Αποτελούν ενιαία στρατηγική η εξελισσόμενη επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα από τη μια και η ακόμα πιο οργανική ενσωμάτωση της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, από την άλλη.

Σ' αυτό το πλαίσιο, τα παιχνίδια και οι ανταγωνισμοί αντικειμενικά ορίζονται από την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού και την υποδεέστερη θέση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Επιδιώκοντας πολιτική στήριξη στην αντιλαϊκή επίθεση που έχει εξαπολύσει, η κυβέρνηση σπρώχνει τη χώρα πιο βαθιά στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, γεγονός που αντικατοπτρίζεται και στις ταυτόχρονες σχεδόν προσκλήσεις Μ. Ομπάμα και Α. Μέρκελ προς τον Ελληνα πρωθυπουργό να επισκεφτεί την Ουάσιγκτον και το Βερολίνο την Παρασκευή που μας πέρασε και στις 5 του Μάρτη αντίστοιχα.

Καθόλου συγκυριακά, η ατζέντα των συνομιλιών στις ΗΠΑ, περιλαμβάνει τις διευθετήσεις που επιδιώκουν οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για το Αιγαίο, το Κυπριακό και την ΠΓΔΜ. Οι μεθοδεύσεις αυτές θα αποβούν υπέρ της πλουτοκρατίας και σε βάρος των λαών της περιοχής. Εχουν δρομολογηθεί εδώ και πολύ καιρό, στο πλαίσιο πάντα της τακτοποίησης των εσωτερικών εκκρεμοτήτων στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, από τις πρώτες κιόλας μέρες, διεκδίκησε ρόλο καταλύτη στην επιτάχυνση εφαρμογής των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, περιλαμβανομένου του Κυπριακού και των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, καθώς και στις σχέσεις με τις χώρες της Βαλκανικής.

Σ' αυτήν τη στρατηγική υποτάσσει η κυβέρνηση τα συμφέροντα της χώρας, όπως έκαναν διαχρονικά οι κυβερνήσεις του δικομματισμού. Παγιδεύει ακόμα πιο ασφυκτικά όλα τα σημαντικά ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας της Ελλάδας στα γρανάζια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Κωνσταντινούπολη, στις 9 Οκτώβρη 2009 και η επίσκεψη στην Κύπρο, στις 19 και 20 του ίδιου μήνα, φαίνεται πως επιτάχυναν τις εξελίξεις. Προηγούμενα, ο Γ. Παπανδρέου είχε κοινοποιήσει τις προθέσεις του στις ΗΠΑ, την επομένη κιόλας των εκλογών. Σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Αμερικανό πρόεδρο Μ. Ομπάμα, διαβεβαίωσε τις ΗΠΑ ότι η νέα κυβέρνηση «θέλει η Ελλάδα να διαδραματίσει ένα νέο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή».

Η κυβέρνηση Παπανδρέου πήρε το νήμα από εκεί που το άφησε το 2004 η προηγούμενη κυβέρνηση Σημίτη. Στο μεσοδιάστημα 2004 - 2009, περίοδος εκκόλαψης και ωρίμανσης για να ξετυλιχθούν οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί, η κυβέρνηση της ΝΔ με τον Κ. Καραμανλή φρόντισε να προετοιμάσει το έδαφος.

Από την Κύπρο, ο Γ. Παπανδρέου έκανε λόγο για «οδικό χάρτη», που παραπέμπει στη θέσπιση χρονοδιαγράμματος για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και παράλληλη λύση του Κυπριακού. «Χρειάζεται, είχε επισημάνει, να ξαναδώσουμε δυναμική που θα συμβάλει όχι μόνο στην πορεία της Τουρκίας προς την ΕΕ, αλλά και για την επίλυση μεγάλων προβλημάτων, όπως το Κυπριακό».

Διακήρυξε έτσι την προθυμία του να ξεβαλτώσει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, πράγμα για το οποίο επείγονται οι ΗΠΑ, όπως άλλωστε επείγονται και για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Ενα ακόμα δεδομένο: Στην επικείμενη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, αναμένεται να δρομολογηθούν εξελίξεις για τα θέματα αυτά. Υπό αυτή την έννοια, η εντονότερη παρέμβαση των ΗΠΑ στόχο έχει να διασφαλίσει τη θετική στάση της κυβέρνησης σε όλα τα παραπάνω ζητήματα.

Τι μεθοδεύεται ειδικά για το Αιγαίο; Απάντηση στο ερώτημα αποτελεί η αναγγελία της κυβέρνησης ότι θα δώσει συνέχεια στη διαδικασία των διμερών διπραγματεύσεων που το 2004 είχε οδηγήσει στη διαμόρφωση συμφωνίας - συνυποσχετικού ανάμεσα στις δυο χώρες, για παραπομπή του θέματος της υφαλοκρηπίδας στη Χάγη, με σαφές χρονοδιάγραμμα.

Υφαλοκρηπίδα όμως σημαίνει σύνορα. Και μ' αυτή την έννοια, έχοντας σαν δεδομένες τις διεκδικήσεις της Τουρκίας και την επίκληση των «γκρίζων ζωνών», το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας γίνεται αναπόφευκτα το όχημα για τη συνολική διευθέτηση του καθεστώτος στο Αιγαίο.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι κριτήριο αυτών των διευθετήσεων δε θα είναι τα κυριαρχικά συμφέροντα του ελληνικού λαού ή τα γενικότερα συμφέροντα των λαών της ευρύτερης περιοχής, αλλά η απαίτηση του ΝΑΤΟ να απαλειφθούν τα προσκόμματα που εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία της Νοτιανατολικής τους πτέρυγας, στην οποία περιλαμβάνεται και το Αιγαίο.

