Ούτε εύσημα πρωτοτυπίας ούτε την πατρότητα μπορεί να διεκδικήσει ο Κ. Καραμανλής για το όραμα της Ελλάδας μετά το 2011 που παρουσίασε προχτές το βράδυ στη Θεσσαλονίκη. Ακριβώς γιατί το ίδιο όραμα έχουν όλες οι κυβερνήσεις της ΕΕ, οι οποίες θέλουν να το κάνουν πράξη μέσα από την υλοποίηση του ευρωσχεδίου εξόδου από την κρίση. Διακηρυγμένος στόχος των κυβερνήσεων των 27 κρατών - μελών της ΕΕ, όπως αποτυπώθηκε στη Σύνοδο Κορυφής του περασμένου Ιούνη, είναι να αξιοποιηθεί η κρίση ως ευκαιρία για να απαλλαγούν από τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων, από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, από τα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης, κ.ο.κ. Οπως χαρακτηριστικά αναφερόταν στο κείμενο των συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής ζήτημα πρώτης προτεραιότητας είναι "η προετοιμασία των αγορών εργασίας για τη μελλοντική ανάκαμψη, μέσω της δημιουργίας φιλικού περιβάλλοντος για την επιχειρηματικότητα...". Το όραμα αυτό αντέγραψε ο πρωθυπουργός, επιλέγοντας απλά να δώσει έμφαση στην "απαλλαγή από την αιχμαλωσία των ελλειμμάτων και του χρέους". Δεν είπε όμως ότι απαλλαγή από τα ελλείμματα και το χρέος σημαίνει απλά διάλυση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, γενίκευση των ελαστικών σχέσεων απασχόλησης, συμπίεση γενικότερα του κόστους εργασίας, αποκρύπτοντας ότι τα ελλείμματα και το χρέος θα τα πληρώσει η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα αν και δεν ευθύνονται στο ελάχιστο γι' αυτά. Με λίγα λόγια, το όραμα του Κ. Καραμανλή, όραμα της αστικής τάξης και του ΠΑΣΟΚ, είναι εφιάλτης για τον εργαζόμενο λαό. Ο δικός τους εφιάλτης είναι να ενισχυθεί το ΚΚΕ για να δυναμώσει η λαϊκή αντεπίθεση.