Κυριακή 7 Δεκέμβρη 2008
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 19
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Κατασκευή «εγκλημάτων» και η φαυλότητα της «σταλινολογίας»

(με αφορμή τα περί «ουκρανικού λιμού»)

2ο μέρος

Αφίσα της εποχής για την αντιμετώπιση της πείνας. Η προτροπή: «Εμπρός σύντροφε, μαζί στα κολχόζ»
Αφίσα της εποχής για την αντιμετώπιση της πείνας. Η προτροπή: «Εμπρός σύντροφε, μαζί στα κολχόζ»
Στο προηγούμενο 1ο μέρος είδαμε πώς κατασκευάστηκε και προωθήθηκε η προπαγάνδα του «λιμού» από τον αστικό Τύπο και τους ναζί, τι ρόλο έπαιξαν οι Ουκρανοί εθνικιστές αντεπαναστάτες (και μετέπειτα δοσίλογοι), καθώς και ποια ιστορική απάντηση έδωσε ο ίδιος ο λαός της σοβιετικής Ουκρανίας μετέχοντας μαζικά στον αντιφασιστικό αγώνα. Η αναδρομή μας στη διαχρονική πορεία του ψέματος συνεχίζει με τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Από συνεργάτες των ναζί «μαχητές της ελευθερίας»

«Το θάρρος του συζύγου σας και η πίστη του στην ελευθερία θα αποτελεί μια συνεχή πηγή έμπνευσης για όλους όσους πολεμούν για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση» Επιστολή του Προέδρου των ΗΠΑ Ρίγκαν στη χήρα του Yaroslav Stetsko, ανώτατου στελέχους της OUN και συνεργάτη των ναζί, η οποία διαβάστηκε στη Συνδιάσκεψη του Παγκόσμιου Αντικομμουνιστικού Συνδέσμου στις 7 Σεπτέμβρη 1986.

Αποχαρακτηρισμένα πρώην απόρρητα έγγραφα του Εθνικού Συμβουλίου των ΗΠΑ αποκαλύπτουν μέρος της τακτικής του ιμπεριαλισμού κατά της Σοβιετικής Ενωσης αμέσως μετά τον πόλεμο. Ετσι, η Οδηγία 4/Α του Δεκέμβρη 1947 έκανε λόγο για εκτεταμένη αντικομμουνιστική προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ «με ανώνυμες εκδόσεις, πλαστογραφίες και τη χρηματοδότηση βιβλίων». Ο σχεδιασμός προέβλεπε επίσης «πολιτικές δραστηριότητες», όπως «η αξιοποίηση μεταναστών (σ.σ. που εγκατέλειψαν την ΕΣΣΔ με την ήττα του Αξονα) και αυτομολούντων, η στήριξη πολιτικών κομμάτων», «παραστρατιωτικές δραστηριότητες», όπως «η ενίσχυση ένοπλων ομάδων και σαμποτάζ» και «οικονομικές δραστηριότητες»1.

Στα πλαίσια αυτά, πρώην συνεργάτες των ναζί από τις σοσιαλιστικές χώρες εντάχθηκαν στην πρώτη γραμμή της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας: α) Εκπαιδευόμενοι για επιχειρήσεις υπονόμευσης μέσα στη Σοβιετική Ενωση, β) στελεχώνοντας τους μηχανισμούς της αντι-σοβιετικής προπαγάνδας, όπως το Radio Liberty, Free Europe και η Φωνή της Αμερικής (όπως, π.χ., ο «δικός» μας Κωνσταντίν Κρομιάδης, ο οποίος αφού διατέλεσε διοικητής του Αρχηγείου της πέμπτης φάλαγγας του Α. Βλασόφ, προσελήφθη στο Radio Liberty της Γερμανίας), γ) αξιοποιούμενοι ως «ζωντανοί μάρτυρες του κομμουνιστικού τρόμου». Ο «Ουκρανικός λιμός» δεν ήταν παρά μία από τις πολλές εκδηλώσεις της παραπάνω επιχείρησης2.

