«Το θέμα είναι το πώς θα διεισδύσουμε στην κοινωνία και πώς θα πείσουμε όλον τον κόσμο να συνεργαστεί, να πάρει πρωτοβουλίες, να υιοθετήσει νέους τρόπους δουλιάς στην καθημερινή του ζωή», δήλωνε τις προάλλες η πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων «Αθήνα 2004» κ. Γ. Αγγελοπούλου. Σημειώνουμε τη δήλωση αυτή, γιατί η λογική της κυριαρχεί, όχι μόνο στους αρμόδιους της «Αθήνα 2004», αλλά και στους κυβερνώντες. Τα ίδια, ακριβώς, λένε και τα στελέχη της κυβέρνησης Σημίτη, μόνο που φροντίζουν, να μην τα λένε τόσο καθαρά και σταράτα...

Το πρόβλημα όλων τους, δηλαδή, βρίσκεται πώς θα πείσουν τους εργαζομένους, να αποδεχτούν αδιαμαρτύρητα τις διάφορες αντιλαϊκές πολιτικές και μέτρα. Και όχι μόνον αυτό, αλλά θέλουν και την ενεργητική τους συμμετοχή, μέχρι και να «υιοθετήσουν νέους τρόπους δουλιάς στην καθημερινή τους ζωή.» Σ' αυτό το στόχο αποσκοπούν οι διάφορες λογικές και θεωρίες, περί «μονοδρόμων», «εθνικών αναγκών», «κοινωνικών διαλόγων», «συναίνεσης», «ομοψυχίας», κλπ., κλπ.. Σ' αυτό το στόχο ρίχνονται τεράστια ποσά χρημάτων, ξεδιπλώνονται πολύμορφες εκστρατείες χειραγώγησης των συνειδήσεων, εκμαυλισμού και εξαγοράς τους. Κι όπου όλ' αυτά δε φέρνουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα, όπου εμφανίζονται φωνές αντίστασης και διαμαρτυρίας, έχουν έτοιμους και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, που κι αυτοί συνεχώς «εκσυγχρονίζονται» και μεγεθύνονται...