Δεξιός «εξ αίματος» και «καραμανλικός» εκ συναισθήματος, ο συνομιλητής μου, τον τελευταίο καιρό τον βλέπω πολύ απογοητευμένο, εμφανώς στενοχωρημένο, άκρως ανήσυχο και διαρκώς απορημένο. Τα λόγια του γεμάτα ερωτηματικά: «Μα, τι κάνει ο Καραμανλής; Εχασε όλες τις αισθήσεις του; Δε βλέπει ότι έχουν ξεσηκωθεί οι πάντες κατά της πολιτικής της κυβέρνησής του; Δεν ακούει τις φωνές διαμαρτυρίας των εργαζομένων που υποφέρουν, των αγροτών που ξεκληρίζονται, των επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων που χρεοκοπούν, των συνταξιούχων που πεινούν, της σπουδάζουσας νεολαίας που διαδηλώνει; Δε μυρίζει την οσμή των βρώμικων σκανδάλων που σχετίζονται με τη διαπλοκή της πολιτικής - οικονομικής - εκκλησιαστικής εξουσίας; Δεν ακουμπάει στις πληγές της κοινωνίας που δημιουργούν τα ναρκωτικά, η εγκληματικότητα, η πορνεία; Δεν καταλαβαίνει πως αν δεν πάρει μέτρα για την επίλυση λαϊκών προβλημάτων, η κατάσταση θα οξυνθεί περισσότερο; Τι περιμένει;».

Ερωτήματα και απορίες ενός «αφελούς» και «καλόβολου» ανθρώπου που πιστεύει ότι ο οιοσδήποτε πρωθυπουργός μιας αστικής κυβέρνησης μπορεί να διακατέχεται από φιλολαϊκές πολιτικές ευαισθησίες. Που διατηρεί την αυταπάτη ότι η οποιαδήποτε κυβέρνηση του κεφαλαίου μπορεί να ενδιαφέρεται να δώσει λύσεις στα προβλήματα των εργαζομένων. Που δεν του πέρασε από το μυαλό ότι τα λαϊκά προβλήματα είναι συνυφασμένα με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, αυτό τα δημιουργεί και τα οξύνει, καθώς λειτουργεί σε βάρος των συμφερόντων των πολλών και υπέρ των κερδών των λίγων. Που δεν κατάλαβε ότι σε μια κοινωνία χωρισμένη σε τάξεις, η πολιτική εξουσία υπηρετεί ταξικά συμφέροντα.

Αυτός ο άνθρωπος - και πολλοί άλλοι, «καλόβουλοι» σαν κι αυτόν, από εκείνους που ψηφίζουν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ - δε συνειδητοποιεί ότι η πολιτική δεν είναι ζήτημα ιδιοσυστασίας και ικανότητας των διαχειριστών της, δεν καθορίζεται από συναισθηματισμούς και ευαισθησίες. Τις πολιτικές αποφάσεις δεν τις παίρνει ο πρόεδρος μιας κυβέρνησης, «συμβουλευόμενος το μαξιλάρι του». Λαμβάνονται στα επιτελεία του διεθνούς κεφαλαίου και της ντόπιας άρχουσας τάξης και έχουν συγκεκριμένη στόχευση. Ετσι, ακόμα και να ήθελε ο Καραμανλής να πάρει φιλολαϊκά μέτρα - που δε θέλει, καθώς είναι ταγμένος να υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, που τον ανέδειξε - δε θα μπορούσε. Κι αν, περιέργως, το τολμούσε, γρήγορα θα τον «έβαζαν στη θέση του» τα αφεντικά.

Κ αι, βεβαίως, αυτός ο άνθρωπος δεν έχει αντιληφθεί ότι, σήμερα, το αστικό πολιτικό σύστημα δεν έχει τα περιθώρια ελιγμών που είχε παλιότερα, όταν μπορούσε να δίνει μερικά ψίχουλα στους εργαζόμενους για να τους κλείνει το στόμα. Το καπιταλιστικό σύστημα, όπως δείχνει και η, εν εξελίξει, διεθνής κρίση του, αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα, λόγω και των εσωτερικών αντιφάσεων και αντιθέσεών του, οι οποίες, μαζί με την πάλη της εργατικής τάξης, θα φέρουν το τέλος του. Αυτό το τέλος θα είναι η αρχή της λύσης των λαϊκών προβλημάτων και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να στρέφονται οι ελπίδες και να στοχεύουν οι αγώνες του λαού. Στην πορεία προς το τέλος τους οι καπιταλιστές θα γίνονται όλο και πιο αχόρταγοι για κέρδη, μέχρι που θα φτάσουν να πουλήσουν στους εργάτες το σχοινί που θα τους κρεμάσουν...