Γιατί η κυβέρνηση, οι εργοδοτικές και κυβερνητικές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, οι εργοδοτικές οργανώσεις (ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ) και τα ΜΜΕ των επιχειρηματιών δαπανούν τόνους «ακατάσχετης φιλολογίας» και «μελάνι» για τη λεγόμενη «κοινωνική συναίνεση» και «συνοχή»; Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν το αντιλαμβάνονται αυτό εύκολα; Φυσικά και όχι, γιατί η «ταξική ειρήνη» δεν ισχύει στην πραγματική ζωή. Τα εργατικά - λαϊκά στρώματα δεν είναι «κοινωνικοί εταίροι» με τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους μεγαλεμπόρους, τους τραπεζίτες. Οπου υπάρχει εκμετάλλευση δεν υπάρχει κανένα «κοινωνικό συμβόλαιο», όπως ζητούν οι εργοδοτικές ενώσεις, το οποίο να είναι προς όφελος και των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευομένων.

Οι εργατοϋπάλληλοι, τα παιδιά τους και τα λαϊκά στρώματα αυτό το αντιλαμβάνονται στην καθημερινότητά τους - ανεξάρτητα από το βαθμό που αυτή η «αίσθηση» γίνεται συνείδηση. Για παράδειγμα, η έγκυος που απολύεται από το εμπορικό κέντρο, επειδή δε «συμφέρει» πλέον το μεγαλέμπορο, ο νέος που στο όνομα της «μαθητείας» δουλεύει τζάμπα κι ανασφάλιστος, ο μικρομαγαζάτορας που τον κλείνουν τα μονοπώλια, πώς να νιώσουν «αλληλέγγυοι» με τους κεφαλαιοκράτες; Οι απολυμένοι της «Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας» (Λαναράς), που βλέπουν το βιομήχανο να παίρνει «ζεστό χρήμα» με εγγυήσεις του κράτους και να κλείνει τα εργοστάσια, πώς να πιστέψουν έτσι απλά το προχτεσινό κήρυγμα του πρωθυπουργού για την ανάγκη «κοινωνικής συναίνεσης», προκειμένου να διασφαλιστεί η «εθνική ανεξαρτησία της χώρας»; Τα παραδείγματα δεν τελειώνουν γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα στον καπιταλισμό. Δεν υπάρχει το «όλοι μαζί». Μπορεί να υπάρξει, όμως, αντικειμενικά, το «εργάτες, νέοι, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες όλοι μαζί» στο δικό τους αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, που θα έχει κατακτήσεις, στο βαθμό που θα δυναμώνει σε ταξική πλεύση και που θα βάλει πλώρη για αλλαγή εξουσίας, για το σοσιαλισμό.

Αυτή την εξέλιξη προσπαθούν να καθυστερήσουν τα μονοπώλια, η κυβέρνηση και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Πασχίζουν να παρουσιάσουν σαν «εθνική ανάγκη» τις νέες θυσίες που ζητούν από το λαό, ενώ πρόκειται για ανάγκη των εργοδοτών, ώστε να μειωθεί παραπέρα η τιμή της εργατικής δύναμης. Προσπαθούν να πείσουν ότι δεν υπάρχει πλούτος, τη στιγμή που είναι ολόγυρα και κανείς εργαζόμενος δεν μπορεί να τον καρπωθεί. Προσπαθούν να παρουσιάσουν το μαύρο άσπρο. Οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλέμποροι έφτασαν στο σημείο να πουν την Τετάρτη στην «κρυφή συνάντηση» με τη ΓΣΕΕ: «Τείνουμε σε όλους τους εργαζόμενους χέρι αλληλοβοήθειας και αλληλοστήριξης». Μόνο «παγκάρι» δε ζήτησαν από τους εργαζόμενους να βγάλουν με το υστέρημά τους για να τους ...ελεήσουν! Τέτοια είναι τα αδιέξοδα και τόσο μεγάλες οι αντιφάσεις του καπιταλισμού.

Κι επειδή πολύς λόγος γίνεται για «πρωτόγνωρες συνθήκες» (σ.σ. κρίση) που απαιτούν «κοινή γραμμή συνεργασίας», ούτε σε συνθήκες «ανάπτυξης» οι βιομήχανοι ήταν «χέρι χέρι» με τους εργαζόμενους κι ας τα αφήσουν αυτά. Ούτε το δημοσιονομικό έλλειμμα το δημιούργησαν μαζί εργαζόμενοι και κεφαλαιοκράτες, ούτε τα ασφαλιστικά ταμεία τα οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση οι εργατοϋπάλληλοι, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι. Και η πείρα των εργαζομένων σε συνδυασμό με την επαναστατική θεωρία και δράση του ΚΚΕ, την αγωνιστική, ταξική παρέμβαση του ΠΑΜΕ μπορεί να είναι «εκρηκτικό μείγμα». Αυτό φοβούνται και θωρακίζονται πίσω από κούφιες λέξεις.