Τον περασμένο Φεβρουάριο κατέπληξε το ουγγρο-ρουμάνικο θρίλερ, ταινία σκοτεινή σαν τα δάση μέσα από τα οποία βγαίνει η ιστορία, «Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΙΝ ΒΑΡΓΚΑ» σε σκηνοθεσία του νεαρού Βρετανού Πίτερ Στρίκλαντ ενώ αργότερα, τον ίδιο μήνα ακολούθησε το βραβευμένο στο φεστιβάλ του Βερολίνου «ΓΑΛΑ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ», πανέμορφα πολύχρωμο και βαθιά ταξικό φιλμ από το Περού, σε σκηνοθεσία της Κλάουντια Γιόσα. «ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΩΝ» του Μάρτιν Σκορτσέζε και «Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ» του Ρομάν Πολάνσκι, κινήθηκαν στα πλαίσια του αναμενόμενου, αποδείχθηκαν μεγάλες ταινίες, σπουδαίων μαστόρων. Η επιφανειακά πανάλαφρη ιρλανδική σάτιρα «ΑΓΙΑΣΜΟΣ» του Τομ Ριβ εμφορείται από χαρακτηριστικά λαϊκού πνεύματος και κέλτικης ψυχής ενώ η σύγχρονη πολωνέζικη ταινία «ΑΘΩΑ ΚΟΛΠΑ» καταγράφει τις αφομοιωμένες αρχές, τις επεξεργασμένες γνώσεις και τις προσωποποιημένες επιλογές του σκηνοθέτη της, Αντρζέι Γιακιμόφσκι, οι οποίες άπτονται της λόγιας, εθνικής τους κινηματογραφίας. Σε έντονα ποιητικά χνάρια η διάφανα αέρινη ισπανική ταινία «ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΣΥΛΒΙΑ» του Χοσέ Λουίς Γκερίν. Οσο για τις τρεις ταινίες που ακολουθούν, αυτές καταλαμβάνουν από κοινού θέση κορυφής. Πρόκειται για τρεις βαθιά ανθρωποκεντρικές ταινίες με ήρωες «εξανθρωπισμένα ανθρώπινα όντα», μονάδες που χωρίς να προβαίνουν σε βερμπαλιστικές διακηρύξεις, απορρίπτουν ως οντότητες το απάνθρωπο και αδιέξοδο κοινωνικό καπιταλιστικό μοντέλο και τάσσονται σιωπηλά και α-συνείδητα στο πλευρό της νομοτελειακής μετεξέλιξης της ιστορίας. Α-συνείδητα θεωρώ (επιφυλάσσομαι για το αντίθετο) ότι και οι δημιουργοί αυτών των έργων κατάθεσαν ένα τέτοιο αποτέλεσμα το οποίο «αντέχει» σε τέτοιου είδους ερμηνείες. Πρόκειται για τρία αριστουργήματα που κάθε νέα ανάγνωση αποκαλύπτει καινούργια κρυμμένα στρώματα ουσίας. Για την γαλλική ταινία «Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΟΥ» της Γαλλοδανέζας Μία Χάνσεν-Λέβε, την ιταλική του Λούκα Γκουντανίνο «ΕΙΜΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ» και την επίσης γαλλική «ΕΝΩΠΙΟΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ» του Ξαβιέ Μποβουά, στις οποίες έχουμε, λεπτομερέστερα, αναφερθεί στο παρελθόν.

Εάν τις ταινίες αυτές δεν τις έχετε ήδη δει στο σινεμά, καλό είναι να φροντίσετε να τις δείτε - και να τις συζητήσετε - γιατί αξίζουν πραγματικά τον κόπο. Εάν σκοπεύετε να τις δείτε εκτός κινηματογραφικής αίθουσας, φροντίστε να εξασφαλίσετε τις σωστότερες δυνατές συνθήκες ιδιωτικής, τελετουργικής προβολής, ήτοι: Κατάλληλο ωράριο, κατάλληλο φωτισμό και κάθισμα και κυρίως απόλυτη ησυχία (να μη χτυπούν δηλαδή τηλέφωνα, να μην κλαίνε μωρά, να έχετε ήδη φροντίσει να φάτε πριν, να πιείτε και να επισκεφθείτε το μπάνιο) ώστε απερίσπαστοι να χωθείτε στο κάθισμά σας και μέσα στην ταινία, να αφεθείτε σ' αυτήν «καταγράφοντας» ταυτόχρονα τα καλά και τα κακά της, τα οποία θα εξετάσετε και θα εκτιμήσετε αργότερα, όταν τελειώσει η προβολή. Φροντίστε να μην αντιμετωπίζετε τον κινηματογράφο με τρόπο τηλεοπτικό, βουλιαγμένοι σε μαλακό καναπέ και έτοιμοι - παράλληλα - για οτιδήποτε ήθελε προκύψει ...

Εν κατακλείδι, πρέπει να αναφερθούμε στις υπόλοιπες πρεμιέρες της βδομάδας που δυστυχώς δεν αξίζουν τον κόπο να δεσμεύσετε την ώρα και τα λεφτά σας. Πρόκειται για το «Solomon Kane» σε σκηνοθεσία Μάικλ Μπάσετ, περιπέτεια τοποθετημένη στον 16ο αιώνα με τους Τζέιμς Πιουριφόι, Μαξ φον Σίντοβ και Ρέιτσελ Χαρντ - Γουντ και για το αναβαθμισμένο τεχνικά, καθότι τρισδιάστατο, φιλμ τρόμου «Κλέφτης ψυχών» του ειδικευμένου μανιερίστα του είδους Γουές Κρέιβεν. Στην ταινία, ένας δολοφόνος επιστρέφει από το βασίλειο των νεκρών, για να σκοτώσει εφτά νεαρούς που έτυχε να γεννηθούν τη νύχτα του θανάτου του. Μεταξύ άλλων, οι Μαξ Τιεριότ, Φρανκ Γκρίλο και Χάνα Χόντσον.

Παράλληλα, συνεχίζονται οι προβολές των ταινιών «Southof theborder» του Ολιβερ Στόουν, «Καλά Χριστούγεννα κύριε Λώρενς» του Ναγκίσα Οσιμα, «Το Μέλι» του Σεμίχ Καπλάνογλου, «Η Ποίηση» σε σκηνοθεσία Τσανγκ Ντογκ Λι, «Ο κόσμος είναι μεγάλος και η σωτηρία της ψυχής βρίσκεται στη γωνία» του Στέφαν Κομαντάρεφ, μεταξύ άλλων ...