1α. Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του κράτους. Για τη διαφύλαξή του το κράτος έχει υποχρέωση να παίρνει ιδιαίτερα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα.

1β. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων.

1γ. Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δημοσίων δασών και των δημοσίων δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει, για την εθνική οικονομία, η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον.

2. Η χωροταξική αναδιάρθρωση της χώρας, η διαμόρφωση, η ανάπτυξη, η πολεοδόμηση και η επέκταση των πόλεων και των οικιστικών γενικά περιοχών υπάγεται στη ρυθμιστική αρμοδιότητα και τον έλεγχο του κράτους, με σκοπό να εξυπηρετείται η λειτουργικότητα και η ανάπτυξη των οικισμών και να εξασφαλίζονται οι καλύτεροι δυνατοί όροι διαβίωσης.

1α. Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, καθώς και το δικαίωμα στη διασφάλιση και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, καθώς και η διασφάλιση και βελτίωση της ποιότητας ζωής αποτελούν αντίστοιχη υποχρέωση του κράτους. Για τη διαφύλαξή του το κράτος έχει υποχρέωση να παίρνει ιδιαίτερα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα.

1β. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την έννοια και την προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων.

1γ. Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων εκτός αν προέχει, για λόγους δημοσίου συμφέροντος, η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση στο πλαίσιο της παραγράφου 3.

2. Η χωροταξική αναδιάρθρωση της χώρας, η διαμόρφωση, η ανάπτυξη, η πολεοδόμηση και η επέκταση των πόλεων και των οικιστικών γενικά περιοχών υπάγεται στη ρυθμιστική αρμοδιότητα και τον έλεγχο του κράτους, με σκοπό να εξυπηρετείται η λειτουργικότητα και η ανάπτυξη των οικισμών και να εξασφαλίζονται οι καλύτεροι δυνατοί όροι διαβίωσης.

3α. Ο χωροταξικός, πολεοδομικός και οικιστικός σχεδιασμός γίνεται με νόμο κι έχει επίσης ως σκοπό να διασφαλίζονται για όλον τον πληθυσμό το δικαίωμα στην κατοικία και οι αναγκαίες υποδομές, έτσι ώστε να διατηρείται πάντοτε θετικό το συνολικό περιβαλλοντικό ισοζύγιο.

3β. Οι χρήσεις γης και οι όροι δόμησης στις πόλεις, στους οικισμούς και στις λοιπές περιοχές της χώρας ορίζονται με νόμο, έτσι ώστε να λαμβάνονται υπόψη και να σταθμίζονται όλα τα δεδομένα, οι δε σχετικές τεχνικές επιλογές και σταθμίσεις να γίνονται κατά τους κανόνες της επιστήμης.

Προστίθεται η λέξη «έννοια» για τον καθορισμό των δασών και δασικών εκτάσεων. Σύμφωνα με τη λογική και την επιστήμη, το ισχύον Σύνταγμα και τη νομολογία, ο καθορισμός της έννοιας δάσος και δασική έκταση αδιαφιλονίκητα είναι έργο της επιστήμης της δασικής οικολογίας. Δεν είναι δυνατόν κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα, να νομοθετούν για το τι είναι δάσος ή δασική έκταση. Με τη συγκεκριμένη διατύπωση περνά σε ανώτερα επίπεδα ή «επιστήμη» της υποβάθμισης του περιβάλλοντος, της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, της ψηφοθηρίας και της εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων κάθε φορά, ανάλογα με το τι μας βολεύει ή τι «επιβάλλουν οι κοινωνικές ανάγκες», που εμείς φροντίσαμε να δημιουργήσουμε.

Επειδή ακριβώς ο χαρακτηρισμός δασικών εκτάσεων «ως χορτολιβαδικών» και η εξαίρεσή τους από τη συνταγματική προστασία (Ν.998/79) δε φάνηκε αρκετός, επειδή οι αντιεπιστημονικές αλχημείες μετονομασίας των δασικών εκτάσεων σε βοσκότοπους απέτυχαν (ο Ν. 1734/87 «περί βοσκότοπων» κρίθηκε αντισυνταγματικός από το ΣτΕ και δεν επιτέλεσε το σκοπό για τον οποίο προοριζόταν), η λύση είναι πλέον η απευθείας αναπροσαρμογή του άρθρου 24 του Συντάγματος!

