Την «ενότητα δράσης» της αριστεράς κλίνει σε όλες τις πτώσεις ο Βασίλης Πριμικήρης, μέλος του ΕΓ της ΚΠΕ του ΣΥΝ, διαπιστώνοντας σε άρθρο του στην «Αυγή» ότι «Σήμερα τίποτε δεν είναι όπως χθες». Το στέλεχος του ΣΥΝ αναλώνεται σε διαπιστώσεις για το χαρακτήρα της κρίσης και τον τρόπο που αυτή εξελίχθηκε, με συμπεράσματα όπως «το Μνημόνιο μπήκε γιατί μια χώρα του Νότου της Ευρωζώνης, με υστέρηση ανάπτυξης, χωρίς ιδιαίτερες πλουτοπαραγωγικές πηγές (...) που αυξάνει υπερβολικά το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματά της θα μπορούσε κάλλιστα να λειτουργήσει πιλοτικά για να χτυπηθεί το κόστος εργασίας σε όλη την Ευρώπη (...) Ταυτόχρονα, ξεσπάει και η παγκόσμια νομισματοπιστωτική κρίση που φέρνει τα πράγματα σε σημείο μη επιστροφής». Στη βάση αυτή παρατηρεί ότι «η αριστερά, μέχρι στιγμής, δεν κατάφερε να αναλύσει πειστικά, να ηγεμονεύσει ιδεολογικά, να πείσει πολιτικά, να κατεβάσει στο Σύνταγμα 1-1,5 εκατομμύρια πολίτες (...) να ξεπεράσει ένα κρίσιμο μέγεθος δυναμικής και να ανατρέψει αυτές τις αντιλαϊκές πολιτικές» και γι' αυτό σήμερα είναι αναγκαία η «επιλογή υπέρβασης της πολυδιάσπασης και της πολιτικής μιζέριας του κομματικού μικρομάγαζου (που) έχει τις δυνατότητες να ανοίξει τον δρόμο για τη διαμόρφωση από την πληθυντική ελληνική αριστερά ενός νέου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου». Αρα, διαπιστώνει ο αρθρογράφος, «η αριστερά του σήμερα πρέπει να δώσει πειστικές απαντήσεις υπέρβασης της κρίσης, δεν αρκεί η διάγνωση της παθογένειας του καπιταλιστικού συστήματος, χρειάζονται προτάσεις για το οικονομικό και πολιτικό μέλλον της χώρας και μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και έξω από τις ρυθμίσεις της τρόικας».

Ομφαλοσκοπώντας από την όχθη της διαχείρισης του καπιταλισμού και όντας μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος, ο ΣΥΝ βολοδέρνει σε «αναλύσεις» που στόχο έχουν να κρύψουν τα αδιέξοδα της δικής του στρατηγικής. Για παράδειγμα, επιμένει ακόμα και σήμερα να μιλάει για «χρηματοπιστωτική κρίση», και όχι, βέβαια, για συγχρονισμένη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής, βάζοντας το δικό του λιθαράκι στη συγκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα της κρίσης και κρύβοντας τη μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο, η οποία ταυτίζεται με την ώριμη ανάγκη ο λαός να ανατρέψει την αστική εξουσία και να καταργήσει την ιδιοκτησία της στα μέσα παραγωγής. Από αυτήν τη σκοπιά, το Μνημόνιο δεν ήρθε στην Ελλάδα εξαιτίας των χρεών και του ελλείμματος, αλλά αποτελεί στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης, ντόπιας και ευρωενωσιακής, στην προσπάθειά της να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία για να ξεμπερδεύει με κάθε εργατική κατάκτηση. Αδιαμφισβήτητος μάρτυρας είναι το γεγονός ότι μέτρα ανάλογα με αυτά που προωθούν κυβέρνηση και τρόικα επιβάλλονται και σε χώρες της ΕΕ όπου δεν υπάρχει Μνημόνιο. Ακόμα παραπέρα, το Μνημόνιο δεν υπογράφτηκε επειδή η Ελλάδα δεν έχει ανάπτυξη και πλουτοπαραγωγικές πηγές, αλλά ακριβώς επειδή η όποια ανάπτυξη είναι καπιταλιστική και επειδή οι πλουτοπαραγωγικές πηγές είναι ανεξάντλητες, αλλά η εκμετάλλευσή τους είναι προνόμιο μιας φούχτας μονοπωλίων. Οσο για το αν η «αριστερά» γενικά και αόριστα δεν κατάφερε να κατεβάσει 1,5 εκατ. διαδηλωτές στο δρόμο, ας αναζητήσει στο κόμμα του τις ευθύνες για το γεγονός ότι τόσα χρόνια συνέδραμε την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και την εκάστοτε κυβέρνηση στον αφοπλισμό της εργατικής τάξης, μέσα σε ένα δεδομένο ιστορικό και πολιτικό περιβάλλον που ευνοούσε και επεδίωκε με μανία την ενσωμάτωση του κινήματος, κυρίως μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση στις αρχές της δεκαετίας του '90.

