Περισσότερο από σαφής ήταν ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, όταν «προειδοποιούσε» ότι από την 1η Γενάρη 2001 την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας αναλαμβάνουν η δημοσιονομική πολιτική και οι διαρθρωτικές αλλαγές. Με ελάχιστα «διπλωματικό» τρόπο ο επικεφαλής της «ανεξάρτητης» κεντρικής τράπεζας, ήρθε να υποδείξει την «αναγκαιότητα» για την υπέρβαση του σημερινού μοντέλου οικονομικής πολιτικής και την αντικατάστασή του με πιο επιθετικά σχήματα, που περιλαμβάνουν τις πλέον σκληρές νεοφιλελεύθερες επιλογές. «Πιο επιθετικά, περισσότερο αποτελεσματικά», είναι το σύνθημα που ακούγεται το τελευταίο διάστημα από όλες τις πλευρές και συνιστώσες του συστήματος.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το επόμενο διάστημα οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα βρεθούν στη δίνη μιας νέας αντιλαϊκής λαίλαπας, η οποία θα σαρώσει ό,τι έχει απομείνει από την αντιλαϊκή επίθεση των προηγούμενων χρόνων. Ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, ολοκληρωτικό ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων, άγριες περικοπές των κοινωνικών δαπανών, εκχώρηση στο κεφάλαιο των αγορών της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών και των μεταφορών, παράδοση της υγείας στους μεγαλοκαρχαρίες του ιδιωτικού τομέα, πρόσθετες φορολογικές ελαφρύνσεις για τα μονοπώλια, διάλυση του ασφαλιστικού, είναι ορισμένες από τις βασικές επιλογές που μπαίνουν επί τάπητος για το διάστημα των επόμενων έξι μηνών μέχρι ένα χρόνο. Τα μεγάλα αφεντικά έχουν αντιληφθεί ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να εξασφαλίσει εύκολα τη συναίνεση των εργαζόμενων, ακριβώς γιατί κανένα ιδεολογικό παραμύθι ή όραμα δεν μπορεί να δικαιολογήσει τις νέες «θυσίες». Διαπιστώνουν τον κίνδυνο, να προσλάβει η διάχυτη λαϊκή αγανάκτηση και δυσαρέσκεια, τη μορφή χιονοστιβάδας και «ανεξέλεγκτων κοινωνικών εντάσεων». Γι' αυτό έχουν πέσει όλοι με τα μούτρα να στηρίξουν την κυβέρνηση να προχωρήσει με κάθε μέσο. ΔΝΤ, ΕΕ, ΣΕΒ, ηγεσία ΝΔ, Μάνος, Αβραμόπουλος και άλλες δυνάμεις του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού, πασχίζουν να ανοίξουν δρόμο, να υποβοηθήσουν την κυβέρνηση και να εμφανίσουν την αντιλαϊκή επίθεση ως «λαϊκή απαίτηση»! Δε διστάζουν μάλιστα να χρησιμοποιήσουν την κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν στο χρηματιστήριο, για να καταδείξουν την «επιτακτική ανάγκη» εφαρμογής των παραπάνω μέτρων. Η κυβέρνηση Σημίτη διαβεβαιώνει σε όλους τους τόνους ότι θα αποδειχτεί αντάξια των προσδοκιών της άρχουσας τάξης και υπόσχεται επιτάχυνση των ρυθμών υλοποίησης των νεοφιλελεύθερων διαρθρωτικών αλλαγών. Επιχειρεί, όμως, να το επιτύχει χωρίς περιττές τυμπανοκρουσίες, επιχειρώντας να αιφνιδιάσει, να παραπλανήσει και να φέρει προ τετελεσμένων τους εργαζόμενους.

Ομως δεν είναι καθόλου εύκολο να καταφέρουν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι είναι προς όφελός τους η επίθεση που γίνεται κατευθείαν στην καρδιά πλέον των δικαιωμάτων και κατακτήσεών τους. Ταυτόχρονα, οι ελεγχόμενες συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορούν να συνεχίζουν να παίζουν τον υπονομευτικό για τα συμφέροντα των εργαζομένων ρόλο τους. Ηδη το καζάνι που βράζει αρχίζει να ξεχειλίζει και να απλώνεται στους δρόμους του αγώνα και της αντίστασης. Ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι, από διαφορετικούς χώρους, αντιλαμβάνονται την πηγή των δεινών, την ενότητα των συμφερόντων τους και την επιτακτική όσο ποτέ ανάγκη του ενωμένου αγώνα. Ομως αυτό πλέον δεν αρκεί. Χρειάζεται να φανεί στην πράξη ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να κατακτήσουν τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση, συντονισμό σε πανελλαδικό επίπεδο των αγώνων τους και αποφασιστική κλιμάκωσή τους. Αυτό το Μέτωπο είναι η μοναδική εγγύηση για να διατηρηθεί η ελπίδα ζωντανή. Η απεργία στις 7 Δεκέμβρη είναι μια καλή ευκαιρία, για να δείξουν οι εργαζόμενοι τη δύναμή τους.