Ηδη, οι φαβέλες, οι «περίφημες» παραγκουπόλεις της Λατινικής Αμερικής, αυτό το ανελέητο και θλιβερό «πατείς με πατώ σε», έχουν προ πολλού εξαντλήσει τα όριά τους! Οι άνθρωποι εδώ, πια, κυλιούνται, πραγματικά και μεταφορικά, μέσα στις λάσπες. Μέσα στα ναρκωτικά και στη θρησκοληψία. Μέσα στην απογοήτευση και στο φόβο. Μέσα στην απελπισία και στην ανηθικότητα. Πόρνες, παιδιά, αγόρια και κορίτσια στην πορνεία, μικροκλοπές, μικροαπάτες, Φροντιστήριο για το άλμα στο μεγαλύτερο, στο σκληρότερο έγκλημα.

Μια μάνα έγκυος, με τέσσερα ακόμα παιδιά! Κανένα από αυτά τα παιδιά, ούτε αυτό που θα γεννηθεί, ξέρει τον πατέρα του. Και, ωστόσο, η μάνα δεν είναι πουτάνα! Η φυγόκεντρος δύναμη φταίει για όλα! Ο έρωτας γι' αυτήν τη γυναίκα είναι μια στιγμή, μόνον εκείνη η «συγκεκριμένη» στιγμή. Εκείνη τη στιγμή νοιώθει να πετάει, να φεύγει από τη φαβέλα, να φεύγει από τα προβλήματά της. Δεν της έχει μείνει και τίποτα άλλο. Είναι το μόνο δικό της και δεν το διαπραγματεύεται ούτε με τα παιδιά της. Τα οποία γεννάει το ένα μετά το άλλο!

Η μάνα αυτή είναι μια αγωνίστρια! Μάνα και πατέρας στην ίδια συσκευασία! Κάνει ό,τι και όποια δουλειά χρειαστεί, για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Και θέλει να τα μεγαλώσει σωστά. Το «σωστά», βέβαια, είναι τόσο σχετικό κάτω από αυτές τις συνθήκες. Η ίδια για να αντέξει όλο αυτό το φορτίο πίνει συνεχώς και καπνίζει! Και τρέχει και στο γήπεδο για να υποστηρίξει την Κορίνθιανς, η οποία, μάλλον, θα πέσει στη β΄ κατηγορία. Αλλη μια απογοήτευση για την οικογένεια!

Οι δυο Λατινοαμερικάνοι σκηνοθέτες, χωρίς να βγάλουν ούτε μια κραυγή, χωρίς να αφήσουν να τους ξεφύγει ούτε η μικρότερη οργή, και τα δυο παραπάνω τόσο δικαιολογημένα, έφτιαξαν μια μοναδική αργεντίνικη τοιχογραφία. Ζωγράφισαν μια αληθινή, μια άκρως ρεαλιστική και σκληρή Αργεντινή. Μια πραγματικότητα, την οποία δεν ξέρεις από πού και πώς να την πιάσεις. Αυτά τα άτομα, που συνθέτουν τη «λαϊκή» αργεντίνικη τοιχογραφία του Σάλες και της Τόμας, είναι προλετάριοι. Δύναμη ισχυρή, η οποία, όμως, μην έχοντας συνείδηση της αποστολής της και του ιστορικού ρόλου της, μετατρέπεται σε λαδωτήρι του συστήματος! Και αναπαράγει την άθλια ζωή της απελπισίας και της παραγκούπολης.

Είναι τόσο αρνητικά, δε, τα πράγματα εδώ μέσα σε αυτούς τους άθλιους καταυλισμούς, που ο στίχος του Βάρναλη, από τους «Μοιραίους», δείχνει υπεραισιόδοξος! Πουθενά στον ορίζοντα, δε φαίνεται κάποιο φως. Στις φαβέλες, που ζουν εκατομμύρια άνθρωποι, δεν υπάρχουν περιθώρια ελπίδας. Η ελπίδα, σίγουρα, θα έρθει «απ' έξω»! Από τους προλετάριους, που δεν ενέδωσαν. Από την οργανωμένη αργεντίνικη εργατική τάξη, η οποία, γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα, έχει απλωμένα πλοκάμια και μέσα στις φαβέλες (για να μην πάει κανένας χαμένος). Σημασία έχει πως αυτή η ζωή δεν έχει μέλλον! Και αυτό καθημερινά το αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερος κόσμος.

Παίζουν: Σάντρα Κορβελόνι, Χοάο Μπαλντασερίνι, Βινίσιους Ντε Ολιβιέρα, Χοσέ Τζεράλντο Ροντρίγκες, Κεϊκ Τζέσους Σάντος.