Η αναχώρηση έχει οριστεί στις 5 τα χαράματα. Η Μπιοτά απέχει περίπου τρεις ώρες από την πρωτεύουσα.

Απομένουν μόλις δύο μέρες μέχρι να ολοκληρωθεί η Αποστολή Αλληλεγγύης της ΠΟΔΝ στη χώρα. Ο χρόνος πρέπει να αξιοποιηθεί όσο καλύτερα γίνεται. Να καταγραφούν πλευρές των δύσκολων και ηρωικών αγώνων του λαϊκού κινήματος της χώρας. Και να μεταφερθεί ηχηρό, στις εκατοντάδες χώρες όπου παρεμβαίνει η Ομοσπονδία, το μήνυμα της αντίστασης αλλά και της επιτακτικότητας της αλληλεγγύης σ' ένα λαό που υποφέρει καθημερινά, λόγω των πολύμορφων επεμβάσεων των ιμπεριαλιστών.

Οι γειτονιές της Μπογκοτά είναι ακόμα ερημικές, όταν τα τρία βαν βγαίνουν στο δρόμο.

«Στους ντόπιους είναι γνωστή και ως "κόκκινη Μπιοτά". Γιατί σ' αυτήν την πόλη έχει βαθιές ρίζες τόσο το αγροτικό, όσο και το κομμουνιστικό κίνημα...», τονίζει η Μάιρα. Η 28χρονη δασκάλα που κάθεται δίπλα στον οδηγό κατάγεται από την Μπαρανκίγια, αλλά δουλεύει εδώ και χρόνια στην πρωτεύουσα. «Θα κατέβουμε αρκετά σε υψόμετρο. Στην Μπιοτά κάνει ζέστη κι ας είναι χειμώνας. Είναι το κλίμα τέτοιο...». Η Μάιρα εξηγεί ότι κατευθυνόμαστε προς το νότο. Σε μία από τις πιο εξαθλιωμένες περιοχές της χώρας.

«Εκεί πέρα είναι η Ciudad Bolivar», δείχνει αριστερά. «Πίσω από αυτή την πλαγιά υπάρχει κόσμος που ζει με ένα δολάριο τη μέρα, που ζει μέσα σε "casas de carton" ("σπίτια από χαρτόνι")...» Το μεγάλο υψόμετρο (2. 700 μέτρα) και το τροπικό κλίμα προκαλεί τεράστιες δυσκολίες σε οικογένειες που για να προστατευτούν έχουν τέσσερα κομμάτια τσίγκου ή, στην καλύτερη περίπτωση, δωμάτια χτισμένα με ολόγυμνα τούβλα. Η θερμοκρασία είναι τις περισσότερες μέρες χαμηλή. Οι καταιγίδες είναι πολύ συχνές.

Μόλις τα αυτοκίνητα μπαίνουν στη λεωφόρο de Sur αρχίζουν να διακρίνονται οι καμινάδες ενός εργοστασίου που «ξεβράζουν» κατάμαυρους καπνούς. «Σ' αυτό το εργοστάσιο δουλεύουν πολλά παιδιά που θα 'πρεπε να σπουδάζουν. Από 10 μέχρι και 17 ετών. Είτε γιατί πρέπει να βοηθήσουν την οικογένειά τους να τα βγάλει πέρα με τη φτώχεια, είτε γιατί αναγκάζονται...»

Η οργιώδης βλάστηση μαρτυρά τον άφθονο πλούτο της Κολομβίας. Καφές, κακάο, ζάχαρη, μπανάνες, πατάτες, είναι μερικά μόνο από τα βασικά προϊόντα που παράγει η χώρα. Αυτόν τον πλούτο το λυμαίνεται μια χούφτα μόλις καπιταλιστών. Το 60% των καλλιεργήσιμων εκτάσεων είναι συγκεντρωμένο στα χέρια του 3% των ιδιοκτητών γης. Χιλιάδες αγρότες υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν το κομμάτι γης απ' το οποίο τρέφουν την οικογένειά τους, λόγω των απειλών και των επιθέσεων των παραστρατιωτικών οργανώσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι τέτοιες ομάδες έχουν παρουσία ειδικά εκεί όπου βρίσκονται μεγάλες εκτάσεις γης ή υπάρχει βιομηχανική ανάπτυξη. Ουσιαστικά, αναλαμβάνουν να «προστατεύουν» τα συμφέροντα των γαιοκτημόνων ή των εργοστασιαρχών.

Ο βασικός μισθός ενός εργάτη ξεκινά περίπου από 480.000 πέσος (περίπου 240 ευρώ), εξηγεί η Μάιρα. Η ανεργία καταγράφεται επίσημα γύρω στο 20%. Στην πραγματικότητα όμως πλησιάζει το 45%... Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες γης δουλεύουν μέχρι και 10 ώρες τη μέρα, μέσα σε συνθήκες πολύ δύσκολες, με μεροκάματο μόλις, πέντε ή τρία δολάρια. Στις μονάδες της «Chiquita Branch» που εξάγει μπανάνες σε όλη την Κεντρική Αμερική, υπάρχουν καταγγελίες ακόμα και για 12 ώρες καθημερινή δουλειά.

