της εργατικής τάξης. Να επιβάλουν όρους και συνθήκες εργασίας ξεχωριστά σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε μεμονωμένο εργάτη. Σε αυτήν την κατεύθυνση έντεχνα αξιοποιούνται το Μνημόνιο και οι επαναλαμβανόμενοι «έλεγχοι» εκ μέρους της τρόικας. Η επιθετικότητα του κεφαλαίου δεν έχει όρια. Η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, που διακηρύσσει, περνάει μέσα από την ερημοποίηση των εργατικών δικαιωμάτων, από την κατάργηση κάθε ίχνους συλλογικής προστασίας.

Γι' αυτό οι εργάτες και οι εργάτριες της χώρας μας ένα δρόμο έχουν: Αξιοποιώντας το βήμα αγώνα με την απεργία των ταξικών δυνάμεων το Φλεβάρη, να μην επιτρέψουν την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Να μην υπάρξει εργοστάσιο, ειδικότητα, κλάδος που θα υποκύψει στους εκβιασμούς της εργοδοσίας. Να μη δεχτούν να φορτωθούν αυτοί το κόστος της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Να περάσουν στην αντεπίθεση, διεκδικώντας τον πλούτο που παράγουν και την ικανοποίηση των αναγκών τους. Να εξασφαλίσουν για τις γενιές που τους ακολουθούν δουλειά με δικαιώματα.