Η βάρβαρη επίθεση των στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων στις τουρκικές φυλακές για την καταστολή της απεργίας πείνας των πολιτικών κρατουμένων, ήταν το σημαντικότερο γεγονός της εβδομάδας. Δεν έχει γίνει ακόμη γνωστός ο αριθμός των θυμάτων από τις αστυνομικές επιθέσεις, καθώς οι αρχές επέμεναν ότι οι νεκροί ήταν 20, ενώ οι συνήγοροι των απεργών πείνας ανέβαζαν τον αριθμό σε 50.

Η απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων στις τουρκικές φυλακές κρατούσε μέρες και πολλοί απ' αυτούς είχαν φθάσει στο κατώφλι του θανάτου. Εν τω μεταξύ, απεργία πείνας άρχισαν πολλοί συγγενείς κρατουμένων και σύντροφοί τους. Το κίνημα διαμαρτυρίας για την άθλια κατάσταση στις τουρκικές φυλακές και για τα σχέδια της κυβέρνησης να μεταφέρει τους πολιτικούς κρατούμενους στις φυλακές F, δηλαδή σε «λευκά κελιά», πήρε μεγάλες διαστάσεις. Η συνέχιση της απεργίας πείνας έθιγε άμεσα το κύρος και την εικόνα της τουρκικής κυβέρνησης, την ώρα, μάλιστα, που αυτή διεκδικεί την αποδοχή από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Αν η επίθεση κατά των φυλακών αποκάλυψε τον πραγματικό χαρακτήρα του πολιτικού καθεστώτος στην Τουρκία, αποκάλυψε ταυτόχρονα και την υποκρισία των «εταίρων» της ΕΕ. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μπροστά στη θηριωδία, το μόνο που βρήκε να πει ήταν μια σύσταση για ...«αυτοσυγκράτηση» των δύο πλευρών!

Στην ίδια γραμμή πλεύσης, ήταν και η ελληνική κυβέρνηση. Μια χλιαρή αποδοκιμασία από τον πρωθυπουργό για την αστυνομική επέμβαση, ήταν η μόνη αντίδραση μπροστά στην ωμή παραβίαση των ατομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων του τουρκικού λαού.

Με πορείες και άλλες μορφές διαμαρτυρίας, ο ελληνικός λαός εκδήλωσε τη μαχητική αλληλεγγύη του στους Τούρκους αγωνιστές.