Στο σημείο αυτό αξίζει να σταθεί κανείς ιδιαίτερα, καθώς ο χαρακτηρισμός μιας έκτασης ως δασικής χαρακτηρίζει στις περισσότερες περιπτώσεις και το ιδιοκτησιακό της καθεστώς. Για λόγους ιστορικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς είναι σήμερα γενική η παραδοχή και από τη δασική νομολογία ότι τα δάση και οι δασικές εκτάσεις είναι κατά μαχητό τεκμήριο δημόσια. Το θέμα επομένως της έννοιας του δάσους και των δασικών εκτάσεων σχετίζεται άμεσα και με την ιδιοκτησία τους.

Είναι προφανές εδώ ότι ο όποιος «καθένας» προηγείται στο Σύνταγμα από το ίδιο το κράτος, όσον αφορά στην προστασία του περιβάλλοντος. Πίσω από τις λεπτές και «ευαίσθητες» αυτές διατυπώσεις διαφαίνονται οι «εκσυγχρονιστικές» προθέσεις της ιδιωτικοποίησης της προστασίας και της διαχείρισης των δασικών και φυσικών οικοσυστημάτων και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Η παλαιά διατύπωση του Συντάγματος και η αρχική πρόταση αναθεώρησης περιλάμβαναν τη μεταβολή του προορισμού σε περίπτωση δημοσίου συμφέροντος, που το επιβάλλει η εθνική οικονομία. Η συγκεκριμένη διατύπωση έχει αφαιρέσει τον όρο «εθνική οικονομία», καθιστώντας έτσι πιο ασαφές το «δημόσιο συμφέρον».

Το νέο στοιχείο σ' αυτό το σημείο είναι το «δικαίωμα στην κατοικία», που τίθεται εδώ σε ίση μοίρα με τις έννοιες προστασίας του περιβάλλοντος, των δασών και δασικών εκτάσεων. Το πρώτο πράγμα που θα υλοποιηθεί με τη συγκεκριμένη διάταξη είναι η ένταξη στο σχέδιο πόλης δεκάδων περιοχών σε Αττική, Θεσσαλονίκη και αλλού, που έχουν οικοδομηθεί παράνομα σε δάση και δασικές εκτάσεις είτε πρόκειται να οικοδομηθούν. Με την ψήφιση της συγκεκριμένης παραγράφου εκατοντάδες οικοδομικοί συνεταιρισμοί θα σπεύσουν - επικαλούμενοι το δικαίωμα στην κατοικία - να εντάξουν τις περιοχές τους σε σχέδια πολεοδόμησης.

Εκτός από το «δικαίωμα στην κατοικία», στο άρθρο αυτό θα εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Σύνταγμα ο όρος «θετικό περιβαλλοντικό ισοζύγιο». Τι σημαίνει αλήθεια ο νεφελώδης όρος «θετικό περιβαλλοντικό ισοζύγιο και πώς έχει χρησιμοποιηθεί μέχρι τώρα; Είναι το άλλοθι για επικείμενες ή πραγματοποιηθείσες καταστροφές, δίνοντας ίσως κάτι άλλο για αντάλλαγμα!

Με βάση το ισχύον Σύνταγμα και την εκδοθείσα νομολογία, ο χωροταξικός πολεοδομικός και οικιστικός σχεδιασμός πρέπει κατ' αρχήν να σέβεται και να διασφαλίζει τη διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος και στη συνέχεια να προβλέπει την ποιότητα και ανάπτυξη του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος. Με την προτεινόμενη διατύπωση αλλάζει η «βαρύτητα», που πριν ήταν σαφώς υπέρ της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος, όλα σταθμίζονται με ίσο (θεωρητικά) τρόπο και παραβλέπεται η ανάγκη υπεροχής της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος.