Είναι γνωστό πως ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά δε φτιάχνεις. Η επιμονή της ηγεσίας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πως μπορεί να το κάνει, αντιβαίνει την κοινή λογική. Προϋπόθεση των μεγάλων αλλαγών ήταν πάντα οι μεγάλες συγκρούσεις. Σήμερα, σε συνθήκες μονοπωλιακού καπιταλισμού, η σύγκρουση είναι προϋπόθεση ακόμα και των πιο μικρών αλλαγών, αυτών που απαιτούνται για να αμβλυνθεί κάπως η οξύτητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο λαός. Και κάθε πολιτική δύναμη που επιμένει πως σημείο αναφοράς της ύπαρξης και της δράσης της είναι τα λαϊκά συμφέροντα οφείλει αυτήν την αλήθεια να την καταθέτει, ανεξάρτητα από το αν ο λαός είναι αποφασισμένος, πεισμένος να πάρει μέρος στην πάλη, στη σύγκρουση. Διαφορετικά κοροϊδεύει.

Αυτό κάνει και η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Φιλοτεχνεί για τον εαυτό της το πορτρέτο ενός Μεσσία, που αρκεί να τον πιστέψει ο λαός, για να του λύσει όλα τα προβλήματα. Και ισχυρίζεται πως θα καταφέρει αυτό που δεν κατορθώθηκε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία, να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, εν προκειμένω ταξικά συμφέροντα, σε έναν αμοιβαία επωφελή και για το κεφάλαιο και για το λαό, συμβιβασμό! Εννοια που διέπει όλη τους την ύπαρξη...

Δεν έχει συμπληρωθεί καν ένας χρόνος, όταν, πέρυσι τέτοια εποχή, ο Αλ. Αλαβάνος ανατρίχιασε στο άκουσμα ενός συνθήματος: «Αγώνας - Ρήξη - Ανατροπή, Η Ιστορία γράφεται με Ανυπακοή». Ηταν στο Ηράκλειο Κρήτης, ομιλητής σε συγκέντρωση και στο άκουσμά του, φανερά ενοχλημένος, εγκαλεί στην τάξη όσους το φώναξαν, για να αποχωρήσει αμέσως μετά απ' το βήμα, λέγοντάς τους: «Ακούστε να δείτε δύο πράγματα γι' αυτή τη λέξη. Και ο Τσε Γκεβάρα είχε πει το σύνθημα ότι χρειαζόμαστε 1, 2, 3 πολλά Βιετνάμ, αλλά εμείς δεν μπορούμε να βάζουμε τέτοια συνθήματα και τέτοιους στόχους σήμερα μπροστά μας, γιατί είναι ανέφικτοι, και δεν μπορούμε να πετάμε στα σύννεφα όπως κάνουν άλλοι. Εμείς σήμερα βάζουμε ένα άλλο ζήτημα. Βάζουμε το ζήτημα ενός άλλου κόσμου, ενός κόσμου εφικτού, που ο άνθρωπος θα είναι πάνω από τα κέρδη. Και για έναν τέτοιο κόσμο και αυτά τα συνθήματα παλεύουμε. Σας ευχαριστώ πολύ». Οχι, δεν πετάνε στα σύννεφα, θέλουν οι εργαζόμενοι να πετάνε στα σύννεφα, γιατί εκεί σίγουρα δεν πρόκειται να βρουν την πραγματική διέξοδο.

Ενα χρόνο μετά, η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει τη βεβαιότητα πως θα είναι ο μεγάλος νικητής της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Η οποία, κατά τη γνώμη τους, θα αποτελέσει ένα σεισμό που θα αλλάξει τη μορφολογία του πολιτικού τοπίου.

Την περασμένη Τρίτη, ο Αλ. Αλαβάνος δήλωσε, σε συνέντευξή του στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ, πως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την ελπίδα για μια «μεγάλη αλλαγή έξω απ' το σύστημα του δικομματισμού», σπεύδοντας να συμπληρώσει - ώστε να μην υπονομεύσει και το κύρος δυνάμει συμμάχων του - «χωρίς να υποτιμάει και να προσβάλλει κανέναν χωρίς να σταματάει να αναγνωρίζει ότι η κάθε πολιτική δύναμη είχε μια προσφορά στην πορεία της»!

Η αλλαγή που ευαγγελίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τον Αλ. Αλαβάνο, τοποθετείται έξω από το σύστημα του δικομματισμού, όχι όμως και έξω απ' το οικονομικό σύστημα, το σύστημα των σχέσεων παραγωγής, που πολιτικά εκφράζει ο δικομματισμός. Αυτό παραμένει σταθερά εκτός του οπτικού τους πεδίου κι ας είναι ακριβώς αυτό το επίπεδο όπου γεννιούνται και αναπαράγονται οι αντιθέσεις, οι ανισότητες, η εκμετάλλευση και το οποίο καθορίζει την πολιτική και δεν καθορίζεται απ' αυτήν.

Η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εσκεμμένα αποκόβει την πολιτική απ' την οικονομία, υποσχόμενη άλλη πολιτική χωρίς όμως άλλη οικονομία. Πώς μπορεί να συμβεί αυτό; Απάντηση στο ερώτημα δε δίνεται, δεν υπάρχει για να δοθεί. Χωρίς να πειραχτεί ούτε τρίχα απ' τα μαλλιά της πλουτοκρατίας, ο Αλ. Αλαβάνος επιμένει πως το κόμμα του μπορεί να λύσει ζητήματα όπως η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών, η κομματικοποίηση του κράτους, τα προβλήματα της ανεργίας, τα προβλήματα της φτώχειας κ.ά.!

