Οτι «η Ελλάδα είναι μια χώρα της Ευρώπης στην οποία δε σεβόμαστε την κρίση και το δικαίωμα των άμεσα ενδιαφερομένων να φροντίσουν για τα συμφέροντά τους» επισημαίνει χτες ο γνωστός αρθρογράφος της «Καθημερινής» Μπ. Παπαδημητρίου. Σε κείμενό του αναλύει πόσο, η ρύθμιση με την οποία οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα υπερτερούν έναντι των κλαδικών, συμβάλλει στην αντιμετώπιση της «ακαμψίας» της αγοράς εργασίας. Οπως προκύπτει, βασικό του επιχείρημα, είναι ότι οι κλαδικές συμβάσεις περιορίζουν τις διαπραγματεύσεις για τις επιχειρησιακές ΣΣΕ. Χαρακτηριστικά σημειώνει πως «σε πολύ λίγες περιπτώσεις έχουμε πραγματικά ελεύθερη διαπραγμάτευση σύμβασης εργασίας εκεί όπου ζουν και εργάζονται οι ενδιαφερόμενοι. Δηλαδή, στο επίπεδο της ίδιας της επιχείρησης». Και προσθέτει: «Οταν πάντως "επιτρέπεται" η υπογραφή επιχειρησιακής σύμβασης, πρέπει να προστίθεται κάτι στην ήδη συμφωνημένη κλαδική. Η οποία, άλλωστε, υπάρχει μόνον επειδή εξειδικεύει και προσθέτει κάτι στην εθνική "συλλογική" σύμβαση».

Προφανώς το ότι η επιχειρησιακή σύμβαση έρχεται να ενισχύσει και όχι να αποδυναμώσει την κλαδική και κατ' επέκταση την Εθνική Γενική ΣΣΕ δεν ευχαριστεί ιδιαίτερα, αν όχι σίγουρα το συγκεκριμένο αρθρογράφο, σίγουρα όχι την τάξη που σταθερά εκπροσωπεί, την αστική. Πέρα από αυτό όμως, ο ίδιος ο θεσμός των ΣΣΕ αποτελεί βήμα συλλογικής διεκδίκησης των εργαζομένων. Αποτελεί κατάκτηση όχι μόνο γιατί μεγαλώνει την πίεση που ασκείται στη μεγαλοεργοδοσία και κατοχυρώνει συλλογικά τους εργάτες, αλλά και γιατί αναδεικνύει τη δύναμη της ταξικής συσπείρωσης και οργάνωσης των εργαζομένων, την ανάγκη να σφυρηλατηθεί η ενότητα της τάξης τους.

Και βέβαια αυτά όλα, πραγματικά, απειλούν την «ακαμψία» (διάβαζε περιθώρια κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητα) της αγοράς. Γιατί ο εργάτης δεν αντιμετωπίζει μόνος του την επίθεση στο 8ωρο, τη μείωση των μισθών, την ανυπαρξία μέτρων ΥΑΕ, αλλά τα αντιπαλεύει μαζί με όλο τον κλάδο και συνολικά την τάξη του. Ετσι, ναι, πλήττεται η «ελευθερία» μέσα στην οποία γίνονται και οι διαπραγματεύσεις για τις επιχειρησιακές συμβάσεις. Γιατί, ο εργοδότης δυσκολεύεται να εκβιάζει και να επιβάλλει στον εργάτη ό,τι θέλει. Να γιατί τέτοιες ομολογίες προσφέρονται για να βγάζουν οι εργάτες συμπεράσματα και για τις μεθοδεύσεις κατάργησης των ΣΣΕ αλλά και για τη δύναμη που απελευθερώνουν οι συλλογικοί τους αγώνες.