Η προσπάθεια δημιουργίας ενός Ενιαίου Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης (έχει επικρατήσει να λέγεται «διαδικασία της Μπολόνια») έχει τη λογική του εναρμονισμού της Ανώτατης Εκπαίδευσης με τις αλλαγές που προωθούνται στις εργασιακές σχέσεις και την οικονομία, προκειμένου να ικανοποιούνται πιο αποτελεσματικά οι ανάγκες και οι απαιτήσεις του κεφαλαίου. Ο στόχος αυτής της διαδικασίας είναι διπλός: Από τη μια να δημιουργηθεί μια ενιαία «αγορά Ανώτατης Εκπαίδευσης», ανταγωνιστική ως προς αυτή των ΗΠΑ που θα προσελκύει φοιτητές - πελάτες από τον υπόλοιπο κόσμο και, από την άλλη, η παραγωγή των ιδρυμάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης (τόσο η ερευνητική παραγωγή όσο και η παραγωγή αποφοίτων) να εναρμονιστεί πλήρως με τις ανάγκες των επιχειρήσεων.

Για την επίτευξη αυτού του διπλού στόχου, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποφάσισαν να ξεκινήσουν μια διαδικασία σύγκλισης των συστημάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης, ώστε με χρονικό ορίζοντα το 2010 να λειτουργούν όλα ως ενιαίο σύστημα, ως ενιαία αγορά. Σ' αυτό το πλαίσιο σπρώχνουν τα ιδρύματα να αποκτήσουν «επιχειρηματικό πνεύμα», να συνδέσουν άμεσα κάθε λειτουργία τους με τις επιχειρήσεις και να λειτουργήσουν και τα ίδια τελικά ως επιχειρήσεις. Κύριο εργαλείο τους γι' αυτές τις αναδιαρθρώσεις είναι η «αξιολόγηση», που παραπλανητικά ονομάζουν «διασφάλιση της ποιότητας», αλλά στην ουσία είναι ένας διαρκής έλεγχος της υποταγής των ιδρυμάτων σε αυτό το μοντέλο που θέλουν να επιβάλουν.

Βασική επιδίωξη του εγχειρήματος είναι η σύνδεση των πανεπιστημίων με την αγορά, σε τέτοιο βαθμό ώστε οι επιχειρήσεις να μπορούν να έχουν άμεσα λόγο για τα προγράμματα σπουδών (το τι θα μαθαίνουν δηλαδή οι φοιτητές), αλλά και για την έρευνα (το πώς θα αναπτύσσεται δηλαδή η επιστήμη). Κι αυτό γιατί, για να μπορέσει η Ανώτατη Εκπαίδευση να εξυπηρετήσει τον καπιταλισμό σ' αυτό το στάδιο ανάπτυξής του, πρέπει να παράγει γρήγορα και με μικρό κόστος μια μεγάλη μάζα αποφοίτων ευέλικτων και ημιμαθών (άρα χαμηλών απαιτήσεων) και μόνο μια μικρή ελίτ επιστημόνων. Επίσης, θέλουν η έρευνα να αναπτύσσεται μόνο στο βαθμό που αυξάνει τα κέρδη τους και όχι όταν αυτή υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες. Θέλουν η επιστήμη να επιβεβαιώνει την κυριαρχία τους, δηλαδή ...να εγκαταλείψει τον όποιο κοινωνικό ρόλο είχε μέχρι σήμερα.

Είναι φανερό ότι όλα τα παραπάνω, που ήδη έχουν περάσει στην ελληνική νομοθεσία, έχουν δραματικές συνέπειες για το λαό και τη νεολαία: Υποβάθμιση των σπουδών και της επιστημονικής αξίας των πτυχίων για τους πολλούς. Μεταφορά του κόστους σπουδών στις πλάτες των φοιτητών και των οικογενειών τους. Υποβάθμιση των εργασιακών δικαιωμάτων των αποφοίτων. Πλήρης ιδεολογική χειραγώγηση της νέας ελίτ των επιστημόνων που θα δημιουργηθεί. Απόρριψη στον κάλαθο των αχρήστων των ερευνών που θα μπορούσαν να ανακουφίσουν τους λαούς και να συμβάλουν στην ευημερία τους και προώθηση μόνο των μελετών εκείνων που συμβάλλουν στην κερδοφορία του κεφαλαίου.