Κάτω από τον εύηχο όρο «αξιολόγηση» ή «διασφάλιση της ποιότητας», η ΕΕ καλύπτει το βασικό εργαλείο ελέγχου που έχει θεσπίσει και οργανώσει, προκειμένου να ελέγχει και να προωθεί την εκπαιδευτική της πολιτική. Η αξιολόγηση προβάλλεται ως λύση από τις αστικές δυνάμεις ενώ ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για «ακαδημαϊκή αξιολόγηση». Βέβαια, το περιεχόμενο της ...«ακαδημαϊκότητας» στον καπιταλισμό δεν προσδιορίζεται από τις ανάγκες του λαού, αλλά από τα συμφέροντα της τάξης που έχει στα χέρια της την εξουσία. Αυτή η τάξη, η αστική, είναι που ...χρωματίζει, που δίνει περιεχόμενο στις «ακαδημαϊκές» αξίες, αξίες που φυσικά θα αλλάξουν άρδην όταν αλλάξει χέρια η εξουσία. Γι' αυτό και η επίκληση, σήμερα, εννοιών, όπως «ποιότητα» ή «ακαδημαϊκά κριτήρια», χρησιμοποιούνται μόνο για να δημιουργούν αυταπάτες στο λαό. Στην πραγματικότητα, όπως και να τη βαφτίσουν, η αξιολόγησή τους είναι εργαλείο πιο στενής σύνδεσης της εκπαίδευσης με τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Η ΕΕ πάνω στο ζήτημα της αξιολόγησης είναι ξεκάθαρη και δεν επιδέχεται αμφισβητήσεις για δήθεν ακαδημαϊκά κριτήρια. Το κείμενο «Διασφάλιση της ποιότητας στα πανεπιστήμια» (2005) αναφέρεται στα κριτήρια της αξιολόγησης: «Στην προμετωπίδα των διαδικασιών της εξωτερικής διασφάλισης της ποιότητας βρίσκονται τα συμφέροντα των σπουδαστών και των άλλων εμπλεκομένων, όπως των εκπροσώπων της αγοράς εργασίας». Από πού κι ως πού όμως είναι κοινό το συμφέρον του σπουδαστή και αυριανού εργαζομένου με αυτό του εργοδότη; Στο ίδιο κείμενο της ΕΕ προβλέπεται επίσης η απαγόρευση στα ιδρύματα να απονέμουν πτυχία και η στέρηση της χρηματοδότησής τους στην περίπτωση που δεν αξιολογηθούν από κάποια εταιρεία του ευρωπαϊκού μητρώου! Κι αυτές οι πολιτικές της ΕΕ έχουν ήδη αρχίσει να εφαρμόζονται και στη χώρα μας από την κυβέρνηση της ΝΔ με την πλήρη συναίνεση ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ στο πρόγραμμά του και στις τοποθετήσεις του κλίνει σε όλες τις πτώσεις και διαρκώς την «αξιολόγηση», ενώ ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι δε χρηματοδοτεί επαρκώς και δεν προωθεί την «αξιολόγηση»...

Για τις βαθμίδες της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η «αξιολόγηση» εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων θα επιφέρει αναπόφευκτα την κατηγοριοποίηση των σχολείων και την ανάπτυξη διαφοροποιημένων προγραμμάτων και - με δεδομένη την υποχρηματοδότηση - θα οδηγήσει στην αναζήτηση πόρων από την προβολή και τη διαφήμιση του «προϊόντος» και την επιχειρηματική δραστηριότητα των σχολείων. Αυτά είναι τα αποτελέσματά της όπου έχει εφαρμοστεί ήδη, αυτά θα έρθουν σε λίγο και στη χώρα μας.

Το κύριο πρόβλημα της εκπαίδευσης, όμως, δεν είναι ποσοτικό ζήτημα ώστε να αντιμετωπιστεί με δείκτες και θεσμούς αξιολόγησης. Ο λαϊκός έλεγχος, προγραμματισμός και απολογισμός της εκπαιδευτικής διαδικασίας εξαρτάται ουσιαστικά από το είδος της κρατικής εξουσίας και της πολιτικής της, από τους ταξικούς σκοπούς της που εκφράζονται και στην εκπαιδευτική πολιτική. Ετσι, όταν ο σκοπός της εκπαιδευτικής πολιτικής είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, τότε και η «αξιολόγηση» θα ελέγχει κατά πόσο υπηρετείται αυτός ο σκοπός. Τίποτα θετικό δεν έχει να περιμένει ο λαός και η νεολαία από αυτή τη διαδικασία.