Ενα τραγικό περιστατικό ήρθε στη δημοσιότητα τις προηγούμενες μέρες. Αντιγράφουμε από το αστυνομικό δελτίο των εφημερίδων: «Αυτοκτόνησε λόγω χρεών 42χρονος στις Σέρρες. Σύμφωνα με την Αστυνομία, ο τραγικός αυτόχειρας λειτουργούσε ψητοπωλείο στο χωριό Χριστός. Στο μαγαζί του, που ήταν κλειστό τους τελευταίους έξι μήνες, τον βρήκε νεκρό η μητέρα του. Από την έρευνα που έγινε, βρέθηκε στην τσέπη του ιδιόχειρο σημείωμα, στο οποίο εξηγούσε ότι τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε τον οδήγησαν στο απονενοημένο του διάβημα» («Ελευθεροτυπία», 12/7/2010). Σε αυτές τις λίγες λέξεις της παραπάνω είδησης περικλείονται όλο το δράμα, όλη η σήψη και η παρακμή, που βιώνει η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, ο φόβος και η αγωνία των απλών ανθρώπων του μόχθου, ιδιαίτερα των μικροεπαγγελματιών.

Από όλη την παραπάνω είδηση, αν κάτι έχει ιδιαίτερη αξία, είναι μια επεξηγηματική φράση: «που ήταν κλειστό τους τελευταίους έξι μήνες». Ενας άνθρωπος, για έξι μήνες, δεν είχε ζωή, ήταν - κυριολεκτικά - στον πάτο της «κοινωνικής αλυσίδας». Πριν δώσει τέλος στη ζωή του, για έξι ολόκληρους μήνες, πέθαινε κι από λίγο κάθε μέρα. Ισως και να ήταν βουτηγμένος στα χρέη. Ισως και να ήταν παντρεμένος με παιδιά. Ισως, σε μια μικρή κοινωνία, σε ένα χωριό της επαρχίας, ο άλλοτε ψητοπώλης, που μπορούσε να ζήσει - έστω με δυσκολίες - την οικογένειά του, να βρέθηκε ξαφνικά ανήμπορος να κάνει οτιδήποτε γι' αυτόν και τους ανθρώπους του. Ισως, αν ο ίδιος σκεφτόταν κάτι, να συνοψιζόταν σε μια και μόνο λέξη: «Αχρηστος». Και, ίσως, κάποιος άλλος - μπορεί και συγχωριανός του - να σκεφτόταν πως «η ζωή τού φέρθηκε αχάριστα».

Αλλά δεν είναι έτσι. Αυτός ο άνθρωπος βρέθηκε στις δαγκάνες ενός «θηρίου», που για να συνεχίσει να λειτουργεί έχει ανάγκη τη δική του θυσία. Δίχως και ο ίδιος να το καταλάβει, σκιαγράφησε - με τον πλέον δραματικό τρόπο - το μέλλον του ...εμποράκου, όπως θα έλεγε και ο Α. Μίλερ, που δεν είναι άλλο από το «θάνατό» του. Δηλαδή τη βίαιη αρπαγή της ζωής του, της μικροϊδιοκτησίας του και τη σκληρή προλεταριοποίησή του, που, αν δεν την αντέξει, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι τραγικά. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει μέσα σε αυτό το σύστημα. Η ίδια η κοινωνία που τον γέννησε, έτσι και τον «τρώει», όπως έκανε κάποτε στην αρχαιότητα ο Κρόνος με τα παιδιά του.

Σήμερα, στενεύουν οι επιλογές και όλο και πιο συχνά οι εργαζόμενοι, οι μικροεπαγγελματίες, οι αγρότες, καλούνται να σταθμίσουν τη χαμένη τους ζωή. `Η θα αγωνιστούν για το δικό τους μέλλον, ή θα βρεθούν αντιμέτωποι με το πιο απάνθρωπο και σκληρό πρόσωπο του σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης.