Θέλουν, λέει, ήδη προσπαθούν να το κάνουν πράξη, κόμματα χωρίς μέλη, ανθρώπους που απ' τον καναπέ μια στο τόσο θα πηγαίνουν να ψηφίσουν αυτό ή εκείνο, αλλά δε θα διαμορφώνουν την πολιτική του κόμματός τους, καθώς γι' αυτό υπάρχουν ήδη οι διάφοροι/ες Μπιρμπίλη και Γερουλάνοι.

Ονειρα. Αυτό θέλουν να κάνουν, αλλά λογαριάζουν χωρίς τους εργάτες και την πρωτοπορία τους, τους κομμουνιστές. Λογαριάζουν χωρίς την ιστορική ανάγκη. Νομίζουν πως θα ξεμπερδέψουν με την πολιτική έκφραση της ταξικής πάλης και προσπερνάνε τη νομοτέλεια πως ακόμα κι αν το Κομμουνιστικό Κόμμα αυτοκτονούσε (πολύ θα το 'θελαν αλλά δεν τους κάνουμε τη χάρη), οι εργάτες, η αντικειμενική ανάγκη δηλαδή, θα γεννούσαν νέο ΚΚ. Νομίζουν πως επειδή παρέδωσε σκυτάλη ο Καραμανλής στον Παπανδρέου και ο Κύρκος στον Τσίπρα, νουθετώντας τον να τσοντάρει στο ΠΑΣΟΚ, ξεμπέρδεψαν με τα πολιτικά αποτελέσματα της ταξικής πάλης. Κούνια που τους κούναγε.

Η κρίση μαρτυρά την ανάγκη νεκροθάφτη. Σήμερα ή αύριο αυτό θα γίνει «και θα 'ναι ντάλα μεσημέρι», που 'λεγε κι ένας σύντροφός μας, ο Κώστας Λουλές.

Ας κρατήσουμε τα γεγονότα: Είτε Παπανδρέου τον λένε, είτε Καραμανλή, είτε Κύρκο είτε Τσίπρα, στοχοπροσηλωμένοι είναι άπαντες. Ξέρουν ποιον έχουν απέναντι. Οχι τυπικά το ΚΚΕ ως κάποιον πολιτικό σχηματισμό - πρωτοπορία της εργατικής τάξης, αλλά την ίδια την εργατική τάξη ως τάξη - αυτή καθαυτή - ενάντια σε τάξη, αφού έχει το δικό της κόμμα, την εργατική τάξη που αργά αλλά σταθερά (ακόμα κι όταν με το επίπεδο συνείδησης εκείνης της στιγμής ψηφίζει - για όποιο λόγο ψηφίζει - ένα αστικό κόμμα) πάντα, μα πάντα, ακουμπά στο ΚΚΕ για τη διέξοδο, ακόμα κι όταν βλέπει ως διέξοδο μια μικρή διεκδίκηση, την κατάκτηση ενός μικρού αιτήματος. Είναι αυτό που δε χώνεψαν ποτέ τους οι αστοί.

Ξεσκίστηκαν να πείσουν ότι η στρατηγική του ΚΚΕ ηττήθηκε, τέτοιο μήνυμα θέλουν να περάσουν στην εργατική τάξη για να νιώσει ηττημένη, ξέρουν ότι αυτή ακριβώς η στρατηγική δεν ηττήθηκε. Απόδειξη: Πριν ξημερώσει, ήδη εφαρμόζουν ό,τι η ανάλυση του ΚΚΕ έχει προβλέψει ότι θα κάνουν. Και προσπαθούν να αποτρέψουν τη λαϊκή δράση και τη συμμαχία των ανθρώπων του μόχθου που θα τους αντιμετωπίσει.

Το γεγονός ότι αρθρογράφοι στα οικονομικά έντυπα επιμένουν να βλέπουν την κρίση σαν χρηματοπιστωτικό πρόβλημα (που άρα σηκώνει καλύτερη διαχείριση), δεν αναιρεί το γεγονός ότι κι αυτή και η επόμενη κρίση είναι κρίση υπερπαραγωγής, δηλαδή αξεπέραστο πρόβλημα του συστήματος. Κρατάμε τη διαπίστωσή τους: Η επόμενη κρίση θα σκάσει πιο γρήγορα από την προηγούμενη. Είναι νόμος. Το ξέρουν οι καπιταλιστές. Καλό θα είναι να το καταλάβουν και οι εργάτες. Οχι για να φοβηθούν, αντίθετα για να συγκεντρώσουν έγκαιρα τις δυνάμεις τους και στο ξέσπασμα της κρίσης να κάνουν τη δική τους αντεπίθεση. Κάτι παλιές καραβάνες της αντεπανάστασης δεν καταγγέλλουν τυχαία ότι το ΚΚΕ «περιδιαβαίνει στη χώρα καλώντας σε στρατιωτικού τύπου αντεπίθεση». Γνωρίζουν πως αργά ή γρήγορα θα είναι συγκροτημένοι ταξικοί στρατοί αυτοί που θα αναμετρηθούν. Και πάλι το θέμα αφορά έναν προς έναν τους εργάτες και τις εργάτριες. Οσο πιο γρήγορα κατανοήσουν πως στον πόλεμο μετέχουν είτε ως άκλαφτο θύμα είτε ως μάχιμη δύναμη τόσο πιο εύκολα θα επιλέξουν στρατόπεδο και όπλο ώστε να μην πάνε άκλαφτοι.

Κι επειδή μας έχουν ζαλίσει με το περίφημο 44% του ΠΑΣΟΚ και το 33,5% της ΝΔ ρωτάμε: Αυτοί που ψήφισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συμφωνούν να βγαίνουν στα 67 στη σύνταξη, να 'ναι ο μισθός στα 700 ευρώ και να φιλάνε τα παιδιά κατουρημένες ποδιές για ένα μεροκάματο;

Οχι βέβαια. Ας μην επικαλούνται, λοιπόν, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ την ψήφο των θυμάτων τους σαν έγκριση για ό,τι αντεργατικό σχεδιάζουν μαζί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Αυτό θέλουν να περάσουν στους ψηφοφόρους τους που δε σήκωσαν ακόμη κεφάλι, ότι δεν μπορούν να το κάνουν, για να τους το κατεβάσουν ακόμη πιο πολύ. Εμείς μαζί τους θα βάλουμε πλάτη για να το σηκώσουν εμπιστευόμενοι τη δύναμή τους.

Ασχετο: Τι δεν μπορούν να καταλάβουν διάφοροι; Την απόφαση των κομμουνιστών οικοδόμων να προσφέρουν 250 κόκκινα μεροκάματα για τους νεκρούς της ταξικής πάλης που δικαιούνται το μνημείο τους, όχι γιατί οι νεκροί το ζητάνε, αλλά γιατί οι ζωντανοί γνωρίζουν πως κάθε βήμα τους έχει πίσω του μια ανείπωτη θυσία. Σ' έναν κόσμο που θέλουν να τον μάθουν να λειτουργεί με το «αγοράζω - πουλάω», τέτοιες πράξεις είναι ανήκουστες. Στο δικό μας κόσμο τέτοιες πράξεις είναι ο κανόνας. Γι' αυτό θα χάσουν οι αστοί. Γιατί η κοινωνική εργασία και η συνείδηση που παράγεται στην εξέλιξη της ταξικής αντιπαράθεσης είναι πιο ισχυρή από το ατομικό κέρδος.