Είναι γεγονός ότι παράγοντες που διαμορφώνουν το πολιτικό κλίμα, ιδιαίτερα το τελευταίο χρονικό διάστημα, εστιάζουν την προσοχή τους στην υπόθεση «εκλογές». Δεν έγιναν αφορμή γι' αυτό μόνο τα διάφορα γκάλοπ, αλλά και η συζήτηση στη Βουλή για την εξωτερική πολιτική και τη Σύνοδο Κορυφής του Ελσίνκι και η υπόθεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, με τον υποτιθέμενο θεαματικό ελιγμό του αρχηγού της ΝΔ, όπως και το χρηματιστήριο, το οποίο τώρα προβάλλεται ως ο παράγοντας που θα καθορίσει σε σημαντικό βαθμό την επόμενη κυβέρνηση. Είναι, επίσης, γεγονός ότι επιδιώκεται από διάφορα επιτελεία του κατεστημένου και αναπαράγεται αφειδώς από τα αστικά ΜΜΕ, η προβολή της πολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στα δύο κόμματα της ολιγαρχίας, το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ και την αξιωματική αντιπολίτευση ΝΔ που και σκόπιμη είναι και εικονική. Η οξύτητα δε που προσλαμβάνει όσο μεγαλύτερη είναι, τόσο περισσότερο θα απομακρύνεται από την ουσία της πραγματικότητας που διαμορφώνει η πολιτική που από κοινού τα κόμματα του κατεστημένου επιβάλλουν, με προκαθορισμένους ρόλους, ενάντια στο λαό και τα συμφέροντα του. Αλλωστε, οι παράγοντες που επιδρούν στη διαμόρφωση του προεκλογικού σκηνικού δεν αρχίζουν και τελειώνουν με τη διεκδίκηση από τα κόμματα του συστήματος της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά κυρίως με την επιδίωξη της απρόσκοπτης λειτουργίας του πολιτικού συστήματος για την εφαρμογή μιας και της αυτής πολιτικής που την υπηρετούν και τα δύο, ανεξάρτητα από τη θέση που έχουν σ' αυτό.

Ετσι, ένας παράγοντας σημαντικός είναι το γεγονός της ταυτόχρονης πτώσης σε τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις και των δυο αστικών κομμάτων, σε συνδυασμό με την άνοδο των λαϊκών αγώνων και της πολιτικής δύναμης του ΚΚΕ. Η άνοδος των λαϊκών αγώνων της εργατικής τάξης, της φτωχομεσαίας αγροτιάς, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, των κοινωνικών κινημάτων ιδιαίτερα του αντιπολεμικού -αντιιμπεριαλιστικού και της παιδείας, που τα χρόνια της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ υπό τον Κ.Σημίτη απασχολούν έντονα και πονοκεφαλιάζουν την πλουτοκρατία. Βεβαίως, οι αγώνες αναπτύσσονται στο έδαφος των προβλημάτων, που γεννά η πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και εφαρμόζεται από την κυβέρνηση, ενώ υποστηρίζεται από τη ΝΔ. Επιδρούν, επίσης, μεγάλα γεγονότα και καμπές, όπως για παράδειγμα ο ΝΑΤΟικός πόλεμος ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, αλλά τέτοια γεγονότα είναι παράγωγα του καπιταλιστικού συστήματος, άρα αντικειμενικά. Η δε πολιτική, η οποία εφαρμόζεται, αντικειμενικά απαντά στις ανάγκες της πλουτοκρατίας για μεγαλύτερα και περισσότερα κέρδη, που δεν μπορούν να προέλθουν διαφορετικά παρά με την αυξανόμενη ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η δρομολογημένη πορεία της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, δηλαδή στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, απαιτεί επίσης την επιβολή της «νεοταξίτικης νομιμότητας». Αυτό είναι και το πολιτικοκοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο στραγγαλισμού των λαϊκών δικαιωμάτων και συμφερόντων που στραγγαλίζει την ίδια τη ζωή των απλών ανθρώπων του μόχθου. Αυτό υπόσχονται να συνεχίσουν και στη μετα-ΟΝΕ εποχή, αφού η ένταξη της Ελλάδας σ' αυτήν, είναι επίσης στρατηγικός στόχος της άρχουσας τάξης και σ' αυτόν υποτάσσεται η οικονομική και κοινωνική της πολιτική.