«Το 1948 - 1950 όλη η γύρω περιοχή ήταν γεμάτη φυτείες καφέ που κατείχαν 7 - 8 μεγαλογαιοκτήμονες. Εκαναν εξαγωγές καφέ μέχρι και τη Γερμανία, την Ιαπωνία...»

Ο Π., η Μ. και ο Σ. γνωρίζουν την ιστορία του τόπου πολύ καλά. Οι οικογένειές έχουν παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στους αγώνες των αγροτών στην περιοχή, αλλά και στην ανάπτυξη των κομματικών οργανώσεων του Κολομβιάνικου ΚΚ.

«Οι λατιφουντίστες (μεγαλογαιοκτήμονες) μάζευαν πολλά πλούτη από τη δουλειά των εργατών που, συχνά τους χτυπούσαν... Τα μεροκάματα ήταν πολύ χαμηλά. Τους φέρονταν σα να είναι σκλάβοι. Ζούσαν σε άθλιες συνθήκες. Μαστίζονταν από τις επιδημίες. Τότε δεν υπήρχε ακόμα στην περιοχή παρέμβαση του Κόμματος... Σιγά - σιγά, άρχισε ο αγώνας για καλύτερους μισθούς, για καλύτερα ωράρια, για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Ξεχώρισαν κάποιοι ηγέτες, έπεσαν οι "σπόροι" για να ριζώσει το ΚΚ... Τα χρόνια γύρω στο 1955 το ΚΚ δυναμώνει. Οι κομμουνιστές πρωτοπορούν στην πάλη για να πάρουν οι εργάτες τον έλεγχο της γης.

Οι εργάτες ξεσηκώνονται με όπλα τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν στη δουλειά: φτυάρια, τσάπες. Οι λατιφουντίστες συγκροτούν ένοπλες ομάδες για να συλλάβουν, να διώξουν, να σκοτώσουν τους εξεγερμένους. Οι συγκρούσεις οξύνονται. Το ΚΚ εντοπίζει την ανάγκη να εξοπλιστούν οι εργάτες κι οι φτωχοί αγρότες... Χρησιμοποιούσαμε τότε ένα είδος κοχυλιού σα "χωνί", για να ειδοποιούμε για τον κίνδυνο», εξηγεί ο Π. σχηματίζοντας με τα χέρια του ένα «χωνί».

«Οι μάζες των εργατών και των αγροτών οργανώνουν την αυτοάμυνά τους. Οι γαιοκτήμονες ζητούν την επέμβαση του στρατού για να καταπνίξουν την εξέγερση. Κι έτσι γίνεται... Σ' όλες τις πλαγιές που βλέπετε εδώ πέρα γίνονταν μάχες, έπεσαν πολλοί νεκροί... Ο ένοπλος ξεσηκωμός δεν ήταν αποτέλεσμα του καπρίτσιου κάποιων στελεχών, ήταν ζήτημα αυτοάμυνας... Επιβλήθηκε μια "αγροτική μεταρρύθμιση" εκ των πραγμάτων. Ανοίχτηκαν δρόμοι. Φτιάχτηκαν σχολεία... Μετά το παράδειγμα της Μπιοτά, οι εργάτες γης κι οι αγρότες αποφάσισαν κι αλλού να οργανώσουν τον αγώνα τους...»

Η ανάγκη να αφυπνιστούν και να οργανωθούν στο λαϊκό κίνημα, στο πλευρό της εργατικής τάξης, όλοι οι αγρότες τους οποίους η κυρίαρχη πολιτική απειλεί με αφανισμό μεγαλώνει διαρκώς.

«Τα μέσα έσοδα ενός αγρότη είναι γύρω στις 450.000 πέσος (σ.σ. περίπου 225 ευρώ). Και πρέπει να καλύψει μόνος του όλες τις δαπάνες για το χωράφι. Για το νερό, για να καλλιεργήσει, για όλα. Χώρια τα έξοδα για να ζήσει η οικογένεια... Βλέπεις τους γέρους να περιμένουν να ζήσουν απ' ό,τι θα περισσέψει, αν περισσέψει, απ' τα παιδιά τους. Το κράτος δεν παρέχει καμία σύνταξη στους αγρότες. Πολλοί δουλεύουν ακόμα και στα εβδομήντα τους... Δεν υπάρχει καμιά εγγύηση για το αγροτικό εισόδημα. Τα προβλήματα είναι μεγάλα για μας. Οι τιμές καθορίζονται από το ελεύθερο εμπόριο. Το κόστος παραγωγής μεγαλώνει, αλλά πουλάμε τα προϊόντα όλο και χαμηλότερα. Θα είδατε στη διαδρομή τόσες εγκαταλειμμένες εκτάσεις... Οι νέοι φεύγουν από την επαρχία. Είμαστε εγκαταλειμμένοι...»