Το παρελθόν των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και του ίδιου του πρωθυπουργού, είναι τροχιοδεικτικά για τον τρόπο που μεθοδεύονται οι διευθετήσεις στο Αιγαίο και τα άλλα μέτωπα. Το 1999, με την περιβόητη «Συμφωνία του Ελσίνκι», η Ελλάδα αναγνώρισε για πρώτη φορά «συνοριακές διαφορές» με την Τουρκία.

Τρία χρόνια νωρίτερα, η Συμφωνία της Μαδρίτης άνοιγε το δρόμο για μια «εφ' όλης της ύλης» διαπραγμάτευση, αφού η κυβέρνηση Σημίτη αναγνώρισε - μετά την κρίση των Ιμίων (Γενάρης 1996), που συνδέθηκε με την τουρκική θεωρία περί «γκρίζων ζωνών» - τα «ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο».

Σήμερα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε το 2004. Μ' αυτό το στόχο έχει ήδη προχωρήσει σε ουσιαστικές κινήσεις και συνεννοήσεις με την Αγκυρα, όπως επιβεβαιώνεται και από το περιεχόμενο τωνης επιστολών που αντάλλαξαν Ερντογάν - Παπανδρέου.

Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, πρώτο βήμα θα είναι η αναζωογόνηση των εργασιών των ελληνοτουρκικών επιτροπών διαλόγου, με καθορισμένο χρονικό ορίζοντα. Αυτός ο χρόνος θεωρείται απαραίτητος για την ανίχνευση των διαθέσεων, αλλά και του επηρεασμού της κοινής γνώμης για την προδιαγεγραμμένη κατάληξη της όλης διαδικασίας.

Την ίδια ώρα βρίσκεται σε εξέλιξη εντός του ΝΑΤΟ μια διαπραγμάτευση επί των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στη βάση των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο. Αιχμή των διαπραγματεύσεων είναι οι διευθετήσεις που αφορούν στην επιχειρησιακή ευθύνη και τη διανομή των θέσεων στα ΝΑΤΟικά στρατηγεία, όπως αυτά προκύπτουν από την αναπροσαρμογή της δομής διοίκησης της λυκοσυμμαχίας.

Οπως δείχνουν τα πράγματα, το θέμα του επιχειρησιακού ελέγχου και των ορίων ευθύνης έχει κλείσει με την αποδοχή από την ελληνική πλευρά της κατάργησης των εθνικών ορίων ευθύνης και την ελληνοτουρκική συνδιαχείριση του Αιγαίου υπό ΝΑΤΟική εποπτεία. Επί της ουσίας, η διχοτόμηση του Αιγαίου έχει επιτευχθεί, με τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ.

Αυτή η διχοτόμηση μένει τώρα να ολοκληρωθεί και «νομικά». Οχημα γι' αυτό θα αποτελέσει η Χάγη, η οποία θα αποφανθεί επί της υφαλοκρηπίδας και τα παρελκόμενά της, που δεν είναι άλλα από τα θαλάσσια σύνορα Ελλάδας - Τουρκίας. Ο παράγοντας πετρέλαιο στο Αιγαίο και η πρεμούρα διάφορων ιμπεριαλιστικών κέντρων να βάλουν χέρι στα παγκόσμια αποθέματα, είναι επίσης καθοριστικός για τις εξελίξεις.

Ολα τα παραπάνω δρομολογούνται μέσω της αναθέρμανσης του διμερή διαλόγου. Χτες, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Δ. Δρούτσας, αναμένονταν να συναντηθεί στη Μαδρίτη με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, ενώ την ερχόμενη Τρίτη, μέρα της συνάντησης Ομπάμα - Παπανδρέου, συνεδριάζει στην Αγκυρα η ελληνοτουρκική Κατευθυντήρια Επιτροπή, σε επίπεδο πολιτικών διευθυντών των δύο υπουργείων Εξωτερικών. Τα θέματα της συνάντησης είναι χαμηλής πολιτικής, θεωρείται όμως πως μπορεί να αποτελέσουν αφετηρία για το προχώρημα του ελληνοτουρκικού διαλόγου στα «δύσκολα» θέματα του Αιγαίου.

Ενα ακόμα δείγμα της επικίνδυνης κυβερνητικής στρατηγικής, αποτελούν τα όσα είπε πρόσφατα σε ομιλία του στη Θεσσαλονίκη ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Ε. Βενιζέλος. Ισχυρίστηκε ότι οι ΗΠΑ αποτελούν εκ των πραγμάτων μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης (!) και κατά συνέπεια οι Αμερικάνοι δικαιούνται να έχουν ρόλο στα ευρωπαϊκά πράγματα.

«Το πρόβλημα, είπε, της ευρωπαϊκής ασφάλειας δεν ήταν ποτέ ένα πρόβλημα στενά ευρωπαϊκό. Ηταν ένα πρόβλημα ευρύτερα δυτικό, όχι μόνο ευρωπαϊκό. Ηταν δηλαδή, ήδη, από τότε ένα πρόβλημα ευρωατλαντικό» είπε χαρακτηριστικά και ισχυρίστηκε ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες στην πραγματικότητα είναι ήδη μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης (...) defacto οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, επηρεάζουν τις πολιτικές αποφάσεις της σε στρατηγικό επίπεδο».

Τα γεγονότα μένουν να αποδειχτούν. Σε κάθε περίπτωση, ο λαός δεν έχει κανένα συμφέρον να περιμένει τα τετελεσμένα που θέλουν να του επιβάλουν η κυβέρνηση και τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Εχει ταξικό και πατριωτικό καθήκον να ξεσηκωθεί για να αποκρούσει την αντιλαϊκή θύελλα και να σπάσει τα ιμπεριαλιστικά δεσμά.