Οι ιδιωτικοποιήσεις, η εκχώρηση κερδοφόρων περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου στο ιδιωτικό κεφάλαιο, αποτελούν συστατικό στοιχείο των στρατηγικών επιλογών του διεθνούς κεφαλαίου τις τελευταίες δεκαετίες, με ευδιάκριτο στόχο την ενίσχυση της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης και κερδοφορίας, σε συνδυασμό με το βάθεμα της υποταγής της εργασίας στο κεφάλαιο. Παράλληλα, η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων είναι στενά συνυφασμένη με τις πολιτικές ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, το χτύπημα της μόνιμης και σταθερής εργασίας, την καθιέρωση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, την οργάνωση της εργασίας, με βάση τις επιχειρηματικές ανάγκες, τις απολύσεις «πλεονάζοντος» προσωπικού, την άρση της μονιμότητας, την υπονόμευση των ασφαλιστικών - συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Και αν οι αρνητικές αυτές συνέπειες αφορούν άμεσα τους εργαζόμενους των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων και φορέων, για το σύνολο του λαού, οι πολιτικές ιδιωτικοποίησης σηματοδοτούν το βάθεμα της καπιταλιστικής εμπορευματοποίησης βασικών προϊόντων και υπηρεσιών, όπως οι τηλεπικοινωνίες, η ηλεκτρική ενέργεια, τα ενεργειακά καύσιμα, το νερό, οι αερομεταφορές, οι σιδηρόδρομοι, το οδικό δίκτυο, τα λιμάνια, οι ορεινοί όγκοι, οι παραλίες και ο αιγιαλός. Ολα προσφέρονται ως πρώτη ύλη για την μεγέθυνση της κεφαλαιοκρατικής κερδοφορίας, η οποία είναι ευθέως αντίθετη με την όποια δυνατότητα ικανοποίησης των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών των εργαζομένων. Τις βασικές αυτές για τη ζωή τους υπηρεσίες τις πληρώνουν πανάκριβα. Επιπλέον η εμπειρία των ιδιωτικοποιήσεων και στην Ελλάδα κατέδειξε ότι οι πολιτικές παράδοσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας σε μία χούφτα μονοπωλιακούς ομίλους, συνοδεύτηκαν και με εκτεταμένη διαφθορά, ότι οι πολιτικές αυτές επιλογές, συνέβαλαν ώστε να ανθίσει η χρηματική διαπλοκή των διαχειριστών του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος με τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Το σαρωτικό κύμα ιδιωτικοποιήσεων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ την προηγούμενη Τετάρτη ολοκληρώνει έναν κύκλο εγκληματικών πολιτικών επιλογών εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, που ξεκίνησε το 1990 η κυβέρνηση της ΝΔ, με την ανεπιτυχή πρώτη προσπάθεια να παραδώσει τον ΟΤΕ σε ιαπωνικά κεφάλαια. Από τότε, η πορεία των ιδιωτικοποιήσεων ακολουθεί μία ευθεία γραμμή, καθώς όλες οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ακολούθησαν, αφαιρούσαν συνεχώς και νέα κομμάτια από το δημόσιο πλούτο, τα οποία και παρέδιδαν στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Και σήμερα, φαίνεται ότι πλησιάζουμε προς το τέλος. Με την έννοια ότι αν δεν υπάρξουν αντιδράσεις και η κυβέρνηση... ολοκληρώσει το έργο της, δεν θα υπάρχει τίποτα για να πουληθεί τα επόμενα χρόνια. Θα τα έχουν ξεπουλήσει όλα! Ετσι, στο σφυρί βγαίνουν: Ο ΟΣΕ, η ΔΕΗ, η ΔΕΠΑ, το αεροδρόμιο των Σπάτων και τα περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας, η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ, τα ΕΛΤΑ, οι νέοι αυτοκινητόδρομοι (Εγνατία), η τεράστια ακίνητη περιουσία του Δημοσίου, ύψους εκατοντάδων δισ. ευρώ, την οποία διαχειρίζονται η...αμαρτωλή ΚΕΔ, η ΕΤΑ και η «Ολυμπιακά Ακίνητα».

Πρόκειται για μια επιπλέον απόδειξη ότι ο καπιταλισμός έχει παρασαπίσει, ότι γίνεται όλο και πιο αντιδραστικός, ότι η περαιτέρω διατήρηση της οργάνωσης της κοινωνικής εργασίας με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος ισοδυναμεί με τεράστιες θυσίες από την πλευρά των εργαζομένων. Η λύση βρίσκεται στον αντίποδα της σημερινής κατάστασης πραγμάτων. Είναι ώριμες οι συνθήκες για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, μέσα σε ένα κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, όπου θα έχει λυθεί το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας, υπέρ των λαϊκών συμφερόντων.