Με τους σημερινούς πυραύλους ένα ταξίδι στον Αρη θα χρειαζόταν 10 μήνες διαμονής μέσα σε ένα ευάλωτο και με περιορισμένο χώρο διαστημόπλοιο. Ο χώρος για χρήσιμο φορτίο θα ήταν ελάχιστος. Περισσότερη από τη μάζα του πυραύλου και του διαστημοπλοίου θα καταλάμβανε το προωθητικό καύσιμο και το οξειδωτικό, τα οποία θα χρησιμοποιούνταν μόνο σε ριπές κατά διαστήματα, αφήνοντας το διαστημόπλοιο να τρέχει από κεκτημένη ταχύτητα κατά το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού. Το σώμα και το πνεύμα των αστροναυτών θα ταλαιπωρούνταν σημαντικά κάτω από τις συνθήκες αυτές. Μήνες έκθεσης σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας θα αδυνάτιζαν τους μύες και τα κόκαλά τους και η ακτινοβολία του Διαστήματος θα είχε επιπτώσεις στο ανοσοποιητικό τους σύστημα. Η ψυχολογία τους, λόγω της μακρόχρονης απομόνωσης μαζί με τους ίδιους δυο - τρεις ανθρώπους, δε θα ήταν η καλύτερη και δεν μπορεί να αποκλειστεί η ψυχολογική κατάρρευση κάποιου από τους αστροναύτες.

Για να είναι ασφαλής μια διαπλανητική πτήση πρέπει να είναι όσο πιο σύντομη γίνεται και να επιτρέπει τη ματαίωσή της σε περίπτωση βλάβης. Τα προωθητικά συστήματα θα πρέπει να καλύπτουν όχι μόνο τη φάση της ελεύθερης κίνησης του ταξιδιού, αλλά και τις φάσεις των ελιγμών κοντά στους πλανήτες αναχώρησης και προορισμού. Αν και οι χημικοί πύραυλοι είναι αποτελεσματικοί για τοποθέτηση φορτίων σε τροχιά, νέες τεχνολογίες χρειάζονται αν θέλουμε να στείλουμε ανθρώπους στους πλανήτες και αργότερα ίσως και πιο μακριά.

Τέτοια τεχνολογία είναι οι πυραυλοκινητήρες πλάσματος (το πλάσμα είναι η τέταρτη κατάσταση της ύλης μετά τη στερεά, την υγρή και την αέρια). Χρησιμοποιώντας ιονισμένα αέρια που επιταχύνονται κάτω από την επίδραση ηλεκτρομαγνητικών πεδίων, αυξάνουν την απόδοση του κινητήρα πέρα από τις δυνατότητες των χημικών κινητήρων. Ο μηχανικός Φράνκλιν Τσανγκ Ντίαζ, πολλές φορές αστροναύτης με το Διαστημικό Λεωφορείο της ΝΑΣΑ είναι ο σχεδιαστής της καλύτερης μέχρι σήμερα παραλλαγής κινητήρα πλάσματος, του VASIMR (από τα αρχικά στα αγγλικά της ονομασίας Πύραυλος Μαγνητοπλάσματος Μεταβλητής Ειδικής Πρόωσης).

Αξιοποιώντας την εμπειρία του από τη χρήση ηλεκτρομαγνητικών πεδίων στην έρευνα γύρω από μεθόδους ελεγχόμενης πυρηνικής σύντηξης, σχημάτισε τη θεωρία ότι μια κατάλληλη διάταξη θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα μαγνητικό ακροφύσιο σαν το συμβατικό, που να αντέχει, όμως, πολύ μεγαλύτερες θερμοκρασίες. Περαιτέρω έρευνα έδειξε ότι αυτό όχι μόνο ήταν εφικτό, αλλά ήταν δυνατός και ο έλεγχος της ροής των αερίων εξόδου, έτσι που ο κινητήρας να αποδίδει κατάλληλα ανάλογα με τις συνθήκες πτήσης (μεγάλη προωθητική δύναμη στους ελιγμούς, μικρότερη αλλά πιο οικονομική σε καύσιμο κατά την επιτάχυνση στο διαπλανητικό Διάστημα).

Το VASIMR πέρα από λύση στο πρόβλημα του πυραύλου, που θα χρησιμοποιηθεί για επανδρωμένη πτήση στον Αρη, θα μπορούσε να αποτελέσει και τον πρόγονο ενός πυραυλοκινητήρα πυρηνικής σύντηξης με ισχύ 10 έως 100 γιγαβάτ. Ενας τέτοιος κινητήρας θα ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί όχι μόνο για διαπλανητικά, αλλά και για διαστρικά ταξίδια. Αν και η ελεγχόμενη σύντηξη δεν έχει επιτευχθεί ακόμα με τρόπο αποδοτικό για τέτοια χρήση, οι ερευνητικές προσπάθειες είναι συνεχείς και δείχνουν να αποδίδουν αργά αλλά σταθερά.