«Το μεγαλύτερο και μάλιστα ιστορικό επίτευγμα της Ατλαντικής Συμμαχίας είναι χωρίς αμφιβολία το γεγονός ότι εμπόδισε χωρίς πόλεμο την ακόμα μεγαλύτερη επέκταση της απολυταρχικής σοβιετικής κυριαρχίας στη δημοκρατική Ευρώπη, η οποία απέφυγε έτσι τα δράματα που έζησαν οι χώρες προτεκτοράτα της Μόσχας (...) Η Ατλαντική Συμμαχία ήταν η αποτελεσματική δυτική απάντηση στον μεταπολεμικό σοβιετικό κίνδυνο» (ο Ρ. Σωμερίτης στο ΒΗΜΑ).

«Τελικά γιατί χτυπιόμασταν κι αφρίζαμε για να γκρεμίσουμε το πανίσχυρο κράτος μας;», «μήπως υπερβάλλαμε, αφού κι ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός αποδείχθηκε φούσκα;», «μήπως έπρεπε κάποιον άλλο δρόμο να βαδίσουμε, αφού όλοι πάλι αποζητούν μεγαλύτερο κοινωνικό έλεγχο, άρα περισσότερο σοσιαλισμό;» (ο Μ. Γκορμπατσόφ / ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Το κράτος δεν έχει άπειρες δυνατότητες ενισχυτικών παρεμβάσεων. Η πίτα είναι περιορισμένη. Μια σοβαρή κυβέρνηση θα τη μοίραζε με διπλό κριτήριο: Πρώτον την οξύτητα της κοινωνικής ανάγκης και δεύτερον την τόνωση της εθνικής οικονομίας ώστε να αντεπεξέλθει καλύτερα την κρίση (...) το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν δίνει λύσεις αλλά και συσσωρεύει αδιέξοδα. Αυτός είναι ο λόγος που οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν μια γενικότερη κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης» (ο Σ. Λυγερός στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).