Χαρακτηριστική όμως του πώς οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού υπονομεύουν τις αγωνιστικές διαθέσεις και τη δύναμη των εργαζομένων είναι και η εικόνα που αντίκρισαν όσοι βρίσκονταν στο κέντρο της Αθήνας την Τρίτη το μεσημέρι.

Στην οδό Σταδίου μερικές δεκάδες μέτρα μπροστά από την πορεία των απεργών του ΟΣΕ βρισκόταν η πορεία των απεργών στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία. Βασική αιτία και των δύο κινητοποιήσεων είναι η ιδιωτικοποίηση των κλάδων τους, μέρος της συνολικότερης διαδικασίας ξεπουλήματος στρατηγικών τομέων της οικονομίας στα μονοπώλια. Θα περίμενε κανείς έστω, ως προς τη μορφή, να υπάρχει ένας στοιχειώδης συντονισμός, αφού η πηγή των προβλημάτων είναι κοινή. Ομως και σε αυτήν την περίπτωση οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες - ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ - στον ΟΣΕ και στην ΕΑΒ φρόντισαν να κρατήσουν τους εργαζόμενους χωρισμένους ακριβώς γιατί στόχος τους είναι η υπονόμευση και η αποδυνάμωση των αγωνιστικών αντιδράσεων στην αντεργατική πολιτική, την οποία στηρίζουν.

Πιστοί στη λογική ότι «καθένας κοιτά το χώρο του» και τις επικίνδυνες αυταπάτες που εδώ και χρόνια καλλιεργούν στους εργαζόμενους, οι εργατοπατέρες συστηματικά κάνουν ό,τι μπορούν ώστε κάθε τμήμα της εργατικής τάξης να ασχολείται με «τα του οίκου του». Μόνο που σήμερα γίνεται φανερό πιο καθαρά από ποτέ πως τα προβλήματα σε κάθε χώρο αποτελούν έκφραση της συνολικής επίθεσης του κεφαλαίου και, για να μπει φραγμός, απαιτείται η ταξική οργάνωση και πάλη όλων των εργαζομένων. Οποιος, λοιπόν, ...προσπερνά ή κάνει πως δε βλέπει την ανάγκη ταξικού συντονισμού των εργαζομένων, σίγουρα, δε δουλεύει για τα δικά τους συμφέροντα.