Τραβώντας μια μονοκοντυλιά σε όλα τα παραπάνω, ο ΣΥΝ εμφανίζεται σαν κήρυκας της ενότητας στη δράση όλης της «αριστεράς». Σ' αυτή συμπεριλαμβάνει δυνάμεις όπως το κόμμα του Κουβέλη (το οποίο μόλις προχτές από τις σελίδες της «Αυγής» καλούσε σε δράση για να σώσουμε τον καπιταλισμό!) και το ΠΑΣΟΚ, με στελέχη του οποίου ο ΣΥΝ συνεργάζεται κατά κόρον, αθωώνοντας τη σοσιαλδημοκρατία και τον αντιδραστικό της ρόλο. Καθόλου τυχαία, ο ΣΥΝ στήριξε στις πρόσφατες τοπικές εκλογές τον Μητρόπουλο, ο οποίος ζητούσε ένα καλύτερο ΠΑΣΟΚ, ενώ στο δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών στην Αθήνα καλούσε έμμεσα σε υπερψήφιση του επίσης ΠΑΣΟΚου Καμίνη. Την ίδια ώρα, ο ΣΥΝ βρίσκεται στα μαχαίρια με τις πλέον συγγενικές του πολιτικές δυνάμεις, με τις οποίες πριν από μερικά χρόνια έφτιαξε τον ΣΥΡΙΖΑ, πιπιλίζοντας και τότε τα περί «ενότητας της αριστεράς». Ο ΣΥΝ παίζει με τις εντυπώσεις και σκόπιμα αποφεύγει την ουσία. Κρύβει ότι και σε άλλες χώρες, όπου η «ενότητα της αριστεράς» αποτέλεσε στρατηγική επιλογή των διάφορων οπορτουνιστικών και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, κάθε άλλο παρά κερδισμένος βγήκε ο λαός. Σε χώρες, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ισπανία, όπου το πείραμα της «ενότητας» έφτασε μέχρι και τη συγκυβέρνηση με τους σοσιαλδημοκράτες, ο λαός δεν βρέθηκε καλύτερα προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει την κρίση και τις συνέπειές της. Το αντίθετο έγινε, γι' αυτό και οι λαοί σ' αυτές τις χώρες μετράνε απώλειες κατακτήσεων εδώ και δεκαετίες, πολλές από τις οποίες συνυπέγραψε η οπορτουνιστική «αριστερά» με το αιτιολογικό του μικρότερου κακού, είτε από τη θέση της συγκυβέρνησης, είτε από αυτήν της συνδιαχειρίστριας δύναμης στα συνδικάτα. Ξέρει ο ΣΥΝ ότι το κάλεσμα σε κοινή δράση από τα πάνω είναι έωλο, αφού οι διαφορές μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων που ο ΣΥΝ αυθαίρετα αναγορεύει σε σύμμαχους, είναι μεγάλες.

Ο ΣΥΝ ζητάει κοινή δράση σε προτάσεις, όπως το ευρωομόλογο και η τόνωση της ανάπτυξης. Δηλαδή, κοινή δράση όλων των πολιτικών δυνάμεων για να δανείζεται φθηνότερα η πλουτοκρατία και να κερδίζει ασύστολα από την καπιταλιστική ανάπτυξη, την οποία πληρώνουν οι εργαζόμενοι και ο λαός με τον ίδιο τρόπο που πληρώνουν και την κρίση του καπιταλισμού. Οι αναλύσεις τους για το χαρακτήρα και τις αιτίες της κρίσης και, πολύ περισσότερο, η διαχειριστική στρατηγική τους δε θα μπορούσαν παρά να τους οδηγούν σε τέτοιες προτάσεις που αντικειμενικά εχθρεύονται το κίνημα και τα πραγματικά συμφέροντα του λαού. Σήμερα, πράγματι, τίποτα δεν είναι όπως χθες. Σήμερα δεν αρκούν οι αγώνες των περασμένων δεκαετιών, με τους οποίους οι εργαζόμενοι πάλευαν να περισώσουν ή να διευρύνουν κάποια από τα κεκτημένα τους. Σήμερα είναι αναγκαία όσο ποτέ η κοινή δράση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της από τα κάτω, μέσα από μια πλατιά λαϊκή αντιμονοπωλιακή συμμαχία, φύτρα της οποία αποτελούν το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ και η ΟΓΕ. Αυτή η συμμαχία επιφορτίζεται με το ιστορικό καθήκον, με προωθημένα αιτήματα που αντανακλούν τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, να οργανώσει την άμυνα απέναντι στη λαίλαπα που επιβάλλει η στρατηγική του κεφαλαίου και των κομμάτων του. Αυτές οι συσπειρώσεις του λαϊκού κινήματος έχουν διαμορφώσει ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο αιτημάτων, με άμεσους στόχους πάλης για τη θωράκιση των λαϊκών στρωμάτων από τις συνέπειες της κρίσης και το ξεπέρασμά της προς όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Ταυτόχρονα, βασικό καθήκον αυτής της πλατιάς συμμαχίας είναι να προετοιμάσει, να οργανώσει και να διευθύνει την πάλη του λαού για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Στην εξέλιξη ενός τέτοιου απαιτητικού αγώνα, οι εργαζόμενοι και ο λαός θα βάζουν ισχυρά εμπόδια στα χειρότερα που ετοιμάζει ο αντίπαλος και θα αποσπά κατακτήσεις που ανακουφίζουν τα λαϊκά στρώματα από τις συνέπειες της κρίσης, όπως η ουσιαστική προστασία των ανέργων και άλλα. Οι αντικειμενικές συνθήκες για μια τέτοια ριζική αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας έχουν ωριμάσει. Το ΚΚΕ θα δώσει τον καλύτερο εαυτό του για να οργανώσει νικηφόρα ο λαός την αντεπίθεση.