Εξετάζοντας τη μάχη των ευρωεκλογών και τη συμμετοχή των ΚΚ σε αυτήν την αναμέτρηση μπορούν να εξαχθούν ορισμένα πρώτα χρήσιμα συμπεράσματα για τον ταξικό χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας και τα εμπόδια που αυτή βάζει στην πάλη των κομμουνιστών. Συμπεράσματα για τα βήματα που γίνονται στη δράση ΚΚ που μάχονται κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού σε πολύ δύσκολες συνθήκες, συμπεράσματα για το ρόλο του οπορτουνισμού.

Υπάρχει πάγια στρατηγική προσπάθεια να υλοποιηθεί το σχέδιο της αστικής τάξης, να χτυπηθεί αποφασιστικά όχι μόνο το εργατικό κίνημα, αλλά πρώτα από όλα η πρωτοπορία του, το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτή η προσπάθεια έχει επιταχυνθεί ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, με προφανή στόχο να διατηρηθούν και να διευρυνθούν τα κεκτημένα της αστικής τάξης σε βάρος του κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη.

Η ελληνική εκδοχή αυτής της προσπάθειας είχε ξεκινήσει από παλιότερα και πήρε διαστάσεις συγκροτημένης εκστρατείας με ρόλους και καταμερισμό μπροστά στις ευρωεκλογές. Αυτή η επίθεση, που αντιμετωπίστηκε από το ΚΚΕ σε μεγάλο βαθμό, δεν αποτελεί ελληνικό φαινόμενο και πρωτοτυπία. Η μήτρα της βρίσκεται στην ίδια την ΕΕ και στα περισσότερα κράτη - μέλη της όπου οξύνεται η επίθεση απέναντι στα ΚΚ, με απαγορεύσεις, ωμό αντικομμουνισμό, με κύριο όχημα την εξίσωση φασισμού - κομμουνισμού.

Σε Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, η νομοθεσία απαγορεύει τη δράση των ΚΚ, στην Τσεχία την Κομμουνιστική Νεολαία. Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις ηγετικά στελέχη των κομμάτων βρέθηκαν στη φυλακή, ενώ πολλοί έχουν στερηθεί των πολιτικών τους δικαιωμάτων. Στην Πολωνία εξακολουθεί να ισχύει το άρθρο 13 του Συντάγματος, που ταυτίζει τον κομμουνισμό με το φασισμό. Στην Ουγγαρία απαγορεύεται η χρησιμοποίηση των σοσιαλιστικών συμβόλων.

Στην «πολιτισμένη» Γερμανία εξακολουθεί να ισχύει η απαγόρευση εργασίας στο δημόσιο για τους κομμουνιστές. Καθεστώς που ισχύει και σε Τσεχία, Πολωνία, Βουλγαρία, Ρουμανία, όπου εφαρμόζεται ο νόμος «περί κάθαρσης» του κρατικού μηχανισμού. Οι πιέσεις επίσης δε μένουν απλά στην εκλεπτυσμένη απαίτηση να ελέγξουν τα οικονομικά των ΚΚ, όπως έχει επιχειρηθεί εδώ και χρόνια στην Πορτογαλία ενάντια στο Πορτογαλικό ΚΚ και που εδώ στην Ελλάδα αποτέλεσε κύριο άξονα της προβοκάτσιας που στήθηκε ενάντια στο ΚΚΕ. Προχωράνε ακόμα πιο πολύ, ζητώντας από ΚΚ σε αρκετές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης να παραδώσουν τις οργανωτικές λίστες μελών τους, με ονόματα και διευθύνσεις, επιβεβαιώνοντας το ταξικό αντιλαϊκό περιεχόμενο της αστικής «δημοκρατίας» της ΕΕ και τον κατασταλτικό ρόλο της λεγόμενης «αστικής νομιμότητας».

Ετσι τα κομμουνιστικά κόμματα σε πολλές χώρες πριν δώσουν τη μάχη της ψήφου είχαν να δώσουν άνιση μάχη προηγούμενα για να συλλέξουν δεκάδες χιλιάδες υπογραφές υποστήριξης, έτσι ώστε να έχουν δικαίωμα απλά να κατέβουν στις εκλογές. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το Ουγγρικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα, για να κατέβει στις εκλογές, μάζεψε πρώτα πάνω από 25.000 υπογραφές, δηλαδή όλα τα στοιχεία της ταυτότητας αυτών των χιλιάδων υποστηρικτών του. Ας φανταστεί κανείς τι δυσκολίες είχαν οι κομμουνιστές στη Ρουμανία που, για να έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν, έπρεπε να συγκεντρώσουν 200.000 τέτοιες υπογραφές!