Μόσχα - Εργάτες συζητούν για την παραγωγή του εργοστασίου που εργάζονται
Μόσχα - Εργάτες συζητούν για την παραγωγή του εργοστασίου που εργάζονται
Ο J. Loftus (πρώην εισαγγελέας του υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ επί Ειδικών Θεμάτων) περιέγραψε στο βιβλίο του The Belarus Secret πως πραγματοποιήθηκε η «εξυγίανση» των πρώην δοσιλόγων, ώστε να τους επιτραπεί η είσοδος στις χώρες του «ελεύθερου κόσμου» και να επαναχρησιμοποιηθούν ως δοσίλογοι. Στα ίδια τα Πρακτικά της Αμερικανικής Γερουσίας (1948) διαπιστώνεται ότι «αναμφίβολα κάθε ένας εξ αυτών φέρει σήμερα νέο όνομα» και «προβάλλει τον εαυτό του ως μάρτυρα της σοβιετικής καταπίεσης». Παρ' όλα αυτά, σύντομα η OUN βαφτίστηκε αντιστασιακή οργάνωση, που «πολέμησε εξίσου, τόσο τους Γερμανούς όσο και τους Σοβιετικούς», ενώ έως το 1952 οι ΗΠΑ δέχτηκαν πάνω από 400.000 «εκπατρισμένους» από τη σοβιετική Ρωσία, Ουκρανία, Λευκορωσία, κλπ.3.

Το 1959 το Κογκρέσο των ΗΠΑ πήγε ένα βήμα παραπέρα υιοθετώντας το «Ψήφισμα για τα Αιχμάλωτα Εθνη». Ο George Keenan (στέλεχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αρχιτέκτονας της πολιτικής της «περικύκλωσης-containment»), σχολίασε σχετικά στα απομνημονεύματά του: «Αυτό το Ψήφισμα δέσμευσε τις ΗΠΑ για την "απελευθέρωση" 22 "εθνών", δύο εκ των οποίων δεν υπήρξαν ποτέ στην πραγματικότητα, και εκ των οποίων ενός η ονομασία υπήρξε εφεύρεση του υπουργείου προπαγάνδας των ναζί στη διάρκεια του πρόσφατου πολέμου»4.

Η αντικομμουνιστική προπαγάνδα οξύνεται. Από το Harvard στο Stanford

Το 1953 και 1955 εκδόθηκε ένα από τα πρώτα «κλασικά» δείγματα της ψυχροπολεμικής αντικομμουνιστικής προπαγάνδας αναφορικά με τον «Ουκρανικό λιμό», το δίτομο Black Deeds of the Kremlin («Μελανές Πράξεις του Κρεμλίνου»). Την έκδοση επιμελήθηκαν δύο εμιγκρέδικες οργανώσεις με τα ονόματα «Ουκρανικός Σύλλογος Θυμάτων του Ρωσικού Κομμουνιστικού Τρόμου» και «Παγκόσμια Ομοσπονδία Ουκρανών Πρώην Πολιτικών Κρατουμένων και Θυμάτων του Σοβιετικού Καθεστώτος»! Ανάμεσα στις «πηγές» ήταν διάφορες εκδόσεις της OUN, τα δημοσιεύματα του Hearst, οι φωτογραφίες του Walker, της Voelkischer Beobachter (του κύριου δημοσιογραφικού οργάνου του ναζιστικού κόμματος), κ.ά. Το έργο έγινε δεκτό ως «αποδεικτικό στοιχείο» στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή για την «Κομμουνιστική Επιθετικότητα».

Παράλληλα, στην προσπάθεια δυσφήμισης του σοσιαλισμού, επιστρατεύτηκαν και τα «έγκυρα» αστικά πανεπιστημιακά ιδρύματα, όπως το Harvard και το Stanford.