Με ποιο τρόπο; Αγνωστο. Από ποιον θα πάρουν για να δώσουν; Καμία απάντηση. Αρκούνται σε οργίλες διαπιστώσεις του τύπου: «Δεν μπορεί να υπάρχει αυτή η μεγάλη ανισότητα ανάμεσα σε πλούτο και φτώχεια». Μπορεί να υπάρχει μικρότερη σε συνθήκες καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων; «Δεν μπορεί να έχουμε εμείς τις υψηλότερες τιμές στην ΕΕ και τους χαμηλότερους μισθούς». Αρα, μπορεί να έχουμε χαμηλότερες τιμές και υψηλότερους μισθούς, απλώς με το να στρογγυλοκάτσει η «ριζοσπαστική αριστερά» στον κυβερνητικό θώκο; Ακόμα κι αν η απάντηση σ' αυτά τα ερωτήματα ήταν καταφατική, που δεν είναι, τι θα καθιστούσε αυτό τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εκτός από έναν επίδοξο διαχειριστή του καπιταλιστικού συστήματος; Το οποίο ακόμα κι αν εξαναγκαστεί σε ορισμένες παραχωρήσεις αργά ή γρήγορα, στο βαθμό που δεν αμφισβητείται η εξουσία του, που δε νιώθει την καυτή ανάσα ενός ισχυρού κοινωνικοπολιτικού κινήματος, θα τις πάρει πίσω και με τόκο...

Καμία κυβέρνηση, στο πλαίσιο αυτού του συστήματος, δεν μπορεί να εξαναγκάσει τη μεγάλη εργοδοσία σε γενικευμένη αύξηση μισθών. Πόσο μάλλον, όταν αυτή ανήκει σε μια πολιτική δύναμη που πίνει νερό στο όνομα της ΕΕ, έχοντας δεσμευτεί με τη συμμετοχή της στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς για πίστη στις αρχές και τις αξίες της ΕΕ, ανάμεσά τους πρώτη και καλύτερη αυτή που αφορά στην ανταγωνιστικότητα του μεγάλου κεφαλαίου.

Αλλο παράδειγμα: Πρότεινε ο Αλ. Αλαβάνος για τα δημόσια Πανεπιστήμια: «Να κάνουμε Δημόσια Πανεπιστήμια τα οποία θα έχουν χρηματοδότηση, τα οποία θα λειτουργούν αποτελεσματικά, τα οποία θα έχουν μια υψηλή, σύμφωνα με τα διεθνή κριτήρια, ποιότητα». Σε ποιο σύστημα θα το κάνει αυτό ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Το κεφάλαιο θέλει τέτοια Παιδεία που να υπηρετεί τα συμφέροντά του, μακριά απ' τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού. Η ΕΕ με τις αποφάσεις της κάνει τη θέλησή του πραγματικότητα. Και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ούτε με το κεφάλαιο, ούτε με την ΕΕ τα βάζει. Αν το κεφάλαιο κρίνει ότι κάτι τέτοιο το εξυπηρετεί τότε και χρήμα μπορεί να πέσει και άφθονο μάλιστα στο Πανεπιστήμιο, αυτό όμως καθόλου δε θα αλλάξει τον προσανατολισμό του. Οσο για τα κριτήρια και την αποτελεσματικότητα για τα οποία μιλά ο Αλ. Αλαβάνος έχουν ταξικό περιεχόμενο και ταξικά καθορίζονται.

Ενδεικτική των αυταπατών που καλλιεργεί σκόπιμα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι και η άποψη του Αλ. Αλαβάνου πως «όσο πιο γρήγορα γίνουν οι εκλογές τόσο θα προληφθούν αρνητικές εξελίξεις για την οικονομία και την κατάσταση της χώρας. Σκεφτείτε εκλογές πριν από 4 μήνες, θα είχε μείνει ο ΟΤΕ στα ελληνικά χέρια»! Η αναγωγή της κάλπης σε πανάκεια. Αλήθεια, από πότε μια εκλογική αναμέτρηση από μόνη της, χωρίς κίνημα ισχυρό ταξικά προσανατολισμένο, αποφασισμένο για σύγκρουση με την πολιτική υπέρ της πλουτοκρατίας, μπορεί να ανακόψει την πορεία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων;

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επιδίδεται σε ψηφοθηρία. Και μπροστά σ' αυτό δε διστάζει να μιλά για «ανατροπή», για «ρήξη», ότι για το λαό «είναι ωφέλιμη η ακυβερνησία», καπηλευόμενος συνθήματα του ΚΚΕ. Απάντηση όμως στο διά ταύτα είναι η στήριξη της καπιταλιστικής ΕΕ, είναι η διαχείριση του συστήματος. Ο λαός να καταλάβει πως δεν είναι απέναντί του αποκλειστικά και μόνο ο δικομματισμός, ούτε μια «ανίκανη κυβέρνηση», όπως δήλωσε, την ίδια μέρα, ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρας. Απέναντί του είναι μια ολόκληρη τάξη. Η αστική τάξη. Αντίπαλος ισχυρός, στον οποίο μπορεί και πρέπει να αντιπαραθέσει ένα ισχυρότερο απ' αυτήν όπλο, τη λαϊκή συμμαχία και πάλη, για τη λαϊκή εξουσία. Ολα τ' άλλα είναι εκ του πονηρού.