Πολλά ΚΚ, που υπερνίκησαν την τρομοκρατία συλλογής υπογραφών, έπρεπε να πληρώσουν κιόλας δυσβάστακτα οικονομικά ποσά, που ισοδυναμούν με οικονομική τους εξόντωση, ως εγγύηση για να κατέβουν απλά σε μια εκλογική μάχη. Τέτοιοι όροι συχνά αναγκάζουν ΚΚ, όπως π.χ. το Κόμμα των Βούλγαρων Κομμουνιστών, να κάνουν ακόμα κι επιλογή για το πού θα προσανατολιστούν να κατέβουν (εθνικές ή ευρωεκλογές), αδυνατώντας να συμμετέχουν στις ευρωεκλογές για οικονομικούς λόγους. Ακόμα κι αν κάποιοι καταφέρουν να συμμετέχουν, αντιμετωπίζουν το όριο για την εκλογή βουλευτών που είναι απαγορευτικό, με φωτογραφικές διατάξεις για τα ΚΚ όπως π.χ. στη Φινλανδία (6%) ή, κι εκτός ΕΕ, στην Τουρκία το εξωφρενικό 10% όριο εισόδου στη βουλή.

Με λίγα λόγια, όπου πάνε να σηκώσουν κεφάλι οι κομμουνιστές, όπου μπαίνουν τα θεμέλια ιδεολογικής και πολιτικής ανασυγκρότησης των ΚΚ, έχει στηθεί ένας πολυπλόκαμος προληπτικός μηχανισμός για να εμποδίσει τη δράση τους και να ματαιώσει και την κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση. Για να τσακιστεί με κάθε τρόπο η επαναστατική στρατηγική των κομμουνιστών, για να χτυπηθεί και η παραμικρή σκέψη και υπόνοια γι' αυτό που ποινικοποιείται και μόνο ως απλή αναφορά στα καταστατικά των ΚΚ της ΕΕ ...« κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής», όπως έγινε με την Κομμουνιστική Ενωση Νεολαίας Τσεχίας, που για αυτό το λόγο με απόφαση δικαστηρίου τέθηκε εκτός νόμου.

Αν στην Ελλάδα η αποχή είναι πρωτοφανέρωτη, αποτελεί σχεδόν σε όλη την ΕΕ χρόνια τώρα δοκιμασμένη λύση για να εγκλωβίζεται η διαμαρτυρία σε ανώδυνα μονοπάτια, για να παγιώνεται η μοιρολατρία και να τη βγάζουν καθαρή η ΕΕ και τα κόμματα που την υπηρετούν. Παράλληλα, το τελικό συνολικό ποσοστό συμμετοχής 43% για όλη την ΕΕ και τα ποσοστά της τάξης του 19% στη Σλοβακία, 20% στη Λιθουανία, 24% στην Πολωνία, 27% στη Ρουμανία, 28% στη Σλοβενία , 36% στην Ουγγαρία, 37% στη Βουλγαρία αποδεικνύουν περίτρανα πόσο μεγάλος βιασμός της αλήθειας έγινε από τους εγχώριους και διεθνείς απολογητές της ΕΕ, που μιλούσαν για δήθεν ...ουρές που κάνουν οι λαοί για να μπουν στην ΕΕ.

Παρακολουθήσαμε και σε αυτήν την εκλογική μάχη να γίνεται εναλλαγή των φιλελευθέρων με τους σοσιαλδημοκράτες, δίχως ιδιαίτερη δυσκολία, με την κατευθείαν μετάγγιση δυνάμεων από τους μεν στους δε. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις η Ισπανία, η Μεγάλη Βρετανία και η Ουγγαρία, που η αντιλαϊκή πολιτική και η φθορά των σοσιαλδημοκρατών στη δίνη της κρίσης αναδεικνύει ως «νέους» πρόθυμους διαχειριστές τους φιλελεύθερους. Αντίστροφο παράδειγμα τέτοιας μετάγγισης με αποδέκτη τους σοσιαλδημοκράτες αυτή τη φορά, είχαμε σε αυτές τις ευρωεκλογές στη Σλοβενία και τη Μάλτα.

Την ίδια στιγμή το χτύπημα των κομμουνιστών, η φθορά του εργατικού λαϊκού κινήματος έχει ως κύριο άξονα τον οπορτουνισμό. Με άξονα το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), αυτό το μηχανισμό μετάλλαξης κομμουνιστικών κομμάτων, εδώ και χρόνια υπηρετείται αυτός ο σχεδιασμός. Παρ' όλ' αυτά οι δυνάμεις του ΚΕΑ δέχτηκαν μια σειρά από πλήγματα.