Αμέσως μετά τον πόλεμο το Γραφείο Πολιτικού Συντονισμού του State Department (μετέπειτα τμήμα της CIA) ανέθεσε σε μια ομάδα ιστορικών του Harvard να πάρουν συνεντεύξεις μεταξύ εκείνων που είχαν εγκαταλείψει την ΕΣΣΔ. Εκτός από τη συλλογή πληροφοριών, το πρόγραμμα είχε σκοπό να προσφέρει τις ανάλογες καταθέσεις «αυτοπτών μαρτύρων» (πολλές φορές ανώνυμων ή με ψεύτικο όνομα), που στη συνέχεια θα στοιχειοθετούσαν τα «εγκλήματα του κομμουνισμού». Πάνω σε αυτά τα «στοιχεία» στηρίχτηκαν πολλές μετέπειτα εκδόσεις για τον «Ουκρανικό λιμό», όπως, π.χ., το The Ninth Circle («Ενατος Κύκλος») του O. Woropay, που χρηματοδοτήθηκε από το Τμήμα Ουκρανικών Σπουδών του Harvard με αφορμή την «50ή επέτειο του λιμού» και προλογίστηκε από τον περιβόητο James Mace.

Ο ίδιος υπήρξε επίσης ένας από τους βασικούς συντελεστές της έκθεσης για το «λιμό» που πραγματοποιήθηκε το 1983 υπό την αιγίδα (και πάλι) του Harvard. Μεταξύ των φωτογραφικών εκθεμάτων-«ντοκουμέντων» της «σοβιετικής βαρβαρότητας» βρίσκονταν ξανά φωτογραφίες του Walker, της Voelkischer Beobachter, των Ditloff και Laubenheimer, κλπ.

Το 1986 εκδόθηκε ακόμη ένα βιβλίο με το ίδιο θέμα, το Harvest of Sorrow («Ο Θερισμός της Λύπης»). Το έργο υπέγραφε ο Robert Conquest, ένας από τους πλέον πολυγραφότατους και αναπαραγόμενους συγγραφείς στη χώρα μας και διεθνώς, θεωρούμενος εν πολλοίς ως «αυθεντία» στη σοβιετική πολιτική και ιστορία. Εχει γράψει βιβλία όπως το Soviet Nationalities Policy in Practice («Σοβιετική Πολιτική έναντι των Εθνοτήτων στην Πράξη»), το The Last Empire: Nationality and the Soviet Future («Η Τελευταία Αυτοκρατορία: Εθνικότητα και το Σοβιετικό Μέλλον»), το Killer Nations («Δολοφόνα Εθνη»), κ.ά. Ποιος ήταν λοιπόν ο R. Conquest;

Το 1944 υπηρετούσε ως στρατιωτικός σύνδεσμος των Βρετανών στη Βουλγαρία. Μετά τον πόλεμο προσελήφθη από το Φόρεϊν Οφις στο Τμήμα Πληροφοριών και Ερευνας (IRD, πρώην Γραφείο Πληροφοριών για τον Κομμουνισμό) με σκοπό να συμβάλει βιβλιογραφικά στη λεγόμενη μαύρη ιστορία της Σοβιετικής Ενωσης. Εκεί παρέμεινε μέχρι το 1956. Οι «δραστηριότητες» του IRD στόχευαν στην υπονόμευση του κομμουνιστικού κινήματος διεθνώς, στη δημιουργία κλίματος φόβου έναντι του «ερυθρού κινδύνου», στην κατασκευή ανάλογων «ειδήσεων» και στη χειραγώγηση της κοινής γνώμης τόσο στην ίδια τη Βρετανία όσο και στο εξωτερικό.

