«Από κάπου πρέπει να βρούμε λεφτά, διότι οι απεργούντες σήμερα δημόσιοι υπάλληλοι στο τέλος του μήνα θα πρέπει να πληρωθούν. Περιμένω λοιπόν προτάσεις αλλά δεν βλέπω να υπάρχουν» (ο Ε. Μπαρτζινόπουλος στο ΕΘΝΟΣ).

Δε χρειάζεται πολλή σκέψη για να απαντήσεις στο ερώτημα ποιος μοίρασε προχτές με «καρμπόν» αυτό το κείμενο. Δεν έχει και σημασία. Γεγονός είναι πως αναπαράχθηκε αυτούσιο από μια σειρά δημοσιογράφους που πλασάρονται ως οι έγκυροι και επώνυμοι αναλυτές του κλάδου. Συμβαίνει συχνά, μερικές φορές μάλιστα στις εφημερίδες το «νον πέιπερ» αναπαράγεται μαζί με τα ορθογραφικά λάθη που περιέχει το πρωτότυπο. Δεν είναι για καταγγελία καθώς έχει και τα καλά της αυτή η ταχτική. Αντί να απαντάς σε έναν προς έναν τους Καψήδες και τους Μπαρτζινόπουλος, απαντάς κατευθείαν στο γραφείο του Παπανδρέου. Με την ευκαιρία, μιας και διατυπώθηκε το παράπονο για το πού είναι τα λεφτά που δεν βλέπει ο υπογράφων το «πόνημα» στο ΕΘΝΟΣ, να του δώσουμε ένα μικρό δείγμα από την αδελφή εφημερίδα του ίδιου συγκροτήματος:

«Στα 780 εκατ. δολλάρια υπολογίζεται η αξία των τάνκερ και φορτηγών πλοίων τα οποία παραγγέλθηκαν από τους Ελληνες εφοπλιστές στη διάρκεια του Μαρτίου (...) Από την αρχή του χρόνου οι συμφωνίες για την κατασκευή νέων πλοίων έχουν υπερβεί τις 30 και η αξία τους υπολογίζεται στα 1,5-2 δισ. δολλάρια (...) Σε ό,τι αφορά τις αγορές οι Ελληνες εφοπλιστές από την αρχή του χρόνου έχουν επενδύσει περί τα 1,9 δισ. δολλάρια» (το θέμα στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

Δε θα ρωτήσουμε, βέβαια, αν έστω κι ένα από αυτά τα πλοία ναυπηγείται σε ελληνικό ναυπηγείο. Φτάνει που γνωρίζουμε πως κάθε δολάριο των εφοπλιστών έχει παραχθεί από μια προπέλα που γυρνάει επειδή στη μηχανή είναι ένας εργάτης - ναυτεργάτης για την ακρίβεια. Δεν έχουμε αυταπάτες πως η όποια κυβέρνηση των εφοπλιστών θα στραφεί ενάντια στα αφεντικά της. Μας αρκεί που όλο και περισσότεροι ναυτεργάτες κατανοούν πως τα πλοία πρέπει να φύγουν από τα χέρια των εφοπλιστών. Το πώς θα γίνει αυτό, το προσδιορίζουν οι ίδιοι οι εργάτες που πια δε διαδηλώνουν μόνο για πέντε σεντς, αλλά για έναν εντελώς άλλο δρόμο ανάπτυξης, μια άλλη οικονομία, όπου ασφαλώς και δεν έχει θέση κανένας εκμεταλλευτής εργατών. Μια τέτοια προοπτική δεν απαντά στις απορίες του κάθε Μπαρτζινόπουλου, αλλά, τι να κάνουμε; για άλλη τάξη νοιάζεται αυτός, γι' άλλη εμείς. Θα μείνει με την απορία. Εμας μας αρκεί, προς το παρόν, η χαρά γιατί χιλιάδες εργάτες της στεριάς αγκάλιασαν την απεργία των ναυτεργατών, την έκαναν υπόθεση συνολικά της εργατικής τάξης, όπως ακριβώς πρέπει να συμβαίνει κάθε φορά.