Τα πολυδιαφημισμένα κόμματα του ΚΕΑ δεν απέδωσαν παντού όπου κατέβαιναν, ούτε αυτά τα αναμενόμενα που είχε επενδύσει για αυτά η άρχουσα τάξη. Δεν ήταν μόνο ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα που η δημοσκοπική ευφορία στις εκλογές εξανεμίστηκε στην κάλπη, αλλά και η ατμομηχανή του ΚΕΑ, η «Αριστερά» της Γερμανίας που τα αποτελέσματα των εκλογών δεν επιβεβαίωσαν τις αρχικές τους μεγαλοστομίες και τους διθυράμβους. Φαίνεται ότι η στρατηγική ενσωμάτωσής τους γίνεται αντιληπτή από τους λαούς έγκαιρα, ακόμα και στην περίοδο που μαζεύουν την «προίκα» τους, που καταθέτουν αργότερα στη συνεργασία τους με τη σοσιαλδημοκρατία.

Στη δε Ιταλία οι προηγούμενοι πρόεδροι και πρωτεργάτες του ΚΕΑ, αφού έμειναν εκτός ιταλικής βουλής, τώρα έμειναν κι εκτός ευρωβουλής. Ακόμα ένα παράδειγμα που δόθηκε ιδιαίτερη φροντίδα να «ανθίσει» ήταν η αντικαπιταλιστική εκδοχή του οπορτουνισμού του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος στη Γαλλία, που κι αυτό απέτυχε να εκλέξει ευρωβουλευτή.

Η δυσκολία που είχαν οι δυνάμεις του ΚΕΑ αλλά και συνολικά ο οπορτουνισμός σε αυτές τις ευρωεκλογές προκύπτει από το γεγονός ότι σε όλη την ΕΕ υπάρχει εδώ και χρόνια μεγάλη γκάμα κι άλλων αναχωμάτων που ανά πάσα στιγμή και κατά περίπτωση πριμοδοτούνται και προτιμούνται από την αστική τάξη.

Είδαμε και σε αυτές τις ευρωεκλογές την ενίσχυση ακροδεξιών ρατσιστικών κομμάτων από τη μια σε χώρες όπως η Ολλανδία, η Αυστρία, η Αγγλία, η Δανία, η Ουγγαρία και η Ρουμανία, ενώ και στην Ελλάδα η ενίσχυσή τους είναι ενδεικτική. Για να προχωρήσουν πιο αποφασιστικά, μπροστά και στην κρίση, γενικότεροι αντιδραστικοί σχεδιασμοί των μονοπωλίων επιστρατεύεται η ακροδεξιά που συμπράττει στη διαχείριση συμφωνώντας με τον ευρωμονόδρομο και σπέρνοντας το φόβο και τη διαίρεση ανάμεσα στους εργάτες.

Τα δε πράσινα κόμματα με την ενίσχυσή τους σε χώρες όπως η Γαλλία και το Βέλγιο επιβεβαιώνουν το ρόλο της χρήσιμης εφεδρείας τους για το καπιταλιστικό σύστημα και τη διαχείρισή του σε συνθήκες που πρέπει να προχωρήσουν οι «πράσινες» αναδιαρθρώσεις που θα φέρουν νέα κέρδη στο κεφάλαιο.

Ολα τα αναχώματα που επιστρατεύονται, οπορτουνιστές ακροδεξιοί ευρωσκεπτικιστές, θεωρούν «ιερά και απαραβίαστα» και τον ευρωμονόδρομο και όλες τις βασικές ευρωσυνθήκες του με πρώτη αυτή του Μάαστριχτ.

Το ποιοτικό βήμα που συντελέστηκε με την υιοθέτηση για πρώτη φορά μιας Κοινής Διακήρυξης από 21 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα χωρών της ΕΕ αποτελεί σημαντική υπόθεση, που απελευθέρωσε σημαντικές δυνατότητες μαχητικής απάντησης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στις χώρες της ΕΕ στην επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου. Μια επίθεση επεξεργασμένη που στοχεύει πρώτα απ' όλα όχι απλά στην εκλογική συρρίκνωση των ΚΚ αλλά και στην ολοκληρωτική μετάλλαξή τους και εκτροπή τους από την αποστολή τους να οδηγήσουν την εργατική τάξη στη δική της εξουσία. Γνωρίζουν καλά ότι το τσάκισμα των ΚΚ αποτελεί τον καθοριστικό όρο για να έχουν «ήσυχο το κεφάλι τους» από το φόβο της ανασύνταξης του ταξικού εργατικού κινήματος.

