Δεν είναι φιλολογική η οργή μου. Είναι πολιτική. Δεν έχει να κάνει με την φτωχή σχέση του Γ.Α.Π. με την Ελληνική. Προέκυψε από την οίηση, την αλαζονεία, την ακραία εγωπάθεια του Ελληνα πρωθυπουργού που χρησιμοποιεί τη χώρα ως βατήρα για τη διεθνή του ενσωμάτωση σ' ένα ιστορικό πάνθεον «ηγετών» που σίγουρα μετά από μια δυο γενιές κανείς δε θα θέλει να θυμάται.
Τον ακούω προχτές, στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες να λέει το εξής αμίμητο, σαν Αντουανέτα που μπορούσε να σκεφτεί το... παντεσπάνι σα λύση για όσους δεν έχουν μήτε ψωμί να φάνε: «Πρέπει να αντικαταστήσουμε τη λέξη λιτότητα (σ' όλη την Ευρώπη μάλιστα) με τη λέξη ευθύνη». Ελεος. Αυτό το «πρέπει», με αυτοκρατορική ηρεμία απογόνου δυναστείας αστών, είναι πολιτική επιβολής. Δεν είναι σαρδάμ. Είναι σήμα τελικής επίθεσης στις λαϊκές μάζες. Που θα δεχτούν τη λιτότητα ως ευθύνη, άλλως διεκδικώντας το δικαίωμά τους να απολαμβάνουν όλους τους κόπους τους, θα είναι ανεύθυνοι!!!
Θυμάστε τις επισημάνσεις τούτης δω της γωνιάς για την καπηλευτικά διαστρεβλωτική χρήση της έννοιας του πατριωτισμού; Ε, οι φωστήρες της επικοινωνίας, της αμερικανιάς, διάνοιες στο είδος τους, πάνε τώρα ένα βήμα πιο πέρα αφού η πατρίδα έγινε μέρος από χωράφι που ανθεί ο ευρωνατοϊκός καπιταλισμός κι οι πολίτες δούλοι - αιχμάλωτοι ενός διπολισμού παγίδα. Φτάνουν εκλογές και η Ικαρία δείχνει ποιοι και πώς τις θέλουν και τις κάνουν για την πάρτη τους εναντίον του λαού και υπέρ της επίκλησής του. ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΛΑ.Ο.Σ. όλοι μαζί και ο ψωριάρης (ευτυχώς) το ΚΚΕ, όχι απλώς χώρια, αλλά απέναντι.
Εδώ είναι το ζουμί της φράσης που θέλει τη λιτότητα = υπευθυνότητα αυτού που την υφίσταται. Το ΚΚΕ που την αντιπαλεύει, καθόλου μόνο του αφού κι απ' αλλού ξυπνάνε άνθρωποι - εργαζόμενοι και συγκλίνουν σ' αυτό το απέναντι στη λιτότητα, είναι λοιπόν ανεύθυνο.
Τσάκισμα τής πρέπει αυτής της γλώσσας. Κόψιμο απ' τη ρίζα αυτής της πολιτικής τής πρέπει. Τα ιδεολογικά μαχαίρια βγαίνουν απ' τα θηκάρια. Αμόνια στήνονται στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Πρέπει απλώς να μην υποχωρήσουμε. Θα νικήσουμε.