Κυριακή 23 Μάη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Οταν η σκουριά... συναντά τον ήχο του μόχθου

Στις 2/5/2010, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων έγιναν και τα αποκαλυπτήρια μαρμάρινης πλάκας, στο Μνημείο του Μεταλλεργάτη, με τα ονόματα των νεκρών μεταλλεργατών - θυμάτων των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας στη Ζώνη
Στις 2/5/2010, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων έγιναν και τα αποκαλυπτήρια μαρμάρινης πλάκας, στο Μνημείο του Μεταλλεργάτη, με τα ονόματα των νεκρών μεταλλεργατών - θυμάτων των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας στη Ζώνη
Κυριακή, 2 του Μάη, απόγευμα, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος στην έκθεση με τίτλο: «Ανθρωποι, χρώμα και σίδερο». Εμπνεόμενη, ακριβώς, από τις συνθήκες εργασίας που επιβάλλει τόσο η ίδια η φύση της δουλειάς, αλλά και το κεφάλαιο, αποτύπωσε - με την προσπάθεια 187 καλλιτεχνών - τον κόπο και το μόχθο, αποτύπωσε την αλήθεια: Οτι οι «μουντζούρηδες», που παλεύουν με το ατσάλι και το σίδερο, είναι δημιουργοί του πλούτου. Του πλούτου που ενώ εκείνοι παράγουν δεν τον απολαμβάνουν.

Το τελευταίο αναδείχθηκε, ιδιαίτερα, στη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε με θέμα «Τέχνη και εργατική τάξη» και εισηγητές τον Χαράλαμπο Δαραδήμο (γλύπτη - εκπαιδευτικό), τον Ακη Αντωνίου (γραμματέα του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά) και συμμετοχή πλήθους εργατών και καλλιτεχνών. Συντονιστής ήταν ο Τάκης Βαρελάς (ζωγράφος), ο οποίος ανοίγοντας τη συζήτηση έδωσε το στίγμα, λέγοντας ότι η τέχνη προσδιορίζει τη σχέση των εργαζομένων με την κοινωνία, με όλο τον κόσμο που βασανίζεται, που μοχθεί, που θέλει να ζήσει μια καλύτερη ζωή. Σκοπός αυτής της συζήτησης είναι, όπως πρόσθεσε, ο εργαζόμενος να αποκτήσει κριτική στάση σε αυτά που βλέπει και ακούει, να αποκτήσει ένα «οπλοστάσιο» πολιτισμού και αγώνων που θα μείνει παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.

Ενας εργάτης σήμερα, όπως τόνισε ο Ακης Αντωνίου, είναι αποκλεισμένος από την τέχνη και τη δημιουργία. Σε αυτό επενεργούν η οικονομική κατάσταση, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, η αντίληψη του συστήματος, που λέει ότι ένας μεταλλεργάτης δεν μπορεί να συμμετέχει σε μια έκθεση ζωγραφικής. Αυτό θέλει η αστική τάξη να περάσει σαν αντίληψη στη συνείδηση του κόσμου. Η τέχνη και η δημιουργία, όπως ανέφερε, δεν μπορεί να πάει μπροστά αν δεν έρθει σε επαφή και με την κινητήρια δύναμη αυτής της κοινωνίας, που είναι η εργατική τάξη. Ακόμα και ένας άχαρος εργασιακός χώρος, όπως τόνισε, μπορεί μέσω της τέχνης να γίνει ένας ζωγραφικός πίνακας, σαν αυτούς που βλέπουμε στην έκθεση.

Οι εισηγητές της συζήτησης για τη σχέση τέχνης- κοινωνίας και εργατικής τάξης. Από αριστερά: Ακης Αντωνίου, Τάκης Βαρελάς και Χαράλαμπος Δαραδήμος
Οι εισηγητές της συζήτησης για τη σχέση τέχνης- κοινωνίας και εργατικής τάξης. Από αριστερά: Ακης Αντωνίου, Τάκης Βαρελάς και Χαράλαμπος Δαραδήμος
Ο Χαράλαμπος Δαραδήμος σημείωσε ότι δεν μπορεί κανείς να δει τη σχέση της τέχνης με την εργατική τάξη αν δε δει την τέχνη συνολικά. Πάντα η κοινωνία, όπως είπε, είχε άμεση σχέση με την τέχνη, δεν είναι κάτι που ανακαλύφθηκε στην εποχή μας. Αναλύεται ιστορικά. Και ανάλογα με τι σύστημα κυριαρχούσε στην κοινωνία, αυτό αντικατοπτριζόταν και στην τέχνη. Και σημείωσε: «Κάθε εποχή έχει τη δική της συνείδηση για την τέχνη και η ίδια έχει το δικό της αντίκτυπο, ταυτόχρονα, και σε μια σειρά μορφών κοινωνικής συνείδησης, όπως, για παράδειγμα, στην επιστήμη». Επισήμανε, ιδιαίτερα, ότι το σημερινό καπιταλιστικό καθεστώς βάζει φρένο στην εξέλιξη του ανθρώπου, πράγμα που σημαίνει ότι «βάζει φρένο στη δημιουργικότητά του», δηλαδή και στην τέχνη.

Μετά τη συζήτηση, ακολούθησε πλούσια συζήτηση με παρεμβάσεις από νέους και νέες, εργάτες και καλλιτέχνες, ενώ κοινή συνισταμένη των παρεμβάσεων αυτών ήταν ότι η τέχνη που αποτυπώνει το μόχθο, τους αγώνες, τους κόπους της εργατικής τάξης να αποτελέσει αφορμή για ένα βήμα παραπέρα. Να αποτελέσει «εργαλείο» για να αλλάξει ο κόσμος.

Τη βραδιά έκλεισαν μουσικά το συγκρότημα «Ιστορίες για κρουστά», με τον Βασίλη Βασιλάτο.


Ερση ΚΟΥΜΠΟΥΡΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