Επί δεκαέξι συναπτά έτη καθόριζε με απόλυτη σαφήνεια την πολιτική πορεία της χώρας, χωρίς ουδείς ποτέ να τολμά να τον αμφισβητεί ανοιχτά. Οσοι δε τόλμησαν, προσέκρουσαν ηχηρά σε τοίχο. Η δεξιότητά του αυτή έμεινε παροιμιώδης, εξ ου και το επίθετο που του προσέδωσαν. Ο «δεινόσαυρος» της γερμανικής αλλά και της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής.

Ομως ο χρόνος είναι φθοροποιός ακόμη και σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπως ο Χέλμουτ Κολ. Πριν ένα χρόνο έχασε την πρωτοκαθεδρία στη χώρα και στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, του CDU, μάλλον λόγω κόπωσης και όταν ο διάδοχός του νυν καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ εκ των νικητών Σοσιαλδημοκρατών, απεδείχθη «λίγος» για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στο ρόλο του καλού διαχειριστή της εξουσίας, ο Χέλμουτ Κολ εκλήθη για να μπορέσει με ένα εντελώς παράδοξο τρόπο να τονώσει την τόσο στραπατσαρισμένη εικόνα. Η «σκανδαλολογία» για τις ύποπτες χρηματοδοτήσεις του CDU φιδοσέρνονταν και από τη στιγμή που απέδιδε υπέρ του Σρέντερ στο «διαχειριστικό παιχνίδι της εξουσίας» έλαβε τη μορφή χιονοστιβάδας. Μέχρι την άρση της ασυλίας του και την ποινική δίωξη του.

Ξενίζει άραγε κάποιον αυτή η δίωξη; Ουδένα και το σοκ ήταν ανύπαρκτο τόσο στους πολιτικούς κύκλους όσο και στην κοινή γνώμη. Εξάλλου, τα σκάνδαλα των πολιτικών ηγετών των χωρών της Ευρώπης που καθόρισαν και την πορεία της, είναι πασίγνωστα και μονοπώλησαν τις συζητήσεις και τα πρωτοσέλιδα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την περίπτωση του Φρανσουά Μιτεράν ή και τα εσωτερικά μας; Η ατιμωτική αποκαθήλωση είναι και αυτή μέρος του παιχνιδιού και όλοι πλέον το γνωρίζουν πολύ καλά...