«Χαρακτηριστικό παράδειγμα αδυναμίας, το ΚΚΕ, καθώς, παρόλο που φτάνει σε ένα από τα μεγαλύτερα εκλογικά ποσοστά της εικοσαετίας, "καταφέρνει", με την περιχαράκωσή του και τη σεχταριστική πολιτική συμμαχιών, να χάσει και τους τελευταίους δήμους, διατηρώντας μόλις και μετά βίας έναν και μοναδικό σε ολόκληρη την Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο χώρος της υπόλοιπης εκτός ΚΚΕ και ιδιαίτερα της ανανεωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς, παρά τους διχασμούς και τα τραύματά του, κατάφερε να εκλέξει κοντά στους δέκα δημάρχους, αποδεικνύοντας, έστω και μέσα στην κρίση του μεγαλύτερες ικανότητες λαϊκής συσπείρωσης, συνθέσεων και ενωτικής πορείας».

Οταν η πραγματικότητα δε βολεύει την ΑΚΟΑ τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Το παραπάνω απόσπασμα συμπεριλαμβάνεται στην απόφαση του πανελλαδικού της συντονιστικού και είναι ενδεικτικό της αντίληψης που διακατέχει τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με την οποία συμμαχία να 'ναι και ό,τι να 'ναι, αρκεί να αποδίδει μερικούς θώκους. Δε γνωρίζουμε αν στους δέκα δημάρχους για τους οποίους χαίρεται η ΑΚΟΑ υπολογίζει κι αυτόν που η «ανανεωτική ριζοσπαστική αριστερά» εξέλεξε στην Ικαρία μαζί με το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τον ΛΑ.Ο.Σ. Γνωρίζουμε όμως ότι στο «σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί». Οτι πάει πολύ οι συνιστώσες ενός σχήματος που έγιναν από χίλια χωριά χωριάτες, σέρνοντας η μία στην άλλη τα εξ αμάξης, να μιλούν σήμερα για περιχαράκωση του ΚΚΕ και για σεχταριστική πολιτική συμμαχιών. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αν μιλώντας για συμμαχία έχουν στο νου τους τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε, ναι, για μια τέτοια συμμαχία το ΚΚΕ δε δίνει δεκάρα τσακιστή, ακόμα κι αν μια τέτοια συμμαχία του πρόσφερε στο πιάτο όλους τους δημάρχους της χώρας.