Με το όπλο του εκβιασμού και τις πλάτες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, η εργοδοσία της «Φίατ» στο εργοστάσιο του Τορίνο κατάφερε να αποσπάσει κατά πλειοψηφία την ψήφο των εργαζομένων και να επιβάλει: Κατάργηση του σταθερού χρόνου εργασίας, καθώς με τη νέα σύμβαση, η εταιρεία θα μπορεί να ζητά έκτακτες ώρες μέχρι και 120 υπερωρίες το χρόνο. Με το συγκεκριμένο τρόπο, η εταιρεία θα μπορεί να επιβάλλει 10ωρες βάρδιες ή και παραπάνω ώρες για ένα χρονικό διάστημα και για άλλο θα μειώνει το ωράριο, αναγκάζοντας τους εργάτες να δουλεύουν εξαντλητικά σε περιόδους αιχμής με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται για την υγεία τους. Επιπλέον, τα διαλείμματα στο ωράριο εργασίας μειώνονται σε δύο 10λεπτα στη βάρδια αντί για τρία 20λεπτα, ενώ προβλέπονται περικοπές στις μέρες αναρρωτικής άδειας αλλά και μείωση των αποδοχών λόγω αναρρωτικής άδειας. Επιπλέον, απαγορεύει την απεργία ως τρόπο διαπραγμάτευσης και δεν αποδέχεται τους εκπροσώπους των εργατών που έχουν ταχθεί κατά της νέας πρότασης της εργοδοσίας. Ετσι, καταργούνται δικαιώματα που περιλαμβάνονται σε εθνικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Παρά, όμως, τις απειλές από την εργοδοσία για μεταφορά της παραγωγής, παρά τον υπονομευτικό ρόλο μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων που τάχθηκαν στο πλευρό της, ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων (46%) δεν αποδέχτηκε τις αξιώσεις της «Φίατ».

Οι εξελίξεις στη μεγάλη αυτή αυτοκινητοβιομηχανία της Ιταλίας είναι σίγουρο ότι θα επιδράσουν ευρύτερα στην αγορά εργασίας και στις εργασιακές σχέσεις που διαμορφώνονται σε βάρος της εργατικής τάξης της γειτονικής χώρας. Ταυτόχρονα, είναι εξελίξεις που πρέπει να βάλουν σε σκέψεις και τους εργαζόμενους της χώρας μας που ήδη δέχονται την επίθεση της εργοδοσίας και μέσα από τη σύναψη των ειδικών επιχειρησιακών συμβάσεων επιχειρείται η μείωση των μισθών και η κατάργηση δικαιωμάτων.

Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, για μια φορά ακόμη, ότι στο στόχαστρο των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και των κυβερνήσεων που τα υπηρετούν βρίσκονται όλοι οι εργαζόμενοι της ΕΕ και όχι μόνο οι εργαζόμενοι της χώρας μας, η οποία δήθεν «βουλιάζει» και πρέπει οι εργάτες να θυσιαστούν για να τη «σώσουν». Αποδεικνύεται ότι αυτούς που θέλουν να «σώσουν», και εδώ όπως και στην Ιταλία, είναι τα μονοπώλια και τα κέρδη τους και όχι τους εργαζόμενους και τις χώρες τους. Να γιατί η κρίση είναι το πρόσχημα για κυβερνήσεις και μονοπώλια σε ολόκληρη την Ευρώπη, να «καθαρίσουν» το τοπίο από τα εργατικά δικαιώματα που στέκονται εμπόδιο στην αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων και στην ισχυροποίησή τους έναντι των ανταγωνιστών τους. Σε κάθε περίπτωση, οι χαμένοι βρίσκονται στην πλευρά των εργαζομένων είτε είναι Ελληνες είτε Ιταλοί. Να γιατί ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι στη χώρα μας μπορούν και πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα και από τη συγκεκριμένη εξέλιξη στη «ΦΙΑΤ» για το ρόλο των εργοδοτικών κυβερνητικών συνδικαλιστικών ηγεσιών στην υποταγή των εργατών. Να γιατί πρέπει να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα ενός πανίσχυρου ταξικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και να συμβάλλουν σ' αυτό, εγκαταλείποντας τις δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού στη χώρα μας, (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ), τις δυνάμεις του ευρωμονόδρομου στο συνδικαλιστικό κίνημα (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) και να συστρατευτούν με το ΠΑΜΕ αναδεικνύοντάς το ως τον πανίσχυρο μοχλό της ταξικής πάλης κόντρα στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Και να βγάλουν επίσης συμπεράσματα για το πού οδήγησε στο κίνημα η «ανανέωση» και ο «εκσυγχρονισμός» των κομμουνιστών της γειτονικής χώρας, αφοπλίζοντας την εργατική τάξη από τη δυνατότητα να διεξάγει τη δική της πολιτική πάλη ενάντια την αστική πολιτική και ενάντιά της, αφού αυτή η λεγόμενη ανανεωμένη και εκσυγχρονισμένη κομμουνιστική αριστερά από την οποία διδάσκονται και οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με τα παζάρια με το κεφάλαιο χειραγωγεί τους εργάτες στην πολιτική των μονοπωλίων.