«Το Μνημόνιο πρέπει να περάσει πάση θυσία».

Πόσο πάση θυσία;

Ως πού μπορεί να φτάσει αυτό; Μόνο οι ίδιοι το ξέρουν.

Το λαχάνιασμα ενός «δημοσιογράφου» που έτρεξε χτες το βράδυ στο στούντιο να βεβαιώσει ότι «δεν είναι από μέσα το χτύπημα» κι ότι «δίνουμε κακή εικόνα στο εξωτερικό μία με το λιμάνι, τώρα μ' αυτό», δεν προκαλεί μόνο ερωτήματα. Βεβαιώνει ότι είναι εξαιρετικά αδίστακτοι.

Δεν περιμέναμε τόσο γρήγορα να δημοσιοποιήσουν τόσο εκρηκτικά στοιχεία που να υποστηρίζουν αυτό που διακήρυσσε χτες η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στην πρώτη σελίδα ότι «η κυβέρνηση είναι ανίκανη να επιβάλει τον νόμο». Ηδη, μέσα στο χαμό ο «δημοσιογράφος» έσπευσε να αξιώσει να κυκλοφορούν όλοι τους με θωρακισμένα αυτοκίνητα.

Ενα πασίγνωστο αμερικάνικο εργατικό τραγούδι έχει τίτλο «σε ποια πλευρά στέκεσαι». Ετσι απόλυτα. Γράφτηκε τον καιρό που οι απεργοί τραβάγανε μια γραμμή στο έδαφος και κάθονταν από εδώ αυτοί κι από κει οι άλλοι. Ο τροβαδούρος ρωτούσε τους άλλους σε ποια πλευρά της γραμμής στέκονταν. Κι ήταν μεγάλη ντροπή να είσαι απέναντι από τους απεργούς.

Αυτό παραμένει συνείδηση ανάμεσα στους εργάτες. Αυτή τη συνείδηση θέλουν να σπάσουν όσοι πασχίζουν κάθε φορά να φέρουν σε αντίθεση τους εργάτες που απεργούν με ανθρώπους από άλλα λαϊκά στρώματα.

Ο βασικός διαχωρισμός στην κοινωνία που ζούμε παραμένει και οξύνεται. Από κει το κεφάλαιο, από δω οι εργάτες.

Αυτό θέλουν να το θολώσουν.

Ξέρουν, πως τα μέτρα που προωθούν για το τσάκισμα κάθε εργατικού δικαιώματος, είναι ικανά να κάνουν χιλιάδες και χιλιάδες εργάτες να βρίσκονται διαρκώς στο δρόμο.

Καταλαβαίνουν πως ένας κόσμος δε θα μένει για πολύ εγκλωβισμένος στο ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ και τα συμπληρώματά τους.

Τα ψέματα τελειώνουν όταν έρχεται η πράξη. Και τότε, κανείς δε θα μπορεί να σταματήσει την οργή στο δρόμο. Θέλουν, λοιπόν, να προλάβουν να νομοθετήσουν το άδικο για να έρθουν μετά να πούνε «δεχτείτε το νόμο».

Κάνουν τη δημοκρατία, αυτήν την αστική δημοκρατία, να μοιάζει τέλεια με φάρσα. Εν τέλει, αυτό που πάντα ήταν: το κράτος των αστών ενάντια στα δικαιώματα των παραγωγών όλου του πλούτου.

Δεν τους έπιασε ο πόνος που δεν εφαρμόστηκε μια δικαστική απόφαση. Το νόμο έχουν στο μυαλό τους. Το νόμο που θα ζητήσουν αύριο να εφαρμοστεί και θα βρίσκει απέναντί του ένα ποτάμι οργής.

Θέλουν έναν κόσμο «φίτσουλα» να χαζεύει με τον πρίγκιπα, με την κόρη του εφοπλιστή που μαγάρισε το «εθνικό σύμβολο», με τα ωάρια που επιλέγουν δεν ξέρω τι και να χάφτει αμάσητα τα περί απεργών - δυναστών.

Αυτοί, η τρομακτική κοινωνική μειοψηφία, η αστική τάξη, μιλάει για μειοψηφία που απεργεί και πλειοψηφία που παθαίνει. Προσπερνά το γεγονός ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι εργάτες που παθαίνουν από την εξουσία της μειοψηφούσας αστικής τάξης καθημερινά ανεξάρτητα από το γεγονός ότι κινητοποιούνται κατά τμήματα. Είναι ένα μάθημα για τους εργάτες να κάνουν τον αγώνα του διπλανού τους και δικό τους, αλλά αυτό δε θα μας το πει η αστική τάξη. Η αστική τάξη θέλει να μη γίνεται καμιά απεργία, κανένας αγώνας.

Για να το πετύχει αυτό - που δε θα της περάσει - είναι ικανή για όλα...