Η 1η του Γενάρη σηματοδοτεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό γεγονός. Ηταν τότε, το 1959, όταν ο λαϊκός αντάρτικος στρατός μπήκε θριαμβευτικά στην Αβάνα, καταλαμβάνοντας το κάστρο Καμπάνα. Ηταν τότε που η Κουβανική Επανάσταση θριάμβευσε, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στη σοσιαλιστική διακυβέρνηση και στην βελτίωση της ζωής όλων των Κουβανών.

Κομβική στιγμή ήταν στις 2 Δεκέμβρη του 1956, έπειτα από ένα δραματικό ταξίδι, όταν το μικρό πλοίο «Γκράνμα» που είχε ξεκινήσει από το Μεξικό, έφθασε στην παραλία του Νίκβερο, ένα μικρό χωριό στην πλαγιά της Σιέρα Μαέστρα της Κούβας. Με σκοπό να «ανάψουν» τη φωτιά της επανάστασης στο νησί, να ανατρέψουν το δικτάτορα Μπατίστα και να απαλλάξουν τη χώρα τους από την εξάρτηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, 82 αποφασισμένοι αγωνιστές αποβιβάστηκαν στη στεριά. Βρέθηκαν όμως αντιμέτωποι με την αεροπορία του εχθρού, και μόνο 12 κατάφεραν να σωθούν, ανάμεσά τους ο αρχηγός Φιντέλ Κάστρο, ο αδελφός του Ραούλ, ο γνωστός πλέον θρυλικός Τσε Γκεβάρα, ο Καμίλο Σινφουέγκος, ο Χουάν Αλμέιδα και άλλοι.

Οι πρώτες κακουχίες και στραπάτσα δεν έκαμψαν τους επαναστάτες. Ανέβηκαν στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα και ξεκίνησαν την οργάνωση του αντάρτικου στρατού. Ο επαναστατικός στρατός στηρίχτηκε στη δουλειά - πολιτικοστρατιωτική - που είχαν ξεκινήσει το Κίνημα 26ης Ιούλη (σ.σ. παίρνει το όνομά της από την επίθεση στη Μονκάδα το 1953) με επικεφαλής τον Φρανκ Πάις, το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Κούβας, όπως είχε ονομαστεί το ΚΚ Κούβας, και το Επαναστατικό Διευθυντήριο, από φλογερούς επαναστάτες φοιτητές. Βασίστηκε στη δράση των οργανωμένων δυνάμεων στις πόλεις, στην παράνομη δουλειά που ανέπτυσσαν οι κομμουνιστές στους χώρους δουλειάς, στην αγροτιά και τη νεολαία. Αυτή η προσεκτική προετοιμασία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων συνέβαλε αποφασιστικά για την επιτυχή έκβαση της επαναστατικής πάλης. Αυτές ήταν και οι κύριες δυνάμεις που προχώρησαν στην ενοποίησή τους στις Ενωμένες Επαναστατικές Δυνάμεις που οδήγησαν στην επανασύσταση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας το 1965, της ηγετικής δύναμης στη σοσιαλιστική χώρα.

Την 1η Γενάρη του 1959 απελευθερώθηκε η Σάντα Κλάρα και την επόμενη, με ηγέτη τον Τσε οι επαναστάτες μπήκαν θριαμβευτικά στην Αβάνα. Ο δικτάτορας Μπατίστα είχε ήδη εγκαταλείψει τη χώρα και το καθεστώς είχε καταρρεύσει. Λίγες μόλις μέρες αργότερα, έφθασε στην κουβανική πρωτεύουσα ο ηγέτης της Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο και ανέλαβε πρωθυπουργός της επαναστατικής κυβέρνησης.

Στα τρία πρώτα χρόνια της επανάστασης, ο λαός κατάφερε να αντιμετωπίσει με επιτυχία την ντόπια και εξωτερική οικονομική και στρατιωτική αντίδραση με αποκορύφωμα τη θρυλική νίκη στον Κόλπο των Χοίρων με τη συντριβή των δυνάμεων επέμβασης που έστειλε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Εκείνες οι 3 μέρες του Απρίλη του 1961 ήταν η πρώτη ήττα του ιμπεριαλισμού στο δυτικό ημισφαίριο. Σε 72 ώρες ο εχθρός εισβολέας είχε ηττηθεί, όχι χωρίς απώλειες σε ζωές Κουβανών μαχητών. Ενώ οι μισθοφόροι, οι περισσότεροι, σκοτώθηκαν, κι ένας μεγάλος αριθμός όπλων, προέλευσης ΗΠΑ, ήρθε στα χέρια του επαναστατικού στρατού, 5 αεροπλάνα καταρρίφθηκαν.

Με τις δύο Διακηρύξεις της Αβάνας αποτυπώθηκε η επαναστατική διαδικασία των πρώτων χρόνων. Στη μεγάλη διαδήλωση της 16ης του Απρίλη του 1961, στις κηδείες των σκοτωμένων από τις αεροπορικές επιδρομές, ο ηγέτης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, ανακηρύσσει για πρώτη φορά το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης.

Σήμερα, 51 χρόνια μετά, ο κουβανικός λαός με τους αγώνες του και την καθημερινή προσπάθεια, έχει καταφέρει πολλά για τα οποία αξίζει να υπερηφανεύεται. Και αυτά παρά τα αμέτρητα εμπόδια, τις προσπάθειες υπονόμευσης από τον ιμπεριαλισμό, παρά τον εγκληματικό, οικονομικό, χρηματοπιστωτικό και εμπορικό αποκλεισμό που επιβάλλουν δεκαετίες τώρα οι διαδοχικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ. Εχει καταφέρει - παρά τις στερήσεις και τις δυσκολίες - να βελτιώσει εξαιρετικά τις ζωές των Κουβανών εφοδιάζοντάς τους με το αναμφισβήτητο δικαίωμα στη ζωή, στη δουλειά, στη μόρφωση, στην υγεία, επιτεύγματα που πέτυχαν με την Επανάστασή τους κάτω από την καθοδήγηση του ΚΚ Κούβας.

Από την πρώτη στιγμή της Επανάστασης, η Κούβα δέχτηκε τη διεθνιστική βοήθεια και υποστήριξη της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών. Ανάλογη διεθνιστική βοήθεια πρόσφερε και συνεχίζει να προσφέρει ανιδιοτελώς σε πολλούς λαούς του πλανήτη, κυρίως σε χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου με τη συμμετοχή χιλιάδων Κουβανών επιστημόνων και εκπαιδευτικών σε προγράμματα παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και καταπολέμησης του αναλφαβητισμού. Σήμερα, η Κούβα συνεχίζει να αντέχει στις πιέσεις του ιμπεριαλισμού, να υπερασπίζεται το σοσιαλιστικό της σύστημα.