• Η συμμετοχή σε σωματικές δραστηριότητες, που εκδηλώνονται συναγωνιστικά και χαρακτηρίζονται ως «αθλητικές».
• Η άσκηση και καλλιέργεια του ανθρώπινου συνόλου, που πετυχαίνεται με τη συχνή συμμετοχή σε αθλητικούς αγώνες.
• Η σωματική άσκηση που ικανοποιεί, όχι μόνο το ορμέμφυτο της κίνησης, αλλά και εκείνο της «ευγενούς αμίλλης», του «ευ αγωνίζεσθαι», της «αγαθής έριδας» και της κοινωνικότητας, με τη συμμετοχή σε αθλητικούς αγώνες.
• Η ηθελημένη σωματική «δοκιμασία» που στοχεύει στην επίτευξη ενός άθλου - κατορθώματος, καθώς ταυτόχρονα διεκδικείται από τον «δοκιμαζόμενο», άθλον/έπαθλον/βραβείον.
• Η διαδικασία και το αποτέλεσμα της αγωνιστικής σωματικής άσκησης, που δε στοχεύει μόνο στη βελτίωση του σωματικού ποιού του ανθρώπου, αλλά και του ψυχοπνευματικού του κόσμου.
• Η με τρόπο συναγωνιστικό επιτελούμενη σωματική άσκηση, που θετικές της επιδράσεις επεκτείνονται σε ολόκληρο το «ζωικό μοχλό» (σώμα, ψυχή και πνεύμα) του ανθρώπου.
• Η συναγωνιστική έκφραση της σωματικής άσκησης, που αφορά σε πρωτογενείς μορφές φυσικών τρόπων μετατόπισης του σώματος του ανθρώπου στο χώρο, φυσικών τρόπων χειρισμού των αντικειμένων από τον ίδιο και φυσικών τρόπων άμυνας και επίθεσής του, κύρια, για λόγους επιβίωσής του.
• Η έντονη και υπερβατική ψυχοφυσική προσφορά της άμεσης συμμετοχής του ατόμου στο ψυχοβιολογικό και έμφυτο φαινόμενο του αγώνα (Τ. Καρατασάκης).

Με άλλα λόγια δεν είναι μια απλή σωματική δραστηριότητα, που αφορά αποκλειστικά στην άσκηση του σώματος του ανθρώπου, όπως π.χ. για λόγους υγείας, ορθοσωμίας, πλαστικότητας, ευεξίας κλπ., αλλά μια άλλη, σύνθετη που τον ικανοποιεί και τον προάγει καθολικά.

Η κοινωνική επίδραση της άθλησης έχει δυο ρίζες:

Η μία είναι η συνθετική ενέργεια πράξης αυτόματης από το ίδιο το κίνητρο και η άλλη από τη δημόσια επίδρασή της (της άθλησης) και της από το λόγο αυτό επιβαλλόμενης υπαγωγής της σε κανόνες (C. Diem).

Για να καταστεί η άθληση «τρόπος ζωής», που σημαίνει τη βίωσή της «εξ απαλών ονύχων», για κυριολεκτικά ελεύθερους ανθρώπους και παιδευτικό μέσο καθολικής τους βελτίωσης, θα πρέπει να ενταχθεί, ουσιαστικά, μέσα στην όλη, χωροχρονική και από άποψη επιδιωκόμενων αποτελεσμάτων, εκπαιδευτική διαδικασία, από το Δημοτικό μέχρι το Πανεπιστήμιο.

Ωστόσο, στη σημερινή πραγματικότητα, η άθληση, στην «ανταγωνιστική» και όχι στη «συναγωνιστική» της μορφή, εξαιτίας των κάθε λογής επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, που στα πλαίσιά της και εξ ονόματός της έχουν αναπτυχθεί, έχει περιορίσει την αγωνιστική συμμετοχή σε ολίγους «προσοντούχους» και στους «κομπάρσους» τους, που διεκδικούν το «χρυσόμαλλο δέρας».

Ενώ, δυστυχώς, ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, μικροί και μεγάλοι, έντεχνα αποπροσανατολισμένοι, αποχαυνωμένοι και οπαδοποιημένοι, απολαμβάνουν το «θέαμα» που, κάθε τόσο, τους προσφέρουν οι διάφοροι, συνήθως, «πολυεθνικοί αγωνιστικοί θίασοι», άλλοτε «ζωντανά», από τις κερκίδες γηπέδων και σταδίων, άλλοτε από την τηλεόραση και άλλοτε σπαταλώντας τον ελεύθερο χρόνο τους «παίζοντας» ηλεκτρονικά...!

Μια πραγματικότητα, που για την «αλλαγή» της χρειάζεται, όχι «ρετουσάρισμα», αλλά η ΑΝΑΤΡΟΠΗ της...!