Οι αποκαλύψεις που έλαβαν χώρα το 1977 σχετικά με τις διασυνδέσεις που διατηρούσε με φασιστικές οργανώσεις και στρατιωτικά δικτατορικά καθεστώτα, ανάγκασαν τη βρετανική κυβέρνηση να προχωρήσει επίσημα στη διάλυσή του. Ταυτόχρονα, έγινε γνωστό ότι πάνω από 100 από τους πλέον γνωστούς δημοσιογράφους της χώρας λάμβαναν συστηματικά τα υλικά και τις πληροφορίες για άρθρα τους από το IRD. Τα άρθρα αυτά εμφανίζονταν με τη σειρά τους στις πλέον «έγκυρες» αστικές εφημερίδες, όπως, π.χ., οι Financial Times, οι Times, ο Economist, η Daily Mail, η Daily Mirror, η Express, κ.ά. Σύμφωνα με την εφημερίδα The Guardian, σχεδόν το 1/3 των βιβλίων του R. Conquest αγοράστηκαν από τον Οίκο Praeger, ο οποίος φημιζόταν για την έκδοση έργων κατά παραγγελία της CIA5.

Στη συνέχεια ο R. Conquest προσελήφθη στο Ιδρυμα Hoover του Πανεπιστημίου Stanford. Σύμφωνα με τον ίδιο τον H. Hoover (31ο Πρόεδρο των ΗΠΑ) σκοπός του ιδρύματος ήταν η παραγωγή βιβλίων και άλλων υλικών, τα οποία θα «επιδείκνυαν τα δεινά των δογμάτων του Καρλ Μαρξ και θα επιβεβαίωναν την ισχύ του αμερικανικού συστήματος». Το Ιδρυμα λογοδοτούσε όχι στο πανεπιστήμιο αλλά στους χορηγούς, που αποτελούσαν και το Διοικητικό του Συμβούλιο. Ο ετήσιος προϋπολογισμός του ξεπερνούσε τα 15 εκατ. δολάρια το χρόνο, ενώ λάμβανε σε «δωρεές» πάνω από 150 εκατ. δολάρια. Στους χρηματοδότες-μάνατζερ του Ιδρύματος (Board of Overseers) συμπεριλαμβάνονταν μεγιστάνες, όπως οι Joseph Coors και Shelby Cullom Davis, πολυεθνικές των ΜΜΕ, όπως η New America Corporation του Rupert Murdock, πολυεθνικές του πετρελαίου, όπως η Exxon Corporation, κ.ά. Για την ιστορία και μόνο να αναφέρουμε πως η Exxon υπήρξε η μετεξέλιξη της Standard Oil, το μεγαλύτερο μονοπώλιο πετρελαίου στην αυγή του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Μια εταιρεία που ο Αμερικανός δικαστής Charles Clarke καταδίκασε στις 22 Σεπτέμβρη 1947 ως «εχθρό του έθνους» επειδή στη διάρκεια του πολέμου προμήθευε με καύσιμα τόσο τις δυνάμεις των Συμμάχων όσο και του Αξονα! Ιδιοκτήτες της ήταν οι Rockefeller. Το Ιδρυμα Rockefeller χρηματοδότησε το 1946 τη δημιουργία στο πανεπιστήμιο της Columbia του Ινστιτούτου Ερευνών για Ζητήματα Κομμουνισμού6.

Ας επανέλθουμε όμως στο «Θερισμό της Λύπης» του R. Conquest. Το βιβλίο, που ανέβαζε τα «θύματα του λιμού» σε 14.500.000 (!), υπήρξε η γραπτή εκδοχή αντίστοιχου «ντοκιμαντέρ» με τίτλο «Ο Θερισμός της Απελπισίας», που χρηματοδότησαν οι οργανώσεις «Ουκρανική Καναδική Επιτροπή» και «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Ελεύθερων Ουκρανών» (ιδεολογικοί και φυσικοί απόγονοι της OUN) και πρωτοεμφανίστηκε στις τηλεοράσεις το 1985.

