Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για το λεγόμενο «επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης» και το κατά πόσον αυτό αποτελεί αναδιανομή του πλούτου, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε χτες, στη διάρκεια των δηλώσεών της από την έδρα της ΚΕ του Κόμματος στον Περισσό:

«Εμείς έχουμε τοποθετηθεί και απέναντι στην αντίστοιχη επιλογή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για πολιτική κυριολεκτικά φτωχοκομείου. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην ουσία τι δίνει; Επί δύο χρόνια δίνει 25 λεπτά επίδομα στο μέλος της τετραμελούς οικογένειας. Πρόκειται κυριολεκτικά για ένα ισχυρό σκαμπίλι στο πρόσωπο των εργαζομένων.

Η θέση μας είναι ότι πρέπει να ξεκινήσει μια μεγάλη μάχη φέτος για την εθνική συλλογική σύμβαση και για τις κλαδικές συμβάσεις. Αυτή η μάχη πρέπει να στηριχτεί από όλους τους εργαζόμενους. Με μέτωπο πάλης το οποίο εάν ξετυλιχθεί μέσα από ενιαία δράση όλων των εργαζομένων, μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις έστω μιας καλύτερης κατάστασης, έστω μιας άμβλυνσης των προβλημάτων.

Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ξεχαστεί η μάχη των συλλογικών συμβάσεων μπροστά στα επιδόματα ελεημοσύνης. Πολύ περισσότερο, που αυτή η πολιτική του φτωχοκομείου σημαίνει νομιμοποίηση και αναγνώριση της διαρκούς φτώχειας, που θα υπάρξει και που θα διαιωνίζεται».

Ακόμα, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για την τοποθέτηση του Χ. Αλμούνια, η Αλ. Παπαρήγα τόνισε:

«Το ζωνάρι οι εργαζόμενοι το έχουν σφίξει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Για τα χρέη και τα ελλείμματα δεν έχουν καμία ευθύνη οι εργαζόμενοι, την ευθύνη την έχει μόνο η κυρίαρχη πολιτική. Τα χρήματα δεν εξανεμίζονται, δε χάνονται, δεν καταστρέφονται, βρίσκονται στα ταμεία των εταιρειών που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο, γενικότερα στα αποθεματικά, στα κέρδη, στα κεφάλαια της πλουτοκρατίας.

Από αυτήν την άποψη, εμείς δε δεχόμαστε καμία επιτήρηση και κανέναν περιορισμό από αυτούς οι οποίοι επωφελούνται της κρίσης και θέλουν ακριβώς να φορτώσουν, σε βάθος χρόνου, τα βάρη πάλι στις πλάτες των εργαζομένων.

Αυτό που εμάς ανησυχεί και μας φοβίζει είναι οι αυξανόμενες ανάγκες των εργαζομένων και η μεγάλη απόσταση, το χάος, που χωρίζει τα αιτήματα, τις διεκδικήσεις, την πάλη των εργαζομένων από την ικανοποίησή τους. Αυτό φοβόμαστε και η απάντηση σε αυτόν το φόβο είναι μόνο ο άφοβος αγώνας».