Φωνές δυσαρέσκειας και δυσφορίας. Οιμωγές απόγνωσης κι απελπισίας. Κραυγές οργής και αγανάκτησης. «Με πέταξαν, σαν άχρηστο, στον Καιάδα, μου στερούν το δικαίωμα στη ζωή», ο άνεργος. «Το μεροκάματο δε φτάνει, πια, ούτε για το φαΐ, ζω με το φόβο της απόλυσης», ο εργάτης. «Ολο από μένα κόβουν, όλα τα "κακά" σε μένα τα φορτώνουν», ο δημόσιος υπάλληλος. «Δουλεύω, ολημερίς, σαν το σκυλί κι απολαβή καμιά, αντί για κέρδος, ζημιά», ο αγρότης. «Πάω για λουκέτο, οδεύω στην καταστροφή, ζητάω βοήθεια, δε βρίσκω πουθενά», ο έμπορος.

Λόγια δυσανασχέτησης και διαμαρτυρίας, παντού.

Στα σούπερ μάρκετ και στις «λαϊκές», από τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών που καταγγέλλουν ότι η ακρίβεια στα είδη λαϊκής κατανάλωσης «κατατρώει» το οικογενειακό εισόδημα.

Στις αυλές των σχολείων και τους περίβολους των πανεπιστημίων, από τους νέους των σπουδών που συναισθάνονται τη μεγάλη στενοχώρια των γονιών τους, οι οποίοι δεν μπορούν, πλέον, ν' ανταποκριθούν στα έξοδα που επιβάλλει η εμπορευματοποίηση της Παιδείας.

Στους προθαλάμους των ιατρείων του ΙΚΑ, των Κέντρων Υγείας, των νοσοκομείων, από τους ασθενείς που αντιλαμβάνονται πως τα πάντα έχουν «παραλύσει» στον «δημόσιο» τομέα της Υγείας, λόγω των μεγάλων περικοπών κονδυλίων.

Στα καφενεία των ΚΑΠΗ και στα παγκάκια των πλατειών, από τους γέροντες που παίρνουν σύνταξη πείνας και γίνονται ζήτουλες των παιδιών τους, νιώθουν ντροπή που δεν έχουν να πάρουν ένα μικρό δωράκι στα εγγόνια τους.

Στα γκισέ των δημόσιων υπηρεσιών, όπου για να φτάσει κανείς περιμένει με τις ώρες και, συχνά, δεν εξυπηρετείται, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπου οι επιβάτες στοιβάζονται σαν τα ζώα, στα «ακίνητα» ταξί την ώρα του μεγάλου μποτιλιαρίσματος, από τους πολίτες μιας χώρας οι διοικήσεις της οποίας αδιαφορούν και δεν παίρνουν κανένα μέτρο για το ξεπέρασμα των δυσκολιών της καθημερινότητας των απλών ανθρώπων του λαού.

Φανερή η λαϊκή δυσαρέσκεια για την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση, σε συνεργασία με την ΕΕ και το ΔΝΤ και με τη συμφωνία της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ. και των άλλων κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Εκδηλώθηκε και με τη λαϊκή ψήφο στις τελευταίες εκλογές, που μείωσε τη δύναμη του δικομματισμού και των εκατέρωθεν στηριγμάτων του και ενίσχυσε τη δύναμη του ΚΚΕ.

Ομως, δε φτάνει, σήμερα, ο λαός να οργίζεται και να φωνάζει, ν' αγανακτεί και να διαμαρτύρεται. Δεν αρκεί να στέλνει μηνύματα, όπως αυτό των πρόσφατων εκλογών. Και, φυσικά, δε δικαιολογείται να κάνει ένα βήμα μπροστά και να οπισθοδρομεί, να στέκεται μετέωρος και να πελαγοδρομεί.

Χρέος του, από μόνος του να σηκωθεί. Δύσκολο πολύ. Γύρω του αλυχτούν σκυλιά και κράζουνε κουρούνες. Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες παραμονεύουν και καιροφυλακτούν κάνοντας το ταξίδι επικίνδυνο. Και το ξέφωτο είναι μακριά, φαντάζει απρόσιτο.

Δεν έχει, όμως, άλλη επιλογή. Στις δυνάμεις του πρέπει να στηριχτεί. Να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Το δίκιο είναι με το μέρος του. Αλλά δε θα το βρει στους διαδρόμους της εξουσίας. Κρίνεται στους δρόμους του αγώνα. Το μέλλον είναι δικό του. Αλλά, δε θα 'ρθει από μονάχο του, έτσι νέτο σκέτο, αν δεν βάλει πλάτη κι αυτός.

Αν δε φύγουν από τη μέση τα «βαμπίρ» και οι «ρουφήχτρες», αν δηλαδή, ο λαός δεν πάρει την εξουσία από τα χέρια των μονοπωλίων, δεν πρόκειται ν' αλλάξει η κατάσταση.

Εχθροί του λαού είναι και οι πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, που στηρίζουν την καπιταλιστική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Αυτές οι δυνάμεις κι όταν βρίσκονται στην κυβέρνηση και όταν είναι στην αντιπολίτευση, τον ίδιο ρόλο παίζουν. Κάνουν ό,τι μπορούν για να εξασφαλιστούν και ν' αβγατίσουν τα κέρδη της πλουτοκρατίας.

Αν δε «φύγουν από τη μέση» αυτά τα κόμματα, η εξουσία των μονοπωλίων δεν πρόκειται να κλονιστεί και ο λαός δεν πρόκειται να ξεφύγει από τα δόκανα της ταξικής εκμετάλλευσης, θα βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια και στην εξαθλίωση.

Προϋπόθεση γι' αυτό είναι η αλλαγή των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα, η μαζικοποίηση και η ισχυροποίηση του ταξικού εργατικού κινήματος, του αγωνιστικού κινήματος των μικρομεσαίων αγροτών, των μικρών ΕΒΕ, της σπουδάζουσας νεολαίας, των γυναικών των λαϊκών οικογενειών και η συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας.

Και, βεβαίως, απαιτείται η αγωνιστική συμπόρευση του λαού με το ΚΚΕ, που τραβάει μπροστά ανοίγοντας το δρόμο για την κοινωνική αλλαγή και για το σοσιαλισμό.