Κάτω από τον τίτλο «Κοινή δέσμευση για την απασχόληση» και με την επίκληση της οικονομικής κρίσης, η Κομισιόν θέτει προς συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της ερχόμενης Πέμπτης ένα κείμενο κατευθύνσεων που υπαγορεύει (πέρα από τη γενναία ενίσχυση των επιχειρηματιών στο όνομα της εξασφάλισης και της διατήρησης θέσεως εργασίας) την αξιοποίηση της εκπαίδευσης και κατάρτισης ακόμα πιο έντονα στην υπηρεσία της αγοράς, των μονοπωλίων, των πολυεθνικών, του κεφαλαίου.

Αναφερόμαστε στο έγγραφο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με αριθμό «COM(2009)257 τελικό» (που σημαίνει ότι είναι ένα ήδη αποφασισμένο κείμενο και κατά κανόνα αυτά τα κείμενα εγκρίνονται και από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο), που δεν κάνει τίποτε παραπάνω από το να επαναφέρει τις κατευθύνσεις του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας με μεγαλύτερη ένταση σήμερα, στο όνομα της κρίσης. Απλά θυμίζουμε ότι πρόκειται για κατευθύνσεις και πολιτικές συναποφασισμένες στη χώρα μας από τις πολιτικές δυνάμεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ και προσφάτως του ΛΑ.Ο.Σ. με διάφορα προσχήματα και επιχειρήματα από κάθε πολιτική δύναμη.

Στην εν λόγω ανακοίνωση αναφέρεται ότι η κατάρτιση μπορεί όχι μόνο να καλύπτει φαινομενικά την ανεργία, αλλά και να απαλλάσσει τους επιχειρηματίες από το κόστος της απόλυσης και της επαναπρόσληψης.

Γράφει συγκεκριμένα: «Οι προσωρινές βραχύχρονες εργασιακές ρυθμίσεις έχουν αποβεί αποτελεσματικές (...) ειδικά δε εάν συνοδεύονται (...) από κατάρτιση. Αποτελούν σημαντική παράμετρο των αρχών της ΕΕ για ευελιξία με ασφάλεια (...) Χάρη στις εν λόγω ρυθμίσεις οι επιχειρήσεις μπορούν να αποφύγουν το υψηλό κόστος που συνεπάγεται ενδεχόμενη απόλυση και επαναπρόσληψη».

Πέρα από το χαρακτήρα της κατάρτισης, μπαίνει όμως πιο βαθιά και στο ρόλο που αυτή πρέπει να έχει, προκειμένου να προσαρμοστεί καλύτερα στις μαθήσεις εκείνες που απαιτούν οι επιχειρηματίες, προκειμένου να βγάζει τους αποφοίτους εκείνους που θέλει να έχει το κεφάλαιο ως εργαζόμενους. Γι' αυτό και αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στις περίφημες δεξιότητες και στην ενίσχυσή τους.

Λέει σχετικά: «Ακόμη και μεσούσης της κρίσης, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλές κενές θέσεις εργασίας στην Ευρώπη λόγω ελλιπούς αντιστοίχισης μεταξύ των προσφερόμενων δεξιοτήτων και των αναγκών της αγοράς εργασίας».

Και προκειμένου η εκπαίδευση κι η κατάρτιση να υπηρετούν καλύτερα τις απαιτήσεις του κεφαλαίου (κόντρα στην ολοκληρωμένη μόρφωση και την ανάπτυξη της προσωπικότητας, που είναι επικίνδυνη γιατί μπορεί να οδηγήσει στην αμφισβήτηση της εξουσίας του κεφαλαίου), η Κομισιόν, προτείνει μέτρα που μπορούν να λάβουν τα κράτη - μέλη κάτω από τον εύγλωττο τίτλο: «Αναβάθμιση δεξιοτήτων, αντιστοίχιση με τις ανάγκες της αγοράς».

«Η εκπαίδευση και η κατάρτιση πρέπει να συνδεθούν ακόμη περισσότερο με τις ανάγκες της αγοράς(...): οι νέοι χρειάζεται να έχουν τις σωστές δεξιότητες προκειμένου να μπορέσουν να επωφεληθούν από τις σημερινές ευκαιρίες απασχόλησης καθώς και τις απαραίτητες εγκάρσιες δεξιότητες ώστε να μπορούν να προσαρμόζονται σε μια γρήγορα μεταβαλλόμενη αγορά εργασίας. Η έλλειψη αναγνώρισης των δεξιοτήτων και ικανοτήτων που αποκτώνται στο πλαίσιο της άτυπης μάθησης, εμποδίζει τις ευκαιρίες απασχόλησης».

