Η ασπρόμαυρη ταινία του Κοκτό ξεκινά με επίκληση της αφέλειάς μας, κάτι που συνιστά προϋπόθεση αλλά και προσανατολισμό ως προς τον τρόπο ανάγνωσης του φιλμικού κειμένου. Επιπλέον, ο δημιουργός μάς ξεκαθαρίζει εξαρχής ότι αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσουμε είναι ένα παραμύθι του τύπου «Μια φορά κι έναν καιρό...» χωρίς όμως νεράιδες. Το κλασικό αυτό αριστούργημα, παρά τα 64 έτη ύπαρξής του, παραμένει ικανό να γραπώνει και να αιχμαλωτίζει τον θεατή ήδη από τις πρώτες του στιγμές, αποτελεί δε - κατά τον δημιουργό - τον αληθινό καθρέφτη που αντικατοπτρίζει με σάρκα και οστά τα όνειρά του. Το θεμελιώδες δομικό στοιχείο αυτού του εξωπραγματικού ρεαλισμού που μοιάζει πιο αληθινός κι απ' την ίδια την αλήθεια, συνίσταται στη λειτουργία του ρυθμού. Στο μυθικό πύργο του Τέρατος δεν υπάρχουν έμψυχα όντα, τα άψυχα όμως ζουν και αναπνέουν ως έμψυχα. Η ανεπαίσθητη κίνηση, στο αριστουργηματικό εύρημα, των ανθρώπινων «μπράτσων» των κηροπηγίων με τη φλόγα να τρεμοπαίζει. Το αόρατο ανθρώπινο χέρι που σερβίρει κρασί. Τα πρόσωπα των πέτρινων αγαλμάτων που ζωντανεύουν, τα μάτια τους φαντάζουν αεικίνητες μπίλιες, που όχι απλά παρακολουθούν την εξέλιξη της δράσης αλλά επιπλέον σχολιάζουν και προτρέπουν - ως κορυφαίοι του χορού σε αρχαίο δράμα. Η διάχυτη θεατρικότητα της κινηματογραφικής κατασκευής υποστηρίζεται κύρια από το ζεύγος Πεντάμορφη και Τέρας (Ζοζέτ Ντε και Ζαν Μαρέ), συνίσταται δε κατά βάση στις στυλιζαρισμένες, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την κινησιολογία, ερμηνείες, στην εκφορά και άρθρωση του εκπληκτικά στρογγυλού λόγου, στη μουσική, στο ενδυματολογικό και σκηνογραφικό μέρος. Ολα, ισάξια και ισοβαρή συστατικά στοιχεία μιας ενιαίας εικόνας όπου κυριαρχούν τα αντικείμενα/σύμβολα της προσωπικής μυθολογίας του δημιουργού, οι βασικές του θεματικές, και το αναγνωρίσιμό του ύφος.

Παίζουν: Ζαν Μαρέ, Ζοζέτ Ντε, Μίλα Παρέλι, Ναν Ζερμόν, Μισέλ Οκλερ, κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία (1946).