Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολούθησαν χτες το βράδυ νέοι και νέες επισκέπτες του Φεστιβάλ στο χώρο των νέων εργαζομένων την εκδήλωση για τη «Συμβολή του σοσιαλισμού στην απελευθέρωση» μέσα από κείμενα Σοβιετικών λογοτεχνών, ενώ προβαλλόταν σχετικό βίντεο με σκηνές της εποχής.

Στην προεπαναστατική Ρωσία, το 80% των γυναικών ήταν ανειδίκευτες εργάτριες ή οικιακές βοηθοί, το 13% εργαζόταν στη βιομηχανία και το 4% στην εκπαίδευση, ενώ αμείβονταν με το μισό αντρικό ημερομίσθιο. Ζούσαν σε κατάσταση σκλαβιάς. «Απλά και συνηθισμένα ήταν όλα όσα έζησε (...). Η απλή ιστορία του ανθρώπου που τον λογάριαζαν για ζώο και που ο ίδιος πολύ καιρό κι αδιαμαρτύρητα ένιωθε τον εαυτό του τέτοιο, όπως τον λογάριαζαν» (από τη «Μάνα», Μαξίμ Γκόργκι).

Με την επικράτηση της σοσιαλιστικής επανάστασης, οι γυναίκες με το σύνολο των παραγωγών του πλούτου βρέθηκαν στο προσκήνιο της ιστορίας, έγιναν με τις πράξεις τους οι δημιουργοί της. Την περίοδο του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου οι γυναίκες στην ΕΣΣΔ αναπλήρωσαν στην παραγωγή, στη βιομηχανία, στις πόλεις και στην αγροτική παραγωγή τα κενά που δημιούργησε η αναχώρηση των αντρών για το μέτωπο. Εκτός από αυτό πήραν μέρος στις μάχες, στην άμυνα, στα οδοφράγματα, φρόντιζαν τραυματίες και ορφανά.

«Τη Ράγια στην οικογένεια την είχαν για αδύνατη, γυάλινη, δεν της επιτρέπανε να ετοιμάσει τίποτα, ούτε να πηγαίνει στην αγορά». «Οταν έβαζε στο μυαλό της να πάει σ' ένα μάχιμο τάγμα, δεν καταλάβαινε τι πάει να πει αυτό το πράγμα. Εμαθε να πυροβολεί, της έλεγαν πως έχει γερό μάτι, δυνατό χέρι» (από τη «Θύελλα», Ιλία Ερενμπουργκ).

«Από σήμερα και μπρος να μην κλάψεις μπροστά στους ανθρώπους. Εσύ τώρα θα μείνεις, όχι μόνο αφέντρα του σπιτιού, αλλά και υπεύθυνη των συνεργείων. Θα πάρεις τη θέση μου. Κανένας στο χωριό δεν ξέρει καλύτερα τα χωράφια, το νερό και τους ανθρώπους» (από το «Χωράφι της Μάνας», Τσινγκίζ Αϊτμάτοφ).

Επιπλέον, διαβάστηκαν αποσπάσματα από το «Δρόμο του Μαρτυρίου», του Αλεξέι Τολστόι και από την «Τζαμίλια» του Τσινγκίζ Αϊτμάτοφ.