Βεβαίως, οι αγώνες που αναπτύσσονται, αναδεικνύουν τις βαθύτερες αιτίες των προβλημάτων την ταξική ουσία της πολιτικής της πλουτοκρατίας και την αναγκαιότητα μιας άλλης πολιτικής διεξόδου. Δημιουργούν επίσης συνθήκες και προϋποθέσεις πλατιών κοινωνικοπολιτικών συσπειρώσεων, όπως στην αντιπολεμική πάλη, στο μέτωπο της παιδείας, διάφορες άλλες κοινωνικές συμπαρατάξεις σωματείων εργαζομένων, αγροτών και επαγγελματοβιοτεχνών και ανάλογη δράση. Αυτή η εξέλιξη, σε συνδυασμό με τη σημαντική δράση του ταξικού πόλου στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και την ύπαρξη του ΠΑΜΕ, αντικειμενικά συμβάλλει στη αποσυσπείρωση δυνάμεων από τα κόμματα του κατεστημένου, ενισχύει το ΚΚΕ, στην πολιτική του οποίου ολοένα ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, βλέπουν την υπεράσπιση και προώθηση των συμφερόντων τους. Το 1999, με το μεγαλειώδες κίνημα της παιδείας, αλλά και τους λαϊκούς αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες, με την υπόθεση Οτσαλάν και το ΝΑΤΟικό πόλεμο ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, ο λαός έγινε ακόμη πιο έμπειρος ως προς τα παραπάνω.

Μέσα από την πείρα του ο λαός κατανοεί επίσης ότι δεν μπορεί να προσδοκά λύσεις προς όφελός του από πολιτικές δυνάμεις που πατούν σε δυο βάρκες, όπως η ηγεσία του ΣΥΝ που υποτίθεται ότι αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση, αλλά υποτάσσεται στη «νομιμότητα» της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ, θεωρεί θετική εξέλιξη το Σύμφωνο Σταθερότητας στα Βαλκάνια, που υποτάσσει τους λαούς στις ορέξεις των ιμπεριαλιστών, και θεωρεί επίσης θετική την τελευταία Σύνοδο Κορυφής στο Ελσίνκι, που ουσιαστικά περιορίζει κυριαρχικά δικαιώματα του λαού. Καλλιέργησε αυταπάτες με την προβολή της «Κεντροαριστεράς», δίνοντας, άλλοθι σε σημαντικές στιγμές στην πολιτική της κυβέρνησης, ενώ στήριξε το διαβόητο «κοινωνικό διάλογο», δηλαδή την ταξική συνεργασία, όταν απαιτούνταν λαϊκή κινητοποίηση ενάντια στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις.

