Χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες και κυρίως στην πράξη οι καπιταλιστές αξιοποιούν την κρίση, προκειμένου να διαλύσουν ό,τι απέμεινε από τα δικαιώματα των εργαζομένων. Ασφαλώς και θέλουν να γίνει κάτι τέτοιο συντεταγμένα και νόμιμα, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να προχωρούν «αθόρυβα» στην επιβολή των εργασιακών σχέσεων που τους συμφέρει, χρησιμοποιώντας κατά κόρο την τρομοκρατία των απολύσεων. Εχουν φτάσει μάλιστα στο σημείο να προσφεύγουν σε αυτό δημόσια και απροσχημάτιστα, αν κρίνουμε από το τρομο-δίλημμα του Κ. Μίχαλου «υποαπασχόληση ή ανεργία;», προκειμένου να δικαιολογήσει τη «ρεαλιστική» πρόταση για εργάσιμη εβδομάδα τεσσάρων ημερών. Ο επικεφαλής του ΕΒΕΑ ασφαλώς δεν πρωτοτυπεί. Το ίδιο δίλημμα, παραλλαγμένο φραστικά - «ας εργαστούμε λιγότερο, για να μπορέσουμε να εργαστούμε όλοι» - επικαλέστηκε ο υπουργός Εργασίας της Ιταλίας για να περάσει την ταυτόσημη πρόταση της κυβέρνησής του. «Θα μπορούσε κάποιος να εργάζεται μόνο κάποιες ημέρες μέσα στην εβδομάδα και το υπόλοιπο των απολαβών να καλύπτεται από το ταμείο ανεργίας», είπε χαρακτηριστικά ο Ιταλός υπουργός Μαουρίτσιο Σακόνι. Περιττό να σημειωθεί ότι η Ενωση των Ιταλών βιομηχάνων, Confindustria, έσπευσε να την επικροτήσει, ενώ δεν υστέρησαν και τα ρεφορμιστικά συνδικάτα στο όνομα μάλιστα της «κοινωνικής αλληλεγγύης». Η άγρια αντεργατική επίθεση είναι σε πλήρη εξέλιξη και σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία οι εργαζόμενοι καλούνται να δουν ποιοι είναι στο πλευρό τους και ποιοι απέναντί τους.