Πηγές του R. Conquest; Από τις 237 παραπομπές που «στοιχειοθετούν» το κεφάλαιο για το «λιμό» οι μισές και πλέον προέρχονται από μαρτυρίες εμιγκρέδων εθνικιστών, 50 εξ αυτών παραπέμπουν στο έργο «Μελανές Πράξεις του Κρεμλίνου» και 14 στο «Ενατος Κύκλος». «Στοιχεία» αντλούνται ακόμη από εκδόσεις της OUN, όπως το «Κομμουνισμός, ο Εχθρός της Ανθρωπότητας», από τις γνωστές «προφορικές μαρτυρίες» του Harvard, από τα δημοσιεύματα του Hearst, καθώς και από τα «πορίσματα» της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για την «Κομμουνιστική Επιθετικότητα» της περιόδου του μακαρθισμού. Οσο για τις εικόνες-«πειστήρια», δεν είναι άλλες από τις ίδιες εκείνες ετεροχρονισμένες φωτογραφίες που αναπαράγονται ξανά και ξανά από το 1933 και έπειτα7.

Εικόνες που χρησιμοποιήθηκαν επίσης στη δημιουργία του παραπάνω «ντοκιμαντέρ». Μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο «υπεύθυνος έρευνας» της ταινίας Marco Carynnyk «απηλλάγη» επειδή -σύμφωνα με τον παραγωγό S. Nowitsky - «δεν παρήγε το κατάλληλο υλικό». Αργότερα ο Carynnyk παραδέχτηκε ότι ελάχιστες από τις φωτογραφίες ήταν αυθεντικές, ενώ καμιά απολύτως δεν ήταν από το «λιμό» του 1932-1933. Ερωτώμενος σχετικά ένας Ουκρανός εθνικιστής καθηγητής πανεπιστημίου, ο Orest Subtelny, παραδέχτηκε μεν ότι οι φωτογραφίες ήταν κυρίως από το 1921-1922, τόνισε όμως ότι πολύ απλά η ταινία δε θα είχε τον ίδιο αντίκτυπο χωρίς αυτές: «Πρέπει να δημιουργείται αντίκτυπος στο μάτι. Θέλεις να δείξεις πώς είναι ο κόσμος όταν πεθαίνει από πείνα. Τα λιμοκτονούντα παιδιά είναι λιμοκτονούντα παιδιά». Παρ' όλα αυτά, το εν λόγω «ντοκιμαντέρ» έλαβε μια σειρά από διακρίσεις, όπως, π.χ., το Χρυσό Μετάλλιο στο 28ο Φεστιβάλ Διεθνούς Κινηματογράφου και Τηλεόρασης στη Νέα Υόρκη (1985), ενώ παράλληλα στον Καναδά έγιναν προσπάθειες να συμπεριληφθεί η «γενοκτονία του λιμού» στα σχολικά βιβλία8.

Στο σήμερα

Οσοι περίμεναν πως η νίκη της αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ενωση το 1989-1991 θα σήμαινε και «χαλάρωση» του αντικομμουνισμού, σίγουρα διαψεύστηκαν. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 οι ΗΠΑ διεξήγαγαν άλλη μια «επίσημη έρευνα» για τον «Ουκρανικό λιμό», η οποία κατέληξε ότι επρόκειτο για «εσκεμμένη γενοκτονία». Το 2003 η Καναδική Γερουσία υιοθέτησε ομόφωνα ένα ψήφισμα με το οποίο καλούσε την κυβέρνηση της χώρας να αναγνωρίσει τον «Ουκρανικό λιμό-γενοκτονία». Πλήθος μνημείων ανεγέρθηκαν στην Ουάσιγκτον και άλλες πόλεις των ΗΠΑ και του Καναδά.