Το ίδιο επίσης, δεν μπορεί να περιμένει λύσεις προς όφελός του από την ηγεσία του ΔΗΚΚΙ, που θεωρεί ότι πρέπει στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης- από τον ταξικό χαρακτήρα της οποίας δεν οριοθετείται- να εφαρμοστούν σ' όλους τους τομείς «κοινές πολιτικές», όπως ορίζουν οι συνθήκες της, γιατί αυτό θα 'ναι προς όφελος των λαών! Ετσι, απαιτεί την «πολιτική ενοποίηση», που ουσιαστικά σημαίνει αποδοχή της ΟΝΕ. Ενώ ασκεί κριτική στο ΝΑΤΟ, δεν προβάλλει την απαίτηση για σταμάτημα της συμμετοχής της Ελλάδας στις πολυεθνικές στρατιωτικές δυνάμεις, στη συμμετοχή ελληνικού στρατού στη Βοσνία, στο Κοσσυφοπέδιο, δεν προβάλλει πρόταση για την αντιμετώπιση των βάσεων του θανάτου στην Ελλάδα. Ουσιαστικά η ηγεσία του ΔΗΚΚΙ δεν οριοθετείται από τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Η ίδια η κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, σε συνδυασμό με την πολιτική δράση του ΚΚΕ, συμβάλλουν στη ριζοσπαστικοποίηση και στο τράβηγμα των απλών ανθρώπων του μόχθου στην πάλη, με αναμενόμενη επίσης την προοπτική όξυνσής της. Αυτή η τάση πρέπει να ανακοπεί, γιατί είναι και η μόνη που μπορεί να παρεμβάλλει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική. Ιδιαίτερα δε σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Υπάρχει, βεβαίως, η επιλογή της καταστολής, αλλά δεν αρκεί για να 'ναι επαρκώς αποτελεσματική η επιδίωξη ανακοπής των αγώνων, της αντίστασης στην πολιτική της χρηματιστικής ολιγαρχίας. Απαιτούνται και άλλα μέσα, με κύριο την ανακοπή της επιρροής του ΚΚΕ, την παρεμπόδιση της προοπτικής του λαϊκού κοινωνικοπολιτικού μετώπου. Τόσο η φραστική όξυνση της αντιπαράθεσης των κομμάτων του κατεστημένου, όσο και η προσπάθεια που γίνεται να περάσει στις λαϊκές συνειδήσεις η ανάγκη συνεργασίας των λεγόμενων μικρών κομμάτων, σ' αυτή την επιδίωξη αποσκοπούν. Στον αποπροσανατολισμό του λαού και στην καλλιέργεια κλίματος αποστροφής προς την πολιτική του ΚΚΕ, στη διαστρέβλωση της πολιτικής του κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης.

Το ΚΚΕ για τις επερχόμενες εκλογές δεν κρύβει την επιδίωξη να δώσει ο λαός αποφασιστικό χτύπημα και στα δυο κόμματα της ολιγαρχίας και να μειωθεί όσο γίνεται περισσότερο η πολιτική τους επιρροή. Ταυτόχρονα, η μεγαλύτερη δυνατή ενίσχυση του ΚΚΕ, θα σημάνει το δυνάμωμα της λαϊκής κοινωνικοπολιτικής πάλης και της προοπτικής του Μετώπου, το οποίο επίσης δε θα περιορίζεται στις καθημερινές διεκδικήσεις. Θα στοχεύει να συμβάλλει στην ανάδειξη μιας λαϊκής εξουσίας, για να ανοίξει ο δρόμος της οριστικής λύσης των λαϊκών προβλημάτων. Σ' αυτή τη διαδικασία, το ΚΚΕ επιδιώκει να συναντηθεί με όσο γίνεται πλατύτερες δυνάμεις που θα αντιστρατεύονται την πολιτική των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Οι συσπειρώσεις στα διάφορα μέτωπα πάλης συμβάλλουν σ' αυτή την προοπτική.

Ταυτόχρονα, μπροστά στις εκλογές ο λαός πρέπει να κλείσει τ' αυτιά του στις σειρήνες των λεγόμενων μεγάλων προκλήσεων της ΟΝΕ και μετά ΟΝΕ εποχής, της συμμετοχής στις διαδικασίες της διαβόητης παγκοσμιοποίησης, που σημαίνει ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Για την εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, η προοπτική βρίσκεται στην πάλη για τη δημιουργία των πολιτικών προϋποθέσεων μιας ανάπτυξης προς όφελός τους και όχι προς όφελος των μονοπωλίων και της χρηματιστικής ολιγαρχίας. Αυτή η προοπτική απαιτεί τη συστράτευση την κοινωνικοπολιτική συσπείρωση και δράση που θα δημιουργεί τους όρους για μια λαϊκή εξουσία. Η πολιτική που προβάλλει και προωθεί το ΚΚΕ, η πολιτική του λαϊκού κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης, δεν περιορίζεται στην καθημερινή διεκδίκηση, αλλά στοχεύει σ' αυτό που έχει ανάγκη ο λαός, ως κοινωνικοπολιτική διέξοδο. Να συμβάλλει στην ανάδειξη μιας πραγματικά λαϊκής εξουσίας. Αυτή είναι η θεμελιακή ποιοτική διαφορά του από τις άλλες προτάσεις συνεργασίας.