Που σημαίνει: Το περιεχόμενο της εκπαίδευσης να υμνεί το κεφάλαιο και τον καπιταλισμό ως μονόδρομο, να αναπτύσσονται δεξιότητες που θα κάνουν τους αυριανούς εργαζόμενους ανεκτικούς απέναντι στην ανεργία και την ημιαπασχόληση, εργαζόμενους που θα θεωρούν δικό τους λάθος αν δεν καταφέρουν να... πιάσουν μια από τις πενιχρές «ευκαιρίες» κακοπληρωμένης δουλειάς (αυτό υπονοούν με τις εγκάρσιες ή αλλιώς κοινωνικές δεξιότητες). Και στο ίδιο πνεύμα της πλήρους αποδιάρθρωσης της εκπαίδευσης σε δεξιότητες υποταγής, ζητούν την αναγνώριση της άτυπης μάθησης, δηλαδή το να θεωρείται κατοχυρωμένο προσόν αντίστοιχο του τίτλου σπουδών, η κάθε εργασιακή ή κοινωνική εμπειρία.

Συνεχίζει η Κομισιόν: «Διάφορες συμπράξεις μεταξύ πανεπιστημίων και επιχειρήσεων αποσκοπούν στη βελτίωση του διδακτικού προγράμματος, της επιχειρηματικότητας και της μεταβίβασης γνώσης. Οι πρωτοβουλίες αυτές πρέπει να αποτελέσουν γενική πρακτική και να προσφέρουν τη βάση για τα προγράμματα εκπαίδευσης και κατάρτισης». Υπαγορεύει δηλαδή το ολοκληρωτικό ξεπούλημα των πανεπιστημίων και της επιστήμης στο σκοταδισμό του κεφαλαίου. Οποιαδήποτε αλήθεια επιστημονικά τεκμηριωμένη, εφόσον αντιπαλεύει τα επιχειρηματικά συμφέροντα, πρέπει να αντικατασταθεί από το σκοταδισμό του κεφαλαίου, λένε στην ουσία.

«Τα κράτη - μέλη πρέπει να (...) προβλέπουν τις μελλοντικές ανάγκες σε δεξιότητες και να αντιστοιχίζουν καλύτερα τη ζήτηση και την προσφορά δεξιοτήτων στους τομείς και στους κλάδους παραγωγής που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση», λέει η Κομισιόν. Πώς όμως μέσα στην άναρχη εξέλιξη του καπιταλισμού, χωρίς κεντρικό σχεδιασμό, θα μπορέσουν να προβλεφθούν οι μελλοντικές ανάγκες της οικονομίας και του κάθε κλάδου της; Αυτό δεν μπορεί να το απαντήσει η ΕΕ. Εξάλλου, δεν το έχει απαντήσει ο καπιταλισμός εδώ και διακόσια τόσα χρόνια... Η προτροπή, λοιπόν, για προβλέψεις των μελλοντικών αναγκών των κλάδων της οικονομίας, αποτελεί κατ' αρχήν μια αυταπάτη, και κατά δεύτερο λόγο, είναι απλώς μια προτροπή να είναι μονίμως η εκπαίδευση υποταγμένη κι έτοιμη να διδάξει υπέρ των συμφερόντων του εκάστοτε επιχειρηματία, να κατευθύνει σπουδαστές (βλ. εργατικό δυναμικό) όχι εκεί που έχουν κλίση κι εκεί που έχει ανάγκη η κάθε χώρα με βάση τις ανάγκες του λαού, αλλά σε εκείνους τους κλάδους που έχει ανάγκη το κεφάλαιο.

Η Κομισιόν καλεί τα κράτη - μέλη «να προβούν στην άμεση ανάπτυξη στρατηγικών για τη μείωση της πρόωρης αποχώρησης από το σχολείο» και προτείνει μέτρα όπως «επιδόματα σχολικής φοίτησης· ευέλικτες και εναλλακτικές δυνατότητες φοίτησης στα σχολεία και στα ιδρύματα επαγγελματικής εκπαίδευσης». Στην ουσία, παραδέχεται ότι ένα μεγάλο ποσοστό νέων αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το σχολείο κυρίως για να δουλέψουν και να μπορέσουν να ζήσουν. Στόχος τους είναι όπως ομολογούν, αυτό το ποσοστό να περιοριστεί στο 10%! Δηλαδή, όχι μόνο ομολογούν ότι είναι πολύ μεγαλύτερο, αλλά παραδέχονται ότι οι λόγοι που οι νέοι εγκαταλείπουν το σχολείο είναι βιοποριστικοί γι' αυτό και προτείνουν «επιδόματα» και «εναλλακτική φοίτηση» (δηλαδή σχολείο και δουλειά ταυτόχρονα). Αν αυτό δεν είναι μεσαίωνας, τότε τι είναι;

Και το κερασάκι στην τούρτα είναι η πρόταση της Κομισιόν για: «Στήριξη των οργανώσεων νέων όσον αφορά την παροχή κατάρτισης και βοήθειας σε όσους αποχωρούν από το σχολείο ή το εγκαταλείπουν». Δηλαδή, η κατεύθυνση ενός πακτωλού χρημάτων στις ΜΚΟ που, υποκαθιστώντας την υποχρέωση του κράτους για καθολική ενιαία δημόσια και δωρεάν μόρφωση για όλα τα παιδιά μέχρι τα 18 τους χρόνια... θα αναλάβουν να μετεξελιχθούν ακόμα και σε ιδρύματα κατάρτισης!