Η ζωγράφος Ντιάνα Αντωνακάτου γράφει για τον Μάριο Βατζιά: «Τα λόγια του αποχαιρετισμού δε θα τα διαβάσει ο φίλος που έφυγε. Τα γράφουμε εμείς οι "περιλυπόμενοι" χωρίς την έγκρισή του, ως χρέος τιμής, ως μνήμη αγάπης. Είναι ο επίλογος μιας ζωής, αλλά και του προσωπικού μας δεσμού με τον "απόντα", το τέλος...

Γνωρίσαμε τον Μάριο Βατζιά στο πλαίσιο της συναδελφικής σχέσης, σαν μέλη του ΕΕΤΕ, αλλά και στα όρια συνεργασίας για την οργάνωση πνευματικών εκδηλώσεων του Επιμελητηρίου μας. Τον εκτιμήσαμε. Πάντα "παρών" στις αγωνιστικές για τον κλάδο τρεις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Παρακολουθήσαμε την ενεργό και με θυσία χρόνου, συμβολή του στους αγώνες των εικαστικών: Από το Α' Συνέδριο στου Δοξιάδη (1966), έως τις προσπάθειες - μάχες (1974 - 1975) για τη σωστή επιβίωση του ΕΕΤΕ, μαζί με άλλους συναδέλφους. Κι ο Βατζιάς, τότε, από τους κύριους συντελεστές στην τροποποίηση του Νόμου του Επιμελητηρίου. Τον ακούσαμε στις συνετές αγορεύσεις του. Είχε λόγο δομημένο, περιεκτικό, επίμονο και απόλυτο στην υπεράσπιση των ιδεών και των απόψεών του, ακόμη και μιας λέξης για τη γραμματική της ακρίβεια.

Τον ξεχωρίσαμε συγχρόνως σαν ένα ιδιαίτερα προικισμένο ζωγράφο, κατά τη συχνή του παρουσία σε εκθέσεις εσωτερικού και εξωτερικού. Εκτιμήσαμε την αξιοπρέπειά του σ' αυτόν το χώρο των διεκδικήσεων. Εκτιμήσαμε κι αυτήν την ιδιαιτερότητα, του ιδεολόγου και του πνευματικού ανθρώπου. Η τέχνη για τον Μάριο Βατζιά ήταν μια πλήρωση αισθητικής και μια εξομολόγηση επικοινωνίας. Δόθηκε στα "κοινά" κι ένιωθε κοινωνικός. Χαιρόταν τη συναναστροφή. Και συγχρόνως έμοιαζε μοναχικός, σαν να αναζητούσε μια φυγή από το ρεαλιστικό κλοιό της καθημερινότητας.

Η αγιογραφική του επίδοση στης βυζαντινής τέχνης το υπερβατικό πνεύμα - με σεβασμό στη μεγάλη παράδοση, δε μοιάζει να είναι δικαίωση επαγγελματική μόνο. Εξάλλου στο ζωγραφικό του έργο υπάρχουν στοιχεία ενός βυζαντινού "επέκεινα". Ανθρωποι, κτίρια, περιβάλλοντα, σαν να επικαλούνται μια κοινωνική λύτρωση με τα πρόσωπα στραμμένα προς τα άνω.

Ο Μάριος Βατζιάς ήταν ποιητής, οραματιστής, σκεπτόμενος. Δεν "τραγουδάει" τη ζωή, εμβαθύνει στη δραματικότητά της, ως τη μοναξιά του τέλους της. Οι στίχοι δικοί του από κάποια συλλογή του ποιημάτων. "Ετσι σαν πρόσωπο ήταν/ η θάλασσα./ Σαν δέρμα προσώπου σιωπηλού/ που το πλησίασα πιο κοντά/ ως την ακινησία"».