Η ανάπτυξη της θεματικής τελεί σε πλήρη αρμονία με το νεαρό της ηλικίας των ρόλων της ταινίας. Οι νέοι, κατά κανόνα, ψάχνουν και ψάχνονται. Οι νέοι, πολλές φορές στεγάζονται προσωρινά σε εγκαταλελειμμένα - υπό κατάληψη - κτίρια και ζουν σε συνθήκες κατά το μάλλον ή ήττον σπαρτιάτικες. Οι νέοι, συνήθως, διαθέτουν πολυτέλεια χρόνου. Οχι, φυσικά, οι νέοι της εργατικής τάξης που, ιδιαίτερα σήμερα, πνίγουν τα νιάτα τους οι ανάγκες της επιβίωσης. Γι' αυτούς λίγοι κινηματογραφιστές μιλούν, αυτοί δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον για την «τέχνη». Αντικείμενο της σπουδής είναι άλλοι, αυτοί που έχουν την πολυτέλεια της ομφαλοσκόπησης και που ο Δος Σάντος καταγράφει, χρησιμοποιώντας την κινηματογραφική γλώσσα, για να συνθέσει μια πράγματι προσωπική αφήγηση. Με κύριο όγκο υλικού πλάνα που όλο και περνούν σε πιο κοντινά, σε πιο «α-χωρικά» και «α-χρονικά» που παραπέμπουν σε ψυχολογική διερεύνηση. Πέρα από μια προδιαγεγραμμένη καθημερινότητα, οι δυο πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες αναλώνονται σε ατέρμονες συζητήσεις, σε ξενύχτια και μεθύσια σε φοιτητικά στέκια που φιλοξενούν την τέχνη άγνωστων μουσικών ταλέντων και σε ψυχαγωγικές συνάξεις διαφόρων τύπων. Ξενίζει ότι όχι μόνο στο αμιγώς στενό αλλά και στο ευρύτερα εικονογραφούμενο - εντός και εκτός κάδρου - περιβάλλον δε συναντάται κάποια θέση, κάποια άποψη, έστω υπαινιγμός κοινωνικο - οικονομικο - πολιτικής διάστασης που να συνδέει το προσωπικό με το κοινωνικό σε αυτό το μονοσήμαντα απεικονιζόμενο περιβάλλον και κλίμα μέσα στο οποίο «υπάρχουν» αυτά τα συμπαθέστατα κατά τ' άλλα παιδιά.

Παίζουν: Φερνάντο Τίλβε, Ντέμπορα Φρανσουά, Ιντο Γκόλντμπεργκ, κ.ά.

Παραγωγή: Βρετανία (2009).