Στις 16 Σεπτέμβρη 2008, ο David J. Kramer (αναπληρωματικός γραμματέας για τη Δημοκρατία, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Εργασία της αμερικανικής κυβέρνησης) μετέφερε στα πλαίσια της 75ης επετείου της «Ουκρανικής γενοκτονίας διά της πείνας» τις εξής σχετικές «επισημάνσεις» του Προέδρου Τζ. Μπους: «Εκατομμύρια πέθαναν γιατί αντιστάθηκαν στο βάρβαρο καθεστώς του Στάλιν. Τιμούμε τη μνήμη τους και ορκιζόμαστε ποτέ να μην ξεχάσουμε τα δεινά τους. Καθώς ενθυμούμαστε τον αγώνα τους, καταδικάζουμε επίσης όλες τις αυταρχικές κυβερνήσεις που τρομοκράτησαν τους λαούς τους στο παρελθόν και που συνεχίζουν (σ.σ. να τους τρομοκρατούν), συνεχίζοντας κατ' αυτό τον τρόπο τον αγώνα μας για ελευθερία και ασφάλεια για όλους τους ανθρώπους»9.

Η αντικομμουνιστική προπαγάνδα του «λιμού», όμως, δεν αφορά μόνο τις ΗΠΑ. Μετά το περιβόητο «Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο» (που τελικά δεν κατάφερε να περάσει από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης το 2006), το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υιοθέτησε τον περασμένο μήνα ειδικό ψήφισμα σχετικά με το «λιμό στην Ουκρανία», χαρακτηρίζοντάς τον ένα «αποκρουστικό έγκλημα κατά του ουκρανικού λαού και κατά της ανθρωπότητας», το οποίο «σχεδιάστηκε ωμά και απάνθρωπα από το καθεστώς Στάλιν, ώστε διά της βίας να προχωρήσει η σοβιετική πολιτική στον τομέα της γεωργίας»10.

Στην ίδια την Ουκρανία, η «πορτοκαλιά» κυβέρνηση του Γιούστσενκο δρομολόγησε το 2006 σχέδιο νόμου που ποινικοποιούσε τη δημόσια άρνηση της «γενοκτονίας», με πρόστιμα για τους παραβάτες και πρόσθετες κυρώσεις για όσους εργάζονταν ειδικά στο δημόσιο. Ομως, παρά την τρομοκρατία, το ξαναγράψιμο των σχολικών βιβλίων, το «βομβαρδισμό» των συνειδήσεων από τα ΜΜΕ, κλπ. η αντικομμουνιστική καμπάνια της καπιταλιστικής πλέον Ουκρανίας δε φαίνεται να απέδωσε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ετσι, σύμφωνα με έρευνα που διενεργήθηκε από το Διεθνές Ινστιτούτο Κοινωνιολογίας του Κιέβου, «η συντριπτική πλειοψηφία των Ουκρανών σε ποσοστό 60,8% απορρίπτει την αντικομμουνιστική ερμηνεία του λιμού του '32-'33 και μόνο το 26,2% την αποδέχεται»11.

Πάντως, αξίζει να σημειώσουμε πως ανάλογες ζυμώσεις για την ποινικοποίηση της «μη αναγνώρισης» έχουν δρομολογηθεί και στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Βρισκόμαστε άραγε ενώπιον του ενδεχόμενου να ζητηθεί και πάλι από τους κομμουνιστές να κάνουν «δηλώσεις μετανοίας» με αφορμή το συγκεκριμένο ζήτημα;

Εν κατακλείδι

Εξετάζοντας μια ειδικότερη πτυχή του αντικομμουνισμού επιχειρήσαμε να αναδείξουμε πώς διαμορφώθηκε διαχρονικά η συλλογική συνείδηση της Ιστορίας που προωθεί ο ιμπεριαλισμός σε σχέση με το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Ακολουθήσαμε τη διαδρομή του ψέματος μέσα στο χρόνο. Είδαμε πώς αυτό συντέθηκε, εμπλουτίστηκε και συμπληρώθηκε κατά καιρούς από τα μονοπώλια (Hearst, Murdock, Rockefeller), τον ιμπεριαλισμό, το φασισμό και τις αστικές «δημοκρατίες», τις δυνάμεις της αντεπανάστασης, τα αστικά ΜΜΕ και τα «έγκριτα» πανεπιστημιακά ιδρύματα. Είδαμε πώς οι αντεπαναστάτες έγιναν δολιοφθορείς, στη συνέχεια συνεργάτες των ναζί, μετά «θύματα του σταλινισμού» και «μαχητές της ελευθερίας», και σήμερα τιμώνται ως «αντιστασιακοί» ή ψηφίζουν νόμους διώκοντας εκείνους που 60 και πλέον χρόνια πριν νίκησαν το φασισμό με τίμημα την ίδια τους τη ζωή.

