Ο θάνατος του 67χρονου νυχτοφύλακα Βασίλη Καραθόδωρου, συνταξιούχου του ΟΓΑ, στη Νέα Αγχίαλο Βόλου, «φωτίζει» μια άλλη πλευρά της εγκληματικής αλυσίδας των παραγόντων που οδηγούν στα εργατικά «ατυχήματα». Γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση σημασία δεν έχει μόνο ο τρόπος που 67χρονος έχασε τη ζωή του, αλλά και από μόνο του το ίδιο το γεγονός, ότι ένας 67χρονος υποχρεωνόταν να δουλεύει. Και μάλιστα να δουλεύει νύχτα!

Θα μπορούσε άραγε να υπάρχει «ιδανικότερη» συνθήκη για ένα ακόμα έγκλημα σε βάρος εργατών; Σίγουρα όχι. Ας αναλογιστούμε λοιπόν: Συνταξιούχος αγρότης, φορτωμένος με μισό αιώνα σκληρής χειρωνακτικής δουλειάς στα χωράφια. Και τώρα, που πρέπει να ξαποστάσει. Να χαρεί τα γηρατειά του. Να χαρεί ίσως τα εγγόνια του. Αυτός παραμένει δεμένος στο μαγκανοπήγαδο της ανάγκης. Με 330 ευρώ σύνταξη πώς να τα βγάλει πέρα; Τι να πρωτοπληρώσει, τα έξοδα του σπιτιού, το ψωμί στο τραπέζι, τα φάρμακα; Να πώς καταλήγει κανείς στα 67 του χρόνια να στέκεται έξω από μια πύλη και να ξαγρυπνά. Να πώς υποχρεώνεται να δουλεύει λέει με σύμβαση έργου! Βλέπετε, και εδώ υπάρχει μια άλλη πλευρά, τα νέα εργασιακά φρούτα αφορούν όχι μόνο τους νέους εργαζόμενους αλλά και τους γεροντότερους. Η «γαλάζια» διοίκηση του Συνεταιρισμού «ΔΗΜΗΤΡΑ» όπου δούλευε νυχτοφύλακας, λειτουργεί με κριτήριο το κέρδος. Τίποτα άλλο δε μετράει. Και ίσως σ' αυτό το συνεταιρισμό ο άτυχος ξωμάχος να παράδινε τη σοδειά του στα νιάτα του. Τώρα όμως οι συνεταιρισμοί πρέπει να δουλέψουν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια... Αυτά μας λένε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, έτσι προστάζει η ΕΕ.

Μετά απ' αυτά, πράγματι ο θάνατος του συνταξιούχου δεν έχει τίποτα το περίεργο... Την περασμένη Δευτέρα το βράδυ, περίπου στις 11, πήγε να κλείσει τη μεγάλη πύλη της επιχείρησης. Τα ροδάκια της πόρτας δεν άντεξαν το μεγάλο βάρος της εξώπορτας, ήταν βλέπεις και ασήκωτη, - ούτε οι πύλες του Παραδείσου να ήταν - είχε 11 μέτρα πλάτος και 2 μέτρα ύψος - αλλά για κακή του «τύχη» είχε μόνο ένα στήριγμα. Το στήριγμα έσπασε, η πόρτα αποκολλήθηκε και ο μπαρμπα-Βασίλης πέταξε... Ισως αν ήταν νεότερος, ίσως αν δεν κουβαλούσε στις πλάτες του 50 χρόνια σκληρής δουλειάς στα χωράφια, τα ποδάρια του να προλάβαιναν να κάνουν ένα πήδημα στο πλάι...

Αλλά είπαμε, η «κακιά στιγμή» και το βάρος της πόρτας. Σε κάθε περίπτωση, οι συνθήκες του συμβάντος ερευνούνται όπως λένε πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις οι αρμόδιες υπηρεσίες.

Εξάλλου, γιατί ένας 67χρονος δεν πρέπει να δουλεύει; Η Ευρωπαϊκή Ενωση και τα κόμματά της το έχουν κάνει σημαία. Το υπαγορεύει και η Στρατηγική της Λισαβόνας. Του δώσανε και ονομασία. «Ενεργός Γήρανση». Διότι οι συνταξιούχοι πρέπει να γίνουν δημιουργικοί. Να μη χάνουν το χρόνο τους στα καφενεία. Και τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε το ασφαλιστικό. Τα ταμεία κινδυνεύουν. Γι' αυτό πρέπει να γίνει μακρύς ο εργάσιμος βίος. Τόσο μακρύς που να φτάνει μέχρι ...τον τάφο.