Κυριακή 7 Μάρτη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 23
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΣΥΝεταιρίζονται για την υπονόμευση του κινήματος

Γρηγοριάδης Κώστας

Αξιοσημείωτη είναι η συχνότητα με την οποία το τελευταίο διάστημα η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ρητορεύει περί «μετώπων», «συμμαχιών» και «κινήματος». Προτείνει «μέτωπο» στο εσωτερικό ενάντια στο πρόγραμμα σταθερότητας της κυβέρνησης, «συμμαχία» στο εξωτερικό, μεταξύ των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, στη βάση των «κοινών» δημοσιο-οικονομικών προβλημάτων, προσπαθεί να «νεκραναστήσει» το «Κοινωνικό Φόρουμ».

Για την «ποιότητα» των «συμμαχιών» και του «κινήματος» που υποδεικνύει ο οπορτουνισμός είναι αποκαλυπτική η απευθείας ανάθεση από μέρους του των σχετικών πρωτοβουλιών στον εγχώριο και ευρωενωσιακό, κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Στους ίδιους δηλαδή που το κεφάλαιο έχει προ πολλού αναθέσει τη βρώμικη δουλειά της υπονόμευσης του κινήματος.

Είναι χαρακτηριστικό το ότι κατά την επίσκεψή του το περασμένο Σαββατοκύριακο στην Ελλάδα, ο πρόεδρος του «Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς» Λ. Μπίσκι συναντήθηκε, συνοδευόμενος από τον Αλ. Τσίπρα, με τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλο. Και λίγες μέρες μετά, ο Αλ. Τσίπρας, κατά την επίσκεψή του στις Βρυξέλλες, συναντήθηκε με τον γενικό γραμματέα της αντιδραστικής ΣΕΣ Τζ. Μονκ.

Σύμφωνα με δηλώσεις των ίδιων, στη συνάντηση με τον Γ. Παναγόπουλο διαπιστώθηκε σύμπτωση απόψεων, ο Αλ. Τσίπρας κάλεσε τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ να πάρει «πρωτοβουλίες συντονισμού», ενώ ο τελευταίος «είδε θετικά» τις προτάσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Καμιά αμφιβολία δε χωράει ότι εξίσου εποικοδομητική υπήρξε και η συνάντηση του Αλ. Τσίπρα με τον Τζ. Μονκ στις Βρυξέλλες. Αλλωστε, το πόσο η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υπολήπτεται τη ΣΕΣ, είχε διαφανεί από δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα, σύμφωνα με τις οποίες οι κινητοποιήσεις που οργανώνουν οι Ευρωπαίοι εργατοπατέρες, με πλαίσιο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κεφαλαίου, στα τέλη του Μάρτη, συνιστούν «μεγάλο σταθμό»!

Δείξε μου τους φίλους σου...

Αυτοί με τους οποίους ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συναγελάζεται, πλασάροντάς τους σαν «συμμάχους» του και φίλους των εργαζόμενων, είναι αυτοί που έχουν παροπλίσει το κίνημα και προσπαθούν να το παραδώσουν δεμένο «χειροπόδαρα» στις ορέξεις του κεφαλαίου. Είναι αυτοί που «μπολιάζουν» τις εργατικές συνειδήσεις με το δηλητήριο του κοινωνικοεταιρισμού και της ταξικής υποταγής. Αυτοί που καταδικάζουν την εργατική τάξη στην ανέχεια, αποδεχόμενοι αυξήσεις - ψίχουλα, των 0,77 ευρώ στο μεροκάματο.

