Νομική 1973

Κάτω τα χέρια από το πανεπιστημιακό άσυλο!

*

Στον όρκο αναφέρεται: "Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στ' όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β) του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων". Ολίγον προ του μεσονυκτίου οι εντός του κτιρίου φοιτηταί ανήγγειλαν ότι αρχίζουν απεργίαν πείνης (...). Πέραν επίσης του μεσονυκτίου συνεχίζοντο συσκέψεις αρμοδίων παραγόντων εις την διεύθυνσιν της αστυνομίας ως και συνεδρίαση της Συγκλήτου εις το κεντρικόν κτίριον του Πανεπιστημίου».

Νομική 2009. Το σκίτσο του Τάσου Αναστασίου (από τα «Νέα»)

*

Ο όρκος των φοιτητών της κατάληψης της Νομικής

- η πρώτη μαζική αντιπαράθεση του αντιδικτατορικού κινήματος με τη χούντα, που άνοιξε το δρόμο προς το Πολυτεχνείο -

μιλούσε για την κατοχύρωση του Πανεπιστημιακού Ασύλου.

*

Σήμερα, το Πανεπιστημιακό Ασυλο, για την υπεράσπιση του οποίου οι φοιτητές πολεμούσαν ενάντια στη χούντα, υπονομεύεται, συκοφαντείται, ζητείται η κατάργησή του!

Βέβαια, οι εποχές έχουν αλλάξει. Τότε είχαμε χούντα. Σήμερα έχουμε δημοκρατία...

***

Αλλά σε τι εμποδίζει μια δημοκρατία η ύπαρξη του ασύλου;

Στο να συλλάβει παρανομούντες ή να τους προλάβει; Μα - έχει ειπωθεί τόσες φορές - ούτε η Σκουφά, ούτε η Πανεπιστημίου, ούτε η Συγγρού έχουν άσυλο.

Εκεί τι εμπόδιζε τους χτεσινούς «Πραίτορες» και σημερινούς «Προστάτες του Πολίτη» να μας ...προστατέψουν;

*

Η συντονισμένη επίθεση εναντίον του ασύλου είναι εμφανώς προσχεδιασμένη:

Χρόνια τώρα, δεκαετίες, μετά από κάθε σχεδόν πορεία ή διαδήλωση, οι δυνάμεις καταστολής φροντίζουν να «σπρώχνουν» μέσα στα Πανεπιστήμια τους συμπαίχτες τους στο σικέ παιχνίδι «κλέφτες κι αστυνόμοι», στο Πολυτεχνείο κατά προτίμηση. Και αφού τους οδηγούν μέσα, μετά διαμαρτύρονται γιατί τους εμποδίζει το άσυλο να τους ...βγάλουν έξω.

Κάπως έτσι έφτασαν στην «προληπτική» (!) κατάλυσή του, με κείνη την απόφαση του εισαγγελέα Θεσσαλονίκης παραμονές του Πολυτεχνείου το 2007 (όταν έδρασαν οι ...«ζαρντινιέρες») και τώρα πια στην απροσχημάτιστη αξιοποίηση της δράσης των προβοκατόρων για την κατάργησή του.

*

Την Ιστορία, δηλαδή, ενός τόπου που

δεν υποτάσσει τους αγώνες του για τη μόρφωση στις δημαγωγίες περί ιδιωτικών ...«μη κερδοσκοπικών» ΑΕΙ,

δεν αναγορεύει τους «πραίτορες» και τους «προστάτες» σε εγγυητές της ελευθερίας του,

δεν εννοεί στην πορεία του για την προάσπιση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων να ανεχτεί ούτε την «προληπτική» καταστολή ούτε τους ένστολους «Γκοτζαμάνηδες»,

δεν «συναινεί» να βαφτίζεται «εθνική κυριαρχία» η βαρβαρότητα της λιτότητας και «εθνικό έμβλημα» τα δρεπανηφόρα του Ασφαλιστικού.

***

Που οξυγονώνει το σώμα ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας με το πνεύμα της αντίστασης στην αυθαιρεσία, στον αυταρχισμό και στη δεσποτεία της «κυρίαρχης» σκέψης.

Αυτό το συμβολισμό θέλουν να καταλύσουν. Να στείλουν ένα μήνυμα ότι για την «ευνομία», για την κρατική επιβουλή, για τους μηχανισμούς του κατεστημένου δεν υπάρχουν «άβατα», δεν υπάρχουν «όρια».

Αλλά αυτή ακριβώς η «οριοθέτηση» πέραν της οποίας το σύστημα παύει να έχει την τυπική «νομιμοποίηση» να αποφασίζει και να διατάζει, είναι μια δημοκρατική κατάκτηση αναπαλλοτρίωτη που κάθε γενιά την κληροδοτεί στην επόμενη.

Είναι χρέος της πανεπιστημιακής κοινότητας να προστατέψει αυτή την κληρονομιά και να την κληροδοτήσει ατόφια.