Η συνεννόηση, η αλληλεγγύη και η κοινή δράση που αναπτύχθηκε τους προηγούμενους μήνες μπροστά στις ευρωεκλογές ανάμεσα στα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη. Βοηθά στον προσανατολισμό της ανάπτυξης του κομμουνιστικού κινήματος σε κάθε χώρα, για να ατσαλώνεται η δράση των κομμουνιστών σε συνθήκες μεγάλης ιδεολογικοπολιτικής επίθεσης και ωμού αντικομμουνισμού.

Σαν γενική εικόνα, η ισχυροποίηση ορισμένων ΚΚ σε συνθήκες κρίσης, η κάθοδος αρκετών ΚΚ για πρώτη φορά αυτοτελώς ξεκόβοντας από τη σοσιαλδημοκρατία και η αύξηση της εκλογικής τους δύναμης, αποτελούν αξιόλογα στοιχεία. Η δε εκλογή ως ευρωβουλευτή του σ. Αλφρεντ Ρούμπιξ, διωκόμενου κομμουνιστή όλα αυτά τα χρόνια, πρόεδρου του Σοσιαλιστικού Κόμματος Λετονίας, αποτελεί γροθιά στον αντικομμουνισμό.

Σε μια σειρά από χώρες Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα αναμετρήθηκαν με την ΕΕ και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, καλώντας σε ρήξη με αυτή, παρότι συνειδητά επιδιώχθηκε από την άρχουσα τάξη σε κάθε χώρα - και βεβαίως και στην Ελλάδα - να μην τεθεί ως ζήτημα η ίδια η ΕΕ κατά την προεκλογική αντιπαράθεση. Οπως και να έχει όμως τέθηκαν σε συζήτηση ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ίδια τη στρατηγική των κομμουνιστών που δεν μπορεί να χωρέσει ή να υπηρετηθεί στα πλαίσια της ΕΕ και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτή η συζήτηση, η αναμέτρηση με τις αντιφάσεις και τις συγχύσεις και τον οπορτουνισμό αντικειμενικά οδηγούν στην αναπόφευκτη απάντηση που πρέπει να δοθεί πρώτα από όλα από κάθε ΚΚ σε κάθε χώρα. Με τα μονοπώλια ή με το λαό;

Προβάλλει δηλαδή αργά ή γρήγορα η ανάγκη της ρήξης με την ΕΕ αλλά και με το ΚΕΑ που θεωρεί τη στήριξη της ΕΕ ως μονόδρομο. Αυτό φάνηκε και με τη στάση του Ουγγρικού Εργατικού Κομμουνιστικού Κόμματος που αποχώρησε από το ΚΕΑ λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές.

Αναδείχθηκε κι από αυτές τις ευρωεκλογές ότι το ιδεολογικοπολιτικό μέτωπο απέναντι στον οπορτουνισμό αποτελεί όχι μόνο κρίσιμο αλλά και καθοριστικό όρο για να ξεπεραστούν οι δυσκολίες και η κρίση που αντιμετωπίζει το κομμουνιστικό κίνημα στην Ευρώπη. Αποδεικνύεται πιο καθαρά σήμερα ότι η συσπείρωση δυνάμεων πρέπει να έχει ταξικό αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο, να απαντά στη συνολική στρατηγική του κεφαλαίου. Στις χώρες της Ευρώπης όμως φανερώθηκε ότι είναι ανάγκη να αντιστοιχηθεί η ποιότητα των ιδεολογικοπολιτικών δεσμών με την εργατική τάξη σε βαθμό που να αποκτιέται αντοχή στην πίεση και τα χτυπήματα στα ΚΚ που εδώ και χρόνια έχουν συστηματοποιηθεί και η επίθεση ενάντιά τους είναι βαθιά και επεξεργασμένη.

Η ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις ενώσεις του, ενάντια στην ίδια την ΕΕ αποτελεί κρίσιμο όρο για τη συνέχεια.

Πολλά ακόμα απομένουν να γίνουν. Το ΚΚΕ σε συνεργασία με τα άλλα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα που είχε κοινή δράση μαζί τους θα εξετάσουν τα γενικότερα εκλογικά αποτελέσματα στην ΕΕ και σε κάθε κράτος - μέλος της.

Στόχος είναι να μελετηθεί και να γενικευθεί η πείρα, να γίνει εφόδιο στο ξεπέρασμα της κρίσης του κομμουνιστικού κινήματος, στην απόκτηση ενιαίας στρατηγικής των ΚΚ απέναντι στον ιμπεριαλισμό, στη μαχητική προώθηση του σοσιαλισμού ως μόνης πραγματικής διεξόδου.