Αξονες που στο έδαφός τους μπορεί και πρέπει να δημιουργούνται οι συνθήκες για μια τέτοια προοπτική είναι η πάλη για τη δημιουργία κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών, ώστε στρατηγικοί τομείς της οικονομίας, της κοινωνικής πολιτικής και της άμυνας, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας να ανήκουν στο λαό και όχι στην πλουτοκρατία. Είναι όρος για να αντιμετωπιστούν προς όφελός του τα οικονομικά κοινωνικά και δημοκρατικά προβλήματα. Το τι θα παράγεται, τι θα αναπτύσσεται καθορίζεται από τις ανάγκες της ζωής της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και όχι από τα κέρδη των επιχειρηματιών. Τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα της δουλιάς για όλους, της αμοιβής και των εισοδημάτων για ανθρώπινη ζωή, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και τις κατακτήσεις του ανθρώπου, η κοινωνική ασφάλιση, η δημόσια υγεία, η δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους, η ψυχαγωγία, το περιβάλλον, οξύνονται με τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προωθεί η ολιγαρχία. Η αντιμετώπιση της οριστικής λύσης τους απαιτεί την ανατροπή της σημερινής πολιτικής. Το ίδιο και η εξασφάλιση της δημοκρατίας στους τόπους δουλιάς, των δημοκρατικών ελευθεριών, η αντιμετώπιση της κρατικής καταστολής και των αντιδημοκρατικών νόμων και θεσμών, που έχουν άμεση σχέση με το σε ποιον ανήκει ο πλούτος που παράγεται από την εργατική τάξη και τους απλούς ανθρώπους του μόχθου. Ταυτόχρονα, ο λαός έχει δικαίωμα να επιλέγει και να αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον του, σε ποιο κοινωνικό και πολιτικό σύστημα θέλει να ζήσει, με ποιες χώρες θα συμμαχεί, το περιεχόμενο αυτών των συμμαχιών και σχέσεων και πάντως να 'ναι σε αμοιβαίο όφελος των λαών και όχι σχέσεις εκμετάλλευσης από τη χρηματιστική ολιγαρχία, και υποδούλωσης στη «νεοταξίτικη» νομιμότητα του ιμπεριαλισμού. Αυτά προϋποθέτουν την πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ, στις αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις και τα πυρηνικά, στον πόλεμο, στην αλλαγή συνόρων, στις επεμβάσεις στα Βαλκάνια, στη συμμετοχή στις πολυεθνικές στρατιωτικές δυνάμεις.

Αυτοί οι άξονες κοινωνικοπολιτικής συσπείρωσης και πάλης αποτελούν και την πραγματική βάση με την οποία ο λαός πρέπει να κρίνει κάθε πολιτική δύναμη, γιατί αυτοί αποτελούν σημεία που καθορίζουν την πραγματική διαχωριστική γραμμή σε πολιτικό επίπεδο και στη βάση της αντίθεσης των συμφερόντων ανάμεσα στο λαό και τα μονοπώλια. Μ' αυτούς ως κριτήριο πολιτικής επιλογής οι λαϊκοί άνθρωποι μπορούν και πρέπει να καθορίζουν τη στάση τους με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν. Μ' αυτούς καθορίζουν και τη στάση τους στις εκλογές. Η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ συμβάλλει τα μέγιστα στην κατεύθυνση της συγκρότησης του λαϊκού μετώπου, άρα και στη δημιουργία των πολιτικών όρων και προϋποθέσεων για την προοπτική της λαϊκής εξουσίας.