Ενας χρόνος συμπληρώνεται αύριο από το πραξικόπημα στην Ονδούρα, που ανέτρεψε τον Πρόεδρο Μανουέλ Σελάγια και απέστειλε το πιο απειλητικό μήνυμα στη Λατινική Αμερική. Και όμως, ο εκλεγμένος από εκλογές βίας, νοθείας και, το έλασσον, διάτρητες, «πρόεδρος» Πορφίριο Λόμπο Σόσα, ακόμη δεν μπορεί να το νομιμοποιήσει, παρά την αμέριστη στήριξη των ΗΠΑ, αλλά και της ΕΕ, που πιέζουν με κάθε τρόπο για την αναγνώριση της κυβέρνησής του. Της κυβέρνησης που αποτελεί συνέχεια του πραξικοπήματος και μέχρι στιγμής έχει αποδειχτεί ακόμη πιο φονική και από την πραξικοπηματική κυβέρνηση υπό τον Ρομπέρτο Μιτσελέτι, καθώς πλέον οι παραστρατιωτικές ομάδες δρουν ανεξέλεγκτες.

Ενας χρόνος συμπληρώνεται από το πραξικόπημα, αλλά και από τη γέννηση ενός κινήματος, πρωτοφανούς για τα σύγχρονα δεδομένα της Ονδούρας. Ενός κινήματος, που αρχικά εμφανίστηκε ως Μέτωπο Αντίστασης ενάντια στο Πραξικόπημα, για να ριζοσπαστικοποιηθεί στην πορεία και πλέον να δρα ως Μέτωπο Λαϊκής Αντίστασης, που, παρά τη δολοφονική εκστρατεία και το κλίμα τρομοκρατίας, συνεχίζει τον αγώνα ακόμη πιο μαζικά και πιο αποφασιστικά μην αναγνωρίζοντας την κυβέρνηση Λόμπο, δίνοντας μάχες για την υπεράσπιση των εργαζομένων, είτε αυτοί είναι δάσκαλοι, είτε εργαζόμενοι στις μακιλαδόρας (φασονατζίδικα των πολυεθνικών), είτε οργανώνοντας τη συλλογή υπογραφών για την προσφυγή σε δημοψήφισμα για την αλλαγή συντάγματος. Αυτός ο χρόνος που πέρασε ήταν «ένας χρόνος αντίστασης» στο πραξικόπημα και, κυρίως, στις πραγματικές αιτίες της εκδήλωσής του, δηλαδή την εγχώρια ολιγαρχία και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.