Αυτοί που σε κάθε τους επίσκεψη στο ΣΕΒ, αφήνουν για «πεσκέσι» κάτι από τα δικαιώματα της εργατικής τάξης (νωπή η υπογραφή τους στην κατάπτυστη συμφωνία των «11 σημείων»). Αυτοί που προπαγανδίζουν την καπιταλιστική ΟΝΕ σαν «το κλαδί όπου καθόμαστε» και καλούν την εργατική τάξη να μην το πριονίζει. Αυτοί που προτρέπουν τους εργάτες να αγωνιστούν όχι για να αποκρούσουν την επίθεση που δέχονται και να βγουν στην αντεπίθεση, αλλά για να πιέσουν τις αγορές για να χαμηλώσουν τα spread!

Αυτοί - ισχυρίζεται με θράσος η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - είναι που θα υπερασπίσουν τα συμφέροντα μιας τάξης, στην οποία δεν ανήκουν και την οποία εχθρεύονται. Ποιος; Η ΓΣΕΕ και πολύ περισσότερο η ΣΕΣ! Το μακρύ χέρι της Κομισιόν. Η θυγατρική των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, που συνδιαμορφώνει μαζί τους τη στρατηγική που αυτά έχουν ανάγκη, ακόμα κι αν αυτή περιλαμβάνει αιματηρές επεμβάσεις σε βάρος χωρών και λαών.

Ο Μονκ με τον οποίο συνδιαλέγεται ο Τσίπρας είναι αυτός που πίεζε για ταχύτερη εφαρμογή της Συνθήκης της Λισαβόνας. Το 2003 εξέφραζε «τις ανησυχίες της ΣΕΣ για την Ευρώπη που καθυστερεί να εφαρμόσει τους στόχους της Λισαβόνας».

Το Μάρτη του 2007 χαιρετίζοντας το Συνέδριο της ΓΣΕΕ εξήρε τη συμβολή της ΕΕ στην «ευημερία των εργαζομένων», ύμνησε με προκλητικότητα το ρόλο της στην «εμπέδωση της ειρήνης» κύρια στην περιοχή των Βαλκανίων (!) και δεν παρέλειψε να χειροκροτήσει σαν γνήσιος εκπρόσωπος του κεφαλαίου την «αποκατάσταση της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων στις 10 χώρες της πρώην ΕΣΣΔ», στην οποία συνέβαλε τα μέγιστα η ΕΕ.

Ο Μονκ ως συνδικαλιστής της βρετανικής TUC δήλωνε (BBC, 2002) για το ενδεχόμενο ιμπεριαλιστικής επέμβασης στο Ιράκ: «Η TUC δεν είναι οργάνωση ειρηνιστών και έχει υποστηρίξει τις βρετανικές ένοπλες δυνάμεις σε πολλές περιπτώσεις» (...) «ξέρουμε ότι έχει κάποια δυσάρεστα όπλα (σ.σ. το Ιράκ) το ζήτημα είναι αν έχει τη δυνατότητα να τα χρησιμοποιήσει και να απειλήσει την τοπική και παγκόσμια ειρήνη. Νομίζω ότι η κυβέρνηση πρέπει να αποδείξει ότι το Ιράκ μπορεί να το κάνει αυτό σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι άλλες χώρες που διαθέτουν τέτοια όπλα».

Εχουν κοινή αποστολή

Από διαφορετικές θέσεις, ο εργοδοτικός συνδικαλισμός και ο οπορτουνισμός υπηρετούν την ίδια στόχευση. Να ανακόψουν το κίνημα, τη ριζοσπαστικοποίηση και χειραφέτησή του, να παρεμποδίσουν την ανάπτυξη και τον ταξικό προσανατολισμό του, να το ωθήσουν τελικά στην ενσωμάτωση.

