Ο τόπος είναι οι άνθρωποί του κι αυτοί - όσο τουλάχιστον θα κυριαρχούν εκμεταλλευτικά συστήματα - παραμένουν χωρισμένοι σε τάξεις. Δεν υπάρχει ένας τόπος για όλους. Ούτε καν τα καφενεία μας δεν είναι κοινά, ακόμα και την ώρα που εισβάλλουν οι αστοί για μια γεύση από ολίγον «έθνικ».

Η Κρήτη, για παράδειγμα, είναι ένας μικρός τόπος. Αλλο πράγμα ο ουρανός της. Στον ουρανό μπορούν να συνυπάρχουν ένα ισραηλινό ιπτάμενο τάνκερ μ' ένα ελληνικό F-16 καθώς οι ουρανοί είναι δικοί τους, του ιμπεριαλισμού δηλαδή, και πού αλλού να πάνε να ασκηθούν για τις επόμενες επεμβάσεις; Στη γη όμως; Εκεί οι 4.000 σφαίρες για τις μπαλωθιές που είναι ταρίφα σε γάμο και κηδεία, δεν έχουν δικαίωμα στον ίδιο τόπο. Αλλο τα βαφτίσια του Κεφαλογιάννη κι άλλο τα γεννητούρια του Κουτελογιαννάκη. Το χειρότερο δεν είναι η ταξική διαφορά. Το χειρότερο είναι ότι ο γείτονας άρχισε να καρφώνει... Και με κάτι τέτοια θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι και δε θα 'χουμε άμυνα...

Οταν, λοιπόν, διάφοροι της μίας τάξης, λένε πως κάτι δεν κάνει καλό στον τόπο, εννοούν τον δικό τους τόπο. Το ίδιο ισχύει και με τη φράση «η χώρα κινδυνεύει». Γιατί δε μιλάνε ευθέως για την εξουσία τους; Η χώρα - αλλάζει, δεν αλλάζει χέρια η εξουσία - εκεί είναι. Εκατομμύρια χρόνια, λίγο πάνω, λίγο κάτω οι κορφές, καμιά εκτροπή ποταμού και το στέρεμα μιας λίμνης, αυτά παθαίνει η χώρα. Η εξουσία, ναι, αλλάζει χέρια. Και για να μην αλλάζει χέρια η εξουσία οι από πάνω φροντίζουν να αφοπλίσουν έγκαιρα τους από κάτω. Οταν, λοιπόν, επικαλούνται τον τόπο, τη χώρα, συμμαχίες στήνουν. Τίποτα άλλο.

Πάμε γι' άλλα: Δηλαδή, υπάρχει κίνδυνος να ξυπνήσουμε τη Δευτέρα και να μας λείπουν 4-5 υπουργοί; Και τι μαράζι είναι αυτό; Με τον ξύπνιο τους όλοι να θέλουν εκλογές. Μήπως ζούμε σ' άλλο κόσμο; Οι δικοί μας γείτονες - είναι αλήθεια πως δε διαβάζουν και πολύ τις εφημερίδες - άλλα ζητάνε: Ενας ψάχνει μεροκάματο, ο άλλος κυνηγάει τ' αφεντικό να του κολλήσει τα ένσημα, ο τρίτος δεν ξέρει πού ν' αφήσει τα παιδιά, ο πιο κάτω ψάχνει τράπεζα με χαμηλό επιτόκιο για φοιτητοδάνειο τώρα που το παιδί πέρασε «φυτική παραγωγή» στην Παραμυθιά. Κι όλοι αυτοί τα βρίσκουνε γενικώς μπαστούνια. Μήπως γι' αυτό θέλουν οι άλλοι εκλογές; Να εκτονωθεί λίγο η πίεση; Αυτό κι αν είναι αυταπάτη...

Ασχετο: προς τι η απορία για τον ταμία του Βουλγαράκη; Κάθε ναυτιλιακός συντάκτης ξέρει πως το παρατσούκλι κάθε υπουργού Ναυτιλίας, κάθε κυβέρνησης, είναι «ταμίας». Καθώς εκφράζει το ρόλο που παίζει ο υπουργός Ναυτιλίας στη σύνδεση κυβέρνησης -εφοπλιστών. Ενας ταμίας λοιπόν δεν μπορεί παρά να φροντίζει ακριβώς αυτό: τα του ταμείου του, είτε κεντρικά είτε περιφερειακά, όπως τώρα που το θέμα αφορά στο ΝΑΤ.