Οι στόχοι του αντικομμουνισμού, από τότε μέχρι και τις μέρες μας, παραμένουν ίδιοι και απαράλλακτοι: Η αμαύρωση του σοσιαλιστικού οράματος, η κατασυκοφάντηση της ταξικής πάλης, η χειραγώγηση των υπό εκμετάλλευση, η ιδεολογική και πολιτική ενσωμάτωση της εργατικής τάξης, το χτύπημα του κινήματος σε διεθνές και ντόπιο επίπεδο. Η Ιστορία μπορεί να καταγράφεται από τους «νικητές», τελικά όμως γράφεται από τους λαούς. Από εκείνους εξαρτάται και το αν η κατασυκοφάντηση των αγώνων και των κατακτήσεων του παρελθόντος θα περάσει ή θα πεταχτεί στα αζήτητα της Ιστορίας. Εκεί που της αρμόζει...

Παραπομπές

1. Final Report of the Select Committee to Study Governmental Operations with Respect to Intelligence Activities, Γερουσία των ΗΠΑ, τόμος IV, σελ. 26

2. Blum W (1986) «CIA: A Forgotten History» (London: Zed Books) σελ.126-127, Littman S (1983) «The Rauca Case» (Ontario: Paperjacks) σελ. 156, www.answers.com/topic/constantine-kromiadi

3. Loftus J (1982) «The Belarus Secret» (New York: A. Knopf) σελ. 101-104

4. Keenan G «Memoirs: 1950-1963», τόμος 2ος (Boston: Brown and Co) σελ. 97-99

5. The Guardian, 27/1/1978

6. Soley L C (1995) «Leasing the Ivory Tower» (South End Press) σελ. 109-110 και Higham C (1983) «Trading with the Enemy» (Delacorte Press) σελ. 32-62

7. Conquest R (1986) «Harvest of Sorrow» (Edmonton: University of Alberta press) σελ. 376-396 και Tottle D (1987) «Fraud, Famine and Fascism» (Toronto: Progress Press) σελ.87-88

8. Βλέπε Challenge-Desafio, 25/2/1987, Toronto Star, 20/11/1983, Village Voice, 12/1/1988 και Tottle D, ό.π. κεφ. 7

9. Foreign Relations of the United States, released on 17/9/2008

10. «Ριζοσπάστης», 25/10/2008

11. «Ριζοσπάστης», 19/11/2006


Του
Αναστάση ΓΚΙΚΑ*
*Ο Αναστάσης Γκίκας είναι Δρ. Πολιτικών Επιστημών, συνεργάτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Νέες τιμές στον αρχιδοσίλογο συνεργάτη των ναζί Μπαντέρα(2023-01-04 00:00:00.0)
Η αντικατοχική κομμουνιστική αντίσταση στο Βέλγιο, τα Νοεμβριανά του 1944 και όσα ακολούθησαν(2020-11-28 00:00:00.0)
Σχέσεις στοργής με τους φασίστες(2014-03-06 00:00:00.0)
Ο ευρωκομμουνισμός και η ελληνική του έκφραση(2009-02-22 00:00:00.0)
Αντικομμουνιστική υστερία(2008-12-04 00:00:00.0)
Αντικομμουνιστική φιέστα(2008-11-21 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