Για να το πετύχουν, δε διστάζουν να εξωραΐζουν την κυβερνητική πολιτική, την ιμπεριαλιαστική ευρωένωση, εν τέλει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, ανακυκλώνοντας και προσφέροντας στο λαό φρούδες ελπίδες και αυταπάτες για τη δυνατότητα που δήθεν υπάρχει να εξανθρωπιστεί. Και το κάνουν τώρα με μεγαλύτερη ένταση, αφού ξέρουν πως σε συνθήκες κρίσης, οπότε τα αδιέξοδα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος γίνονται πιο ορατά, οι προϋποθέσεις είναι πιο ευνοϊκές για να βγάλει ο λαός συμπεράσματα και να κάνει το βήμα που θα τον φέρει αντιμέτωπο με το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Να βάλουν το κίνημα στο χέρι θέλουν. Να το καθοδηγήσουν έτσι που να μη θίγει τα ιερά και όσια του συστήματος που και οι ίδιοι υπηρετούν με τη στρατηγική τους. Κλείνοντας πονηρά το μάτι στο κεφάλαιο, ρητορεύουν περί «μετώπων» και «δράσεων» και λένε στο λαό: Από την έκβαση των όσων διαδραματίζονται στη χώρα μας αυτό τον καιρό θα κριθεί «αν η Ευρωζώνη παραμείνει μόνο Νομισματική Ενωση ή θα εξελιχθεί και σε Πολιτική Ενωση (...) αν το ευρώ θα παραμείνει διεθνές αποθεματικό ή θα γυρίσουμε στη μονοκρατορία του δολαρίου». Αυτά έγραφε τις προάλλες ο Αλ. Αλαβάνος, που φιλοδοξεί να αναδειχτεί σε διακριτό πόλο συσπείρωσης μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ.

«Εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην οποία ανήκουμε, και δεν έχουμε καμία πρόθεση να φύγουμε από αυτήν, να κάνουμε τις απαραίτητες συμμαχίες, ώστε να ασκηθούν οι κατάλληλες εκείνες πιέσεις. Να καταλάβουν οι ισχυροί (...) το πρόβλημα της χώρας είναι πρόβλημα δανεισμού (...) Και έπρεπε από την πρώτη στιγμή η κυβέρνηση να κάνει σημαία της την προοπτική του ευρωομολόγου (...) είναι πρόβλημα ευρωπαϊκό, απειλείται η συνοχή της Ευρωζώνης και αυτό το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά και οι Ευρωπαίοι εταίροι», προσθέτει στα παραπάνω ο Αλ. Τσίπρας.

«Παράνομη η απόφαση του Συμβουλίου της ΕΕ να ορίσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ως επόπτη της εφαρμογής των μέτρων "σταθερότητας" της ελληνικής οικονομίας (...) η αναφορά στο ΔΝΤ δημιουργεί ένα επικίνδυνο θεσμικό προηγούμενο, αφού με αυτό τον τρόπο διορίζεται το ΔΝΤ ως συνεποπτεύουσα αρχή, μαζί με την Κομισιόν και την ΕΚΤ των μέτρων που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα (...) ούτε στο άρθρο 126 της Συνθήκης ούτε στο προσαρτώμενο Πρωτόκολλο ούτε σε άλλα νομικά κείμενα της ΕΕ δεν προβλέπεται η συμμετοχή του ΔΝΤ (...) η ανωτέρω αναφορά στο ΔΝΤ από το Συμβούλιο παραβιάζει τις Συνθήκες, αφού δημιουργεί ένα νέο θεσμικό και πολιτικό προηγούμενο», διαμαρτύρεται ο Ν. Χουντής.

Λένε δηλαδή στον λαό να διαλέξει ιμπεριαλιστή και να διαλέξει «σωστά» την ΕΕ, να την υπερασπιστεί κιόλας, να περιφρουρήσει τη νομιμότητα στην εφαρμογή των συνθηκών της, στις οποίες βασίζονται τα αντιλαϊκά πακέτα που προωθεί η κυβέρνηση! Και τι άλλο θα μπορούσαν να πουν οι οπορτουνιστές αφού η στρατηγική τους δεν αμφισβητεί την καπιταλιστική εκμετάλλευση, σημείο κρίσιμο, στο οποίο συμπίπτουν απόλυτα και συντονίζονται με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό.


Βάσω ΝΙΕΡΡΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