Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών (ΠΣΑΠ) - με βάση χτεσινή σχετική ανακοίνωσή του - κλείνει την πόρτα αλλά ανοίγει διάπλατα το παράθυρο ώστε να υλοποιηθούν οι απαιτήσεις των επιχειρηματιών για μεταβολή - προς το χειρότερο - (για αρχή) των οικονομικών δεδομένων στις συμβάσεις εργασίας.

Από τη μια αρνείται να δημιουργηθεί, «μονομερώς ή με άλλο τρόπο, οιοσδήποτε, ουσιαστικά καταναγκαστικός για τον ποδοσφαιριστή, "νομικός μηχανισμός" που θα προέβλεπε, άνευ άλλου τινός, λύση και δη αυτοδίκαιη του συμβολαίου». Από την άλλη όμως νομιμοποιεί «επαναδιαπραγμάτευση των οικονομικών όρων ενός συμβολαίου μεταξύ των μερών και νέα συμφωνία».

Ετσι - με εξαίρεση τη μειοψηφία των καλοπληρωμένων και ισχυρών διαπραγματευτικά παιχτών - η πλειοψηφία θα δεχτεί νέα επίθεση στα - άμεσα ή έμμεσα ήδη υπό έμπρακτη αμφισβήτηση και ψαλίδισμα - δικαιώματά της. Οι ΠΑΕ και οι επιχειρηματίες - συνεπικουρούμενοι από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και τους αντεργατικούς-αντιλαϊκούς νόμους που αυτές θεσπίζουν - θα επιβάλουν «το δίκιο του ισχυρού» για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Με τις γνωστές απειλές «ή υπογράφεις ή τέρμα η καριέρα σου» και άλλες μεθοδεύσεις.

Την καπιταλιστική κρίση, πρέπει (και) οι διοικούντες τον ΠΣΑΠ να το κατανοήσουν, δεν την προκάλεσαν οι εργαζόμενοι και δεν οφείλουν να πληρώσουν ούτε ένα ευρώ, στο όνομά της. Οταν διαπραγματεύεσαι με ποιον τρόπο και πόσα θα χάσεις, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα χάσεις.

Υπό τελείως λανθασμένο πρίσμα αντιμετωπίζεται και το θέμα του «αφελληνισμού» των επαγγελματικών πρωταθλημάτων. Δεν είναι ζήτημα κακής κρίσης των επιχειρηματιών, συγκυρίας ή οτιδήποτε άλλο, παρά κομμάτι της συνειδητής τακτικής τους για περισσότερα κέρδη.

Οπως και στελέχη του ΠΣΑΠ έχουν αναγνωρίσει, οι αλλοδαποί - πλην των λίγων εξαιρέσεων - αποτελούν φτηνό εργατικό δυναμικό, αγορασμένο από φτηνές ποδοσφαιρικές αγορές, και κυρίως με μειωμένα δικαιώματα και διεκδικήσεις. Ταυτόχρονα, οι αγοραπωλησίες παιχτών από το εξωτερικό, με δεδομένο το γεγονός ότι οι ΠΑΕ ανήκουν σε ομίλους, γίνονται δρόμος και για άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Επίσης, και στη διαδικασία μεταγραφής τα περιθώρια (νόμιμου ή παράνομου) κέρδους είναι περισσότερα για τον όμιλο.

Ο διαχωρισμός Ελλήνων και αλλοδαπών παιχτών μόνο προς όφελος των επιχειρηματιών θα λειτουργήσει. Αφού η «μια πλευρά» θα χρησιμοποιείται σαν πολιορκητικός κριός για να δεχτεί η «άλλη» μειωμένα δικαιώματα. Και τελικά θα χάνουν αμφότερες και θα κερδίζουν οι επιχειρηματίες. Το ζητούμενο δεν (πρέπει να) είναι ο διαχωρισμός των εργαζομένων με βάση την εθνικότητα. Ετσι και αλλιώς ξένοι και Ελληνες παίχτες δουλεύουν για τους επιχειρηματίες ιδιοκτήτες των ΠΑΕ.

Πράγματι, αυτή η κατάσταση αφαιρεί δυνατότητες Ελλήνων ποδοσφαιριστών να αναδειχτούν, να παίξουν μπάλα με όλες τις συνέπειες αλλά γι' αυτό δε φταίνε οι ξένοι. Φταίει το ποδόσφαιρο - επιχείρηση που (για τους εκμεταλλευτές του) πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο κερδοφόρο. Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν ό,τι το απαρτίζει, μη εξαιρουμένων των ποδοσφαιριστών, είναι περιουσιακό στοιχείο για εκμετάλλευση. Και αντιμετωπίζεται με τον καλύτερο - γι' αυτούς - τρόπο ώστε να αποφέρει (με διάφορους τρόπους) περισσότερα κέρδη.

Οσο για την αναγκαιότητα αθλητισμού υψηλών επιδόσεων στις σωστές του βάσεις, μόνο αν είναι απότοκο του μαζικού αθλητισμού, για νέους, μπορεί να επιτευχθεί. Αλλά χρειάζεται εντελώς άλλη πραγματικότητα (όχι αυτοσκοπό την επιτυχία ή/και το κέρδος) και προσανατολισμό. Που σημαίνει ότι ο αθλητισμός δεν μπορεί να είναι επιχείρηση για το κέρδος. Τότε το δικαίωμα των νέων (και) στην Ελλάδα να αθλούνται και να προοδεύουν, θα είναι αυτονόητο και θα